…Αν δεν έχετε διαβάσει το πρώτο μέρος κάντε κλίκ (ΕΔΩ)!
Leg-1
Βράδυ, στον τόπο διεξαγωγής της ειδικής δοκιμασίας. Ο κόσμος πάρα πολύς. Περπατάμε την ειδική για να δούμε τα πατήματα μας. Ξεκινάει σε μια ανηφόρα ‘καρφί’ που στην κορυφή της έχει μεγάλη πλάγια κλίση. Πρέπει πάνω στην πλάγια κλίση να κάνεις μανούβρα, μετά να κατέβεις έναν τοίχο μέσα σε νεροφαγώματα, μετά κλειστή αριστερή και άλλη ανηφόρα, πάλι πλάγια κλίση και κατηφόρα στον τερματισμό.
…
Με το φως των σταθερών προβολέων της διοργάνωσης, όταν είσαι πάνω στην πλάγια κλίση βλέπεις από κάτω σου το σύννεφο της σκόνης, δεν βλέπεις το έδαφος. Περιμένοντας την σειρά μας παρακολουθώ την προσπάθεια των άλλων ομάδων πριν από ‘μας. Κρατήματα με πλαϊνούς ιμάντες. Εργάτες. Φωνές ενίοτε και νεύρα. Όλα τα άλογα είναι φουλ στα νεύρα. Θυμάμαι έναν έμπειρο αγωνιζόμενο να σταματάει στην πλάγια κλίση και μετά από μερικά δευτερόλεπτα ακινησίας, να βγαίνει από την ειδική δηλώνοντας παράκαμψη διαδρομής (ενέργεια που επιφέρει μεγάλη ποινή). Σε λίγο τον συναντάω, ιδρωμένο ακόμα και με τεντωμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Όταν τον ρωτάω τι έγινε εκεί ‘πάνω, μου λέει απλά Μιχάλη, φοβήθηκα.
…
Φτάνει η σειρά μας. Πάμε καλά στο πρώτο καρφί αλλά στην μανούβρα πάνω στην πλάγια κλίση χάνουμε χρόνο. Ο κύκλος στροφής του αγωνιστικού έχει αλλάξει με το μάκρεμα του μεταξονίου. Αργούμε. Ο Ionut μας περνάει και προχωράει με το γνωστό ήρεμο στυλ του. Πιέζω πολύ το αυτοκίνητο. Ο Ionut μας περιμένει στον τερματισμό. Τελικά τερματίζουμε κάνοντας έναν μέτριο χρόνο. Το μόνο που μας έσωσε είναι ότι δεν κατέβηκαν πουθενά οι συνοδηγοί για πλάγιο ιμάντα ή για εργάτη. Ο centerforce του αυτοκινήτου μας μυρίζει και βγάζει καπνό. Έρχονται τρέχοντας κοντά μας τα κορίτσια. Φιλιά, λίγα γέλια. Ετοιμαζόμαστε σε 5′ για την μεγάλη νυκτερινή ειδική διαδρομή των πολλών χιλιομέτρων.
…
Το αυτοκίνητο του Ionut είναι αυτό με το οποίο κέρδισε το Τransylvania. Ένα Defender 90 Td5 με πολύ πουσαρισμένο μοτέρ, χαμηλό, με εργοστασιακή γεωμετρία στην ανάρτηση, τέρμα κομμένα φτερά για να χωράνε τα 9.00Χ16 (περίπου 37”) και Ashcroft άξονες. Είναι ο ορισμός του πόσο abuse μπορεί να αντέξει ένα καλό τετρακίνητο αν δεν έχει πολλές και poser μετατροπές. Και του πόσο αποτελεσματικό μπορεί να είναι ένα καλό τετρακίνητο, αν είναι χαμηλό.
Το δικό μας τερατάκι, είναι εντελώς custom. Υποτίθεται προηγμένο τεχνολογικά, ακριβό, ελαφρύ. Ο κόσμος το θεωρούσε super duper κι’ εμείς καμαρώναμε. Στην πραγματικότητα όμως, στο θέμα της γεωμετρίας της ανάρτησης, τότε μόλις είχαμε μπει στα βαθιά. Με ότι σήμαινε αυτό…. Θα περνούσε αρκετός καιρός ακόμα μέχρι να το στήσουμε σωστά. Το τερατάκι τότε είχε κατώτερη γεωμετρία από ένα καλό νορμάλ 4Χ4 σαν του Ionut. Γεγονός εξάλλου που ισχύει για τα περισσότερα custom αγωνιστικά, ακόμη και σήμερα. Πάντως ήταν bulletproof και με χαμηλό βάρος.
…
Τι ακριβώς ήταν η ειδική διαδρομή? Πολλά νυκτερινά χιλιόμετρα μέσα στο βουνό και την σκόνη, με καλά κρυμμένα check points μέσα στην οργιώδη βλάστηση. Και με εμπόδια, όπως πάντα δυσκολότερα από ότι στην ειδική δοκιμασία που είχε μόλις προηγηθεί. Welcome tο Evros Trophy. Αν έσπαγες το αυτοκίνητο ή αν έχανες κάποιο check point, είχες τελειώσει. Με τον Μουρατίδη και το ζευγάρι μας δεν λέμε πολλά. Αυτοσυγκέντρωση. Ξέχνα ότι έχει γίνει. Ουσιαστικά τώρα ξεκινάει ο αγώνας. Να θυμάσαι μόνο ότι ο centerforce δεν είναι στα καλύτερα του.
…
Νύχτα
4…3…2…1…GO! Ξεκινάμε εμείς μπροστά και ο Ionut κολλημένος πίσω μας. Ο ρυθμός ανεβαίνει. Στην αρχή πιέζω τον εαυτό μου και το αυτοκίνητο. Μέσα στον πόλεμο από χτυπήματα και θόρυβο, προσπαθώ να δω, να ακούσω τον Μουρατίδη που μου διαβάζει το Road Book, να ακούσω τον ασύρματο, να παρακολουθώ τις ενδείξεις του αυτοκινήτου, να παρακολουθώ τα φώτα του Ionut.
…
Ο ρυθμός εξακολουθεί να ανεβαίνει. Σύντομα φτάνουμε πίσω από την προπορευόμενη ομάδα και σε ένα άνοιγμα της βλάστησης την προσπερνάμε. Έχει άπνοια και το βουνό είναι πνιγμένο στη σκόνη από τα αγωνιστικά. Το σύννεφο της σκόνης κόβεται εδώ κι’ εκεί από τους προβολείς των ομάδων που ψάχνουν, πλοηγούν ή δένουν εργάτες. Δεν τους βλέπουμε, ούτε τους ακούμε μέσα στην εκκωφαντική φασαρία των δικών μας αυτοκινήτων. Βλέπουμε όμως τους προβολείς τους στις γύρω πλαγιές.
…
Σιγά-σιγά συνειδητοποιώ ότι έχω σταματήσει πια να πιέζομαι. Ο ιδρώτας κυλάει σταθερά στην πλάτη από την προσπάθεια αλλά αναπνέω, βλέπω και ακούω εξαιρετικά καλά. Ταυτόχρονα συνειδητοποιώ ότι ο ρυθμός μας είναι πλέον αυτός που πρέπει. Ο Μουρατίδης με τον φακό κεφαλής διαβάζει το Road Book. Ο Ionut ακολουθεί, άλλοτε κοντά, άλλοτε λίγο πιο πίσω.
Έχει αποκατασταθεί η επικοινωνία μου με το αυτοκίνητο. Το νιώθω κάτω από τα πόδια μας, νιώθω τις πληροφορίες που περνάει η ανάρτηση στο πάτωμα και στο κάθισμα μου. Είναι όλα όπως πρέπει. Μέσα στην φασαρία και στο κοπάνημα, υπάρχει πλέον μια κανονικότητα, μια αρμονία και ο ρυθμός μας είναι φονικός.
…
Το χάσιμο
Φτάνουμε πίσω από μια ομάδα από την Τουρκία. Μπαίνουμε σε μια πολύ στενή Ραβένα (ένα βαθύ V) όπου τα αυτοκίνητα ακουμπάνε στο πλάι, με πολύ μεγάλες τρύπες και περίεργα σημεία, επίφοβα για τούμπα. Οι Τούρκοι μας καθυστερούν αιώνες.
…
Όταν τελικά βγαίνουμε από τη Ραβένα σε στενό δασικό κατσικόδρομο, οι Τούρκοι τα δίνουν όλα για να μην τους περάσουμε. Πρέπει όμως να το κάνουμε γιατί στο επόμενο V θα μας καθυστερήσουν και πάλι. Ionut, we’re gonna pass them. Στο πρώτο άνοιγμα περνάω το ένα τους αυτοκίνητο και μπαίνω ανάμεσα τους. Το αυτοκίνητο που μόλις πέρασα είναι τώρα ανάμεσα σε ‘μας και στον Ionut. Η σκόνη είναι απίστευτη και δεν βλέπουμε τίποτα άλλο εκτός από τα κόκκινα φώτα του μπροστινού μας και τους προβολείς του πίσω. Στο επόμενο άνοιγμα περνάω και τον leader των Τούρκων και επιτέλους βγαίνω από το σύννεφο της σκόνης. Ionut, where are you? – “I have passed, I’m right behind you”. OK, lets give it some more! Σίγουρος ότι ο Ionut μας ακολουθεί, I give it some more.
…
-“Mike, you just took the wrong turn!”
-Where are you, Zina?
-“I was right behind you but you took the wrong turn”
-Having problems with the radio?
-“Mike, I cannot hear you. You must come back”
-“But we see you close behind us”
-“Hssssss – hsssssss”
-Come again Zina, we can’t hear you!
-“Mike, come back. You are out of the Road Book!”
…
Κάνω στην άκρη και κόβω, περιμένοντας να κόψει και ο Ionut πίσω μου. Αλλά πίσω μου δεν είναι ο Ionut. Είναι ο leader των Τούρκων. Κάναμε λάθος σε μία τουλίπα και μας ακολούθησε. H Zina δεν έκανε λάθος, έστριψε σωστά και το δεύτερο αυτοκίνητο των Τούρκων την ακολούθησε νομίζοντας ότι ακολουθεί τον leader του. Καταραμένη σκόνη. Γυρνάμε πίσω και τους βρίσκουμε. Έχουμε χάσει χρόνο. Πάμε!
…
Συνεχίζουμε, περνώντας όποιο αγωνιστικό συναντάμε. Τα απροσπέλαστα τεχνικά κομμάτια εναλλάσσονται με πατημένα χωμάτινα μονοπάτια και δασικούς δρόμους. Ο Μουρατίδης με τη Zina κάνουν εκπληκτική δουλειά. Η Zina κερδίζει τον θαυμασμό του Μουρ στην πλοήγηση και στις πυξίδες. Είναι απλά τέλεια. Αν σκεφτείς ότι κέρδισε το ΤΑΤ και ότι στη συνέχεια ήταν αυτή που έγραφε το Road Book για το διασημότερο Τrophy της Ευρώπης, δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Ο Μουρ κάνει πλοήγηση, δένει εργάτες και στα 2 αυτοκίνητα, κάνει τα πάντα.
…
Προς το τέλος, και ενώ τα αμορτισέρ μας έχουν δώσει σημάδια υπερθέρμανσης, έχουμε ένα κατηφορικό πολύ γρήγορο κομμάτι όπου φτάνουμε και περνάμε ακόμα μία ομάδα μέσα σε μηδενική ορατότητα, ντριφτάροντας στο όριο των αυτοκινήτων μας, μην ξέροντας αν πέρα από τα 5-10 μέτρα σκόνης που βλέπουμε υπάρχει στροφή ή ευθεία, δέντρα ή χάσιμο. Τελικά περνάμε το ποτάμι στο Δέρειο και τερματίζουμε. Κατεβαίνουμε από τα αυτοκίνητα, άσπροι απ’ την σκόνη και λιωμένοι στον ιδρώτα, παρά τη δροσερή νύχτα. Οι πρώτες λέξεις της Zina (που δεν καπνίζει) είναι can I have a cigarette? Ο Ionut λέει man, that was dangerous! Δίπλα στο βενζινάδικο που είναι ο τερματισμός, η οργάνωση κερνάει ζεστή πεντανόστιμη κρεατόσουπα.
…
Αφήνουμε τα αγωνιστικά στην ομάδα μας και φεύγουμε με ένα Ι.Χ. για το δωμάτιο που μας έχουν κλείσει στο Σουφλί. Είναι κάπου μία ώρα δρόμος. Θα ήταν προτιμότερο να είχαμε κοιμηθεί στο camp. Πλησιάζει τέσσερις το πρωί όταν πέφτουμε “όπως είμαστε” για ύπνο.
…
05:30
Ο Μουρατίδης είναι έτοιμος. Το cocktail βιταμινών κι’ αυτό έτοιμο. Μα καλά, δεν κοιμήθηκε καθόλου? Σηκώνομαι μηχανικά, πίνω μονορούφι το cocktail με την απαίσια γεύση και βάζω το κεφάλι μου κάτω από το παγωμένο νερό της βρύσης. Μετά απ’ αυτό δεν μπορείς να μην ξυπνήσεις! Διατάσεις, επιβίβαση στο Ι.Χ. και φύγαμε πίσω για το Δέρειο.
…
06:30
Ευτυχώς, τα αγωνιστικά δεν έχουν κανένα σοβαρό πρόβλημα.. Είναι ετοιμασμένα από την ομάδα και γεμάτα καύσιμο. Μας παίρνει λίγη ώρα να ρυθμίσουμε τα αμορτισέρ γιατί δεν είναι σε καλή κατάσταση. Κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε και φεύγουμε για το camp.
Πρωί
Στο camp γίνεται το briefing και το μοίρασμα των Road Books της σημερινής ημέρας. Πρώτα όμως θέλουμε να δούμε τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα του 1ου σκέλους. Παντού επικρατεί ο κλασικός αναβρασμός. Όλοι οι αγωνιζόμενοι ζουν το απόλυτο παρόν, καθένας με τον τρόπο του. Παίρνουμε τέλειο ζεστό καφέ και προσπαθούμε να δούμε τι, ποιος, που.
…
Αρκετές ζημιές χθες στη νυκτερινή. Πολλοί δεν έκλεισαν μάτι, επισκευάζοντας τα αυτοκίνητα. Ένας καλός φίλος από Θεσσαλονίκη τουμπάρισε με πολλά χιλιόμετρα στην κατηφορική στο τέλος. Πάει το αυτοκίνητο. Ευτυχώς όμως τα παιδιά δεν χτύπησαν. Πολλές ομάδες είχαν χάσει κάποια check points μέσα στο σκοτάδι και υπήρχε αρκετή γκρίνια για την μεγάλη ποινή. Επίσης οι φήμες λένε ότι η οργάνωση χάρισε ένα χαμένο check point σε κάποια ομάδα.
…
Τα hot news λοιπόν λένε ότι μία ομάδα, όταν τερμάτισε και διαπίστωσε πως έχει χάσει το τελευταίο check point, εξεμάνη επειδή το check point ήταν σε κρυφό σημείο. Και ότι ο ένας εκ των οργανωτών -τον οποίον εγνώριζαν- τους επέτρεψε να γυρίσουν πίσω στο βουνό με το χρονόμετρο να τρέχει, να βρουν το check point και να τους καταχωρήσει ηλεκτρονικά την διέλευση. Χαρίζοντας τους ουσιαστικά τους 7200 βαθμούς ποινής του. Δεν δίνω σημασία. Έτσι κι’ αλλιώς δεν ήμασταν εκεί, για να ξέρουμε αν έγινε αυτό ή όχι.
…
Στο τέλος του πρώτου σκέλους (leg), βγαίνουν συγκεντρωτικά αποτελέσματα. Το άθροισμα δηλαδή των χρόνων και των ποινών, όλων των ειδικών δοκιμασιών και των ειδικών διαδρομών της ημέρας. Στο τέλος του δεύτερου σκέλους βγαίνουν συγκεντρωτικά αποτελέσματα ολόκληρης της 1ης μαζί με την 2η ημέρα και ούτω καθεξής. Έτσι βγαίνει αυτό που λέμε “προσωρινή κατάταξη”. Ποια θέση δηλαδή θα είχε η κάθε ομάδα, αν ο αγώνας τελείωνε εκείνη τη στιγμή.
Όταν ο αγώνας ολοκληρωθεί, αυτή η προσωρινή κατάταξη μετατρέπεται αυτόματα στην τελική κατάταξη του.
Εμείς δεν είχαμε καν κοιτάξει την επίδοση μας χθες τη νύχτα. Τώρα ανακαλύπτουμε ότι παρά τον μέτριο χρόνο στην ειδική δοκιμασία και παρά το χάσιμο με τους Τούρκους στην ειδική διαδρομή, είμαστε στην 3η θέση overall. Ο “man, that was dangerous¨ Ionut χαμογελάει. Οι διαφορές των 5 πρώτων ομάδων είναι περίπου 200 βαθμοί από θέση σε θέση, 3-4 λεπτά δηλαδή.
…
Leg-2
Η σημερινή μέρα είναι η μεγαλύτερη του αγώνα. Ξεκινάει με ειδική δοκιμασία. Η εκκίνηση δίνεται μέσα στο ποτάμι και η διαδρομή οδηγεί με ανηφορική έξοδο με αμμώδη τοίχο. Χωρίς διακοπή, τα πληρώματα παίρνουν εκκίνηση για ειδική διαδρομή πολλών χιλιομέτρων που δεν ξέρουμε που μας πάει. Στη συνέχεια υπάρχει ξανά ειδική δοκιμασία, μετά κατευθείαν επόμενη ειδική διαδρομή πολλών χιλιομέτρων και στο τέλος ξανά ειδική δοκιμασία.
…
Το Evros, φτιαγμένο στα πρότυπα του πολυήμερου Transylvania Trophy, πρωτοέφερε στην Ελλάδα αυτό το αγώνισμα. Οι θεατές απολάμβαναν τις ειδικές δοκιμασίες και οι περισσότερες φωτογραφίες είναι από εκεί. Αλλά η πραγματική κόλαση ήταν οι ατελείωτες ειδικές διαδρομές μέσα στη ζούγκλα του Έβρου, στις οποίες οι θεατές συνήθως δεν είχαν πρόσβαση. Εκεί βρισκόταν η μεγάλη και συνεχής δυσκολία. Συν την πλοήγηση, συν τις πυξίδες, συν την κούραση. Όλα τα πληρώματα, άνθρωποι και μηχανήματα, έφταναν στο απόλυτο όριο τους.
…
Τώρα που γράφω αυτό το κείμενο, η μορφή εκείνη αγώνων έχει εκλείψει. Οι μόνοι hard core αγώνες που γίνονται πλέον σε φυσικό έδαφος, ονομάζονται Wild Terrain. Είναι αγώνες αποτελούμενοι αποκλειστικά από μερικές ολιγόλεπτες ειδικές δοκιμασίες ανά ημέρα. Οι φωτογραφίες από τα Wild Terrain μοιάζουν αρκετά με αυτές των Trophies. Στην ουσία όμως, πρόκειται για εντελώς διαφορετική μορφή αγώνων. Όπως π.χ. στον κλασικό αθλητισμό, τα Sprint είναι διαφορετική μορφή αγώνων από τους Μαραθώνιους.
…
Ξεκινάμε την πρώτη ειδική δοκιμασία. Στον αμμώδη τοίχο δεν υπάρχει χώρος για να πάρεις φόρα. Στη βάση του είναι ένα βάθεμα του ποταμού, με γρήγορη ροή του νερού και απότομο σκαλοπάτι. Δείχνει σίγουρο σημείο για εργάτη, αλλά τελικά αρκετοί θα το ανέβουν χωρίς να δεθούν. To τερατάκι βρίσκει grip και εκμεταλλευόμενο το χαμηλό του βάρος ανεβαίνει χωρίς εργάτη, μέσα σε τρελό χειροκρότημα.
Γρήγορη στροφή και δέσιμο του Ionut χωρίς να χαθεί ούτε δευτερόλεπτο. Οι συνοδηγοί μπαίνουν μέσα, δένονται και τερματίζουμε. Χωρίς διακοπή, μας μετρούν αντίστροφά για την εκκίνηση της πρώτης μεγάλης ειδικής διαδρομής. Μέσα από το ποτάμι, αριστερά, δεξιά ή μέσα στην ροή του νερού.
…
“Come back, there’s a check point here”. Ακούμε την Zina στον ασύρματο. Σε ένα βαθύ σημείο πρέπει να περάσουμε μέσα από το νερό για να πάρουμε το καλά κρυμμένο check point. Στο νερό, το μεγάλο πλεονέκτημα του χαμηλού βάρους μετατρέπεται σε μειονέκτημα.
Εκεί που το Defender περνάει από το νερό σαν θωρηκτό, το τερατάκι επιπλέει και δεν έχει grip. Γνωρίζοντας το, έχουμε κόψει τα λάστιχα των θυρών και βγάλει τις τάπες, οπότε μόλις η καμπίνα γεμίζει με νερό, έχουμε κι’ εμείς grip. Παίρνουμε το check point. Αυτό θα χρειαστεί να γίνει αρκετές φορές σήμερα.
Η Zina είναι αλάνθαστη. Ο Μουρατίδης επίσης. Ήδη έχουν βρει μεταξύ τους ένα pattern: Ο Μουρ κάνει σχεδόν όλα τα δεσίματα για τα 2 αυτοκίνητα και μόλις ξανακαθίσει πενταβρώμικος στη θέση του και δεθεί, ξεκινάμε σφαίρα χωρίς να τον περιμένουμε να βγάλει γάντια, να βρει στο Road Book την τελευταία τουλίπα κλπ. Τα κάνει όλα αυτά ενώ η Zina πλοηγεί, είτε μπροστά με τον Ionut είτε από τον ασύρματο, αν τύχει να είμαστε εμείς μπροστά.
…
Συνεχίζουμε flat out μέσα και έξω από το νερό, όσο πιο γρήγορα μπορούν να πάνε τα αυτοκίνητα.
…
Σε λίγα χιλιόμετρα αφήνουμε το ποτάμι και ανηφορίζουμε μέσα στην ζούγκλα της βλάστησης του Έβρου. Κλαδιά μπαίνουν από τα ανοιχτά παράθυρα και σε λίγο, όπως κάθε φορά, όπως και χθες τη νύχτα, η καμπίνα του αγωνιστικού είναι ένα μικρό οικοσύστημα από φύλλα, κομμένα κλαδιά, κάμπιες, αράχνες και κάθε λογής ζουζούνια. Τα έντομα δεν δείχνουν να συμμερίζονται καθόλου τη βιασύνη μας ούτε προβληματίζονται από τον θόρυβο, τα κοπανήματα και τον χαμό.
Εξερευνούν τα ρούχα μας ή κάνουν τουρισμό πάνω στο ταμπλό. Δεν ενοχλούν, αλλά τα κλαδιά που μπαίνουν συνεχώς μέσα με φόρα θέλουν προσοχή. Δεν μπορούμε να κλείσουμε τα τζάμια γιατί θα πάθουμε θερμοπληξία.
“My terratrip is dead”. Το να μείνει το ένα αυτοκίνητο χωρίς terratrip, είναι κάτι που δεν θέλουμε. Τελικά, δεν υπάρχει πρόβλημα: ένα κλαδί έχει μπει κάτω από το Defender και έχει ξηλώσει το καλώδιο του αισθητήρα.
Το φτιάχνουμε σε 1′ και συνεχίζουμε. Τα δύο οχήματα εναλλάσσονται στη σειρά. Κάνουμε εξαιρετική δουλειά στις πλάγιες κλίσεις και στα στενά περάσματα. Ο Ionut οδηγεί το Defender εκπληκτικά. Όπου χρειάζεται δουλεύουν οι εργάτες αλλά γενικά περνάμε τα δύσκολα σημεία πραγματικά γρήγορα. Περνάμε χωρίς δεύτερη σκέψη από εμπόδια που αν τα βλέπαμε σε ειδική δοκιμασία, όπου έχεις τον χρόνο να σκεφτείς τη δυσκολία, θα μας δενόταν το στομάχι κόμπος.
…
Σε ένα σημείο μέσα σε πολύ πυκνό δάσος, το Road Book έχει θαυμαστικά και γραπτή επισήμανση: “SOS επικίνδυνη πλάγια κλίση!” Φτάνοντας εκεί ο κριτής στο check point μας δίνει νεκρό χρόνο αναμονής γιατί μπροστά μας είναι μία ομάδα μέσα στο επικίνδυνο σημείο και προσπαθεί. Ακούμε τους εργάτες να δουλεύουν, ακούμε τις φωνές των πληρωμάτων.
Σε λίγα λεπτά μας επιτρέπουν να μπούμε στο σημείο. Έχουμε να περάσουμε οριζόντια μια πλαγιά που “έχει πέσει” προς τη μεριά του οδηγού και έχει μεγάλες ρίζες στη μεριά του συνοδηγού. Έχει δέντρα που δεν σε αφήνουν να διαλέξεις διαφορετικό πάτημα, παρέχουν όμως την ασφάλεια ότι σε περίπτωση ανατροπής δεν θα φύγεις κάτω στο κενό. Αν έλεγες σε κάποιον πως από εκεί μπορεί να περάσει αυτοκίνητο, θα γελούσε. Κι’ όμως μέχρι το βράδυ πέρασαν όλοι, χωρίς ατύχημα. Ξεκινάμε. Τα αυτοκίνητα γλιστρούν με το πλάι, χτυπάνε πότε-πότε στα δέντρα, σηκώνουν μία-δύο φορές τους εσωτερικούς τροχούς και σε λίγο έχουμε περάσει το σημείο χωρίς να σταματήσουμε.
…
Η δεύτερη ειδική δοκιμασία είναι μέσα σε στεγνή κοίτη ποταμού, μεγάλη σε μήκος και με πολύ βαθιά άμμο. Θέλει ταχύτητα και αποφασίζουμε να μπούμε με 4-hi. Το μοτέρ δουλεύει συνεχόμενα στο κόκκινο, λίγο πριν τον κόφτη. Σε κάθε προσγείωση από γιάμπ, το μπαμ από την ανάρτηση είναι όλο και πιο ξερό. Τα αμορτισέρ έχουν τελειώσει. Τα αυτοκίνητα όμως αντέχουν. Έχουμε συνεχώς στο μυαλό μας ότι πρέπει να αντέξουν, αλλιώς η επίδοση θα πάει χαμένη. Και προσπαθούμε να τα φυλάξουμε, τουλάχιστον από δικά μας λάθη. Παρόλα αυτά, το σφυροκόπημα που δέχονται είναι ευθέως ανάλογο του ρυθμού μας.
…
Μετά τον αγώνα θα σε λύσω και θα σε κάνω καινούργιο. Όμως τώρα πρέπει να αντέξεις και να μας φέρεις στο τέρμα, την Κυριακή το απόγευμα. Είναι μεσημέρι και παίρνουμε εκκίνηση για την επόμενη μεγάλη διαδρομή.
…
Μεσημέρι
Φτάνουμε σε ένα πολύ στενό κάθετο κατέβασμα, μέσα σε μια ‘πισίνα’ με μεγάλες σχιστολιθικές πλάκες και θολό πράσινο νερό. Πρέπει να βρούμε το πάτημα και να ανέβουμε λοξά απέναντι σε άλλον κάθετο τοίχο. Εδώ το μικρό μέγεθος είναι μεγάλο πλεονέκτημα.
Δεν βλέπουμε τον βυθό και το Defender των παιδιών που πηγαίνει μπροστά, σε μια στιγμή βρίσκεται με όλο το καπό βυθισμένο, σχεδόν κάθετα. Γρήγορα δέσιμο προς τα πίσω και μανούβρα πάνω στις πλάκες ώστε να περάσουμε δίπλα του. Φαίνεται πως τον απέναντι τοίχο θα πρέπει να τον ανέβουμε πλαγίως γιατί στη βάση του είναι το σημείο της πισίνας όπου δεν βλέπουμε το βάθος.
Ο Μουρ πέφτει μέσα στο νερό στο σημείο εκείνο και παρά το ύψος του, δεν καταφέρνει με τα παπούτσια του να αγγίξει τον πυθμένα. Επιχειρώ να ανέβω λοξά χωρίς δέσιμο, με το σχοινί του εργάτη του Defender ήδη δεμένο πίσω μου και χαλαρό. Αν μας βγει, θα έχουμε κερδίσει τον χρόνο του μπροστινού δεσίματος. Αν τουμπάρουμε προς τα πίσω στο νερό θα έχουμε μπλέξει άσχημα.
Είναι μία στιγμή που θυμάμαι, σαν ένα καρέ. Το αυτοκίνητο είναι εντελώς σούζα και με κλίση προς την πλευρά του οδηγού. Νιώθω ότι μόνο ο πίσω αριστερός τροχός ακουμπάει κάτω και έχει grip. Από το παρμπρίζ βλέπω τον ουρανό, από τον καθρέπτη το νερό. Το τερατάκι σπινάρει, μένει για μια στιγμή ακίνητο σαν να το σκέφτεται και τελικά γέρνει ένα κλικ προς τα εμπρός, βρίσκει περισσότερο grip και ανεβαίνει. Οριακά μας βγαίνει, εντελώς οριακά, λες και ήταν η θέληση μας και μόνο, που το έσπρωξε τελικά προς τα εμπρός.
…
Είναι περασμένο μεσημέρι και κάνει πολλή ζέστη. Έχουμε πια στεγνώσει από τις βουτιές στο νερό. Τα κράνη και οι μπλούζες στάζουν από τον ιδρώτα. Μέρος της δεύτερης πολύωρης ειδικής διαδρομής είναι ένα κατηφορικό νεροφάγωμα μήκους 3-4 χιλιομέτρων.
Παλαιά κοίτη χειμάρρου ίσως, γεμάτη χοντρές ρίζες δέντρων ξεγυμνωμένες από το νερό, μεγάλες τρύπες και πέτρες. Από πάνω μας, σε όλο του το μήκος είναι σκεπασμένο από τα φύλλα των δέντρων, σαν τούνελ. Δεν βλέπεις πουθενά ουρανό, έχει φανταστική σκιά και δροσιά. Είναι πάρα πολύ όμορφο. Τι μέρη, τι τόπος! Το έδαφος όμως είναι σκληρό σαν τσιμέντο.
Ο Ionut είναι μπροστά. Κατεβαίνει την διαδρομή τόσο γρήγορα που χτυπώντας τις ρίζες και πέφτοντας στα χαντάκια, το Defender έχει σχεδόν μόνιμα έναν ή δύο τροχούς στον αέρα. Χτυπιέται σαν αν προσπαθεί κάποιος να το διαλύσει. Ακολουθούμε κολλητά. Έχουμε ήδη χρησιμοποιήσει λίγο νωρίτερα την ρεζέρβα του Defender και ελπίζουμε να μην σκιστεί άλλο λάστιχο.
…
Σώμα και μυαλό στο 100%. Κάνω τέλεια, κάτι πολύ δύσκολο. Νιώθω Θεός. Είναι η αδρεναλίνη, ανόητε..
…
Απόγευμα
Ο τερματισμός αυτής της διαδρομής είναι ακριβώς στο σημείο εκκίνησης της τελευταίας ειδικής δοκιμασίας της ημέρας. Φτάνουμε εκεί το απόγευμα. Είναι πιθανό τα αυτοκίνητα μας να μην έχουν ούτε μία ίσια μπάρα, ούτε μία σφιγμένη βίδα, αλλά είναι ακόμα σε απόλυτα λειτουργική κατάσταση.
Τα μοτέρ τους δουλεύουν ρολόι και σε φυσιολογική θερμοκρασία. Δεν έχουμε σπάσει τίποτα στην μετάδοση τους, ούτε ακούμε κάποιον ανατριχιαστικό θόρυβο. Ακόμα και ο centerforce δεν μυρίζει πλέον.
…
Βρισκόμαστε σε μία τοποθεσία κοντά σε δρόμο, επιλεγμένη από την οργάνωση για να προσελκύσει θεατές. Εξάλλου, είναι Σάββατο απόγευμα, ημέρα και ώρα που είναι εύκολο να έρθει κάποιος να δει την ειδική. Πράγματι ο κόσμος είναι τόσο πολύς, που το σκηνικό θυμίζει rock festival, με ουρές παρκαρισμένα αυτοκίνητα και θεατές στα πρανή γύρω από τη διαδρομή. Φτάνουμε την ώρα που η προηγούμενη ομάδα ετοιμάζεται να εκκινήσει την ειδική δοκιμασία. Είμαστε η δεύτερη ομάδα που φτάνει σ’ εκείνο το σημείο. Με πολύ πρόχειρους υπολογισμούς, με βάση τις διαφορές από χθες και τον χρόνο άφιξης, είμαστε σίγουρα στην 1η θέση του αγώνα.
…
Η ομάδα που ετοιμάζεται να μπει στην ειδική είναι οι Κοκκίνης – Πισκοπάκης από την Κρήτη. Η ειδική ξεκινάει από το επίπεδο του δρόμου με μια μακριά ανάβαση με ροδιές, η οποία στην κορυφή της εξελίσσεται σε κάθετο δόντι. Μετά στρίβει μέσα στα δέντρα και με μια κατάβαση κάπως απότομη, τερματίζει. Ο Κοκκίνης δεν το ξέρει ακόμα, αλλά σε λίγα δευτερόλεπτα πρόκειται να δώσει ένα από τα θεαματικότερα στιγμιότυπα στην ιστορία του ελληνικού 4Χ4.
Παίρνουν εκκίνηση. Προς μεγάλη έκπληξη των περισσότερων θεατών, ο Πισκοπάκης ανεβαίνει χωρίς να χρειαστεί εργάτη, δίνοντας ακριβώς όσο γκάζι έπρεπε για να μην γυρίσει το αυτοκίνητο σούζα προς τα πίσω.
Ο Κοκκίνης ξεκινάει.
Το Patrol φτάνει στο κάθετο σημείο στην κορυφή και καταφέρνει να ανεβάσει τους μπροστινούς τροχούς του επάνω αλλά δεν μπορεί να νικήσει την βαρύτητα. Για να μην χάσει χρόνο, το πλήρωμα επιλέγει να μην δεθεί με εργάτη αυτά τα 1-2 μέτρα που τους έμεναν για να ανέβει ολόκληρο το Patrol, αλλά να ξαναφύγουν γρήγορα πίσω στην βάση της ανηφόρας και να δοκιμάσουν με περισσότερο γκάζι. Βρέχω το κεφάλι μου με ένα μπουκάλι νερό , όταν ακούω τρελά ουρλιαχτά πανικού από τους θεατές, αντρικές και γυναικείες φωνές.
…
Σε εκείνο το σημείο, όσα αγωνιστικά ήταν ακόμα λειτουργικά, ήταν εξαιρετικά καταπονημένα. Το πανέμορφο λευκό Y60 έχει φύγει full power στην ανηφόρα. Φτάνοντας στο κάθετο σημείο, η μπροστινή του ανάρτηση χτυπάει λοξά στην ροδιά, κάνει rebound και στέλνει το μπροστινό μέρος του αυτοκινήτου στην απέναντι ροδιά.
Το μοτέρ συνεχίζει να δίνει ώθηση (μετά βρέθηκε το γκάζι κολλημένο), το Y60, κάθετο πλέον προς το έδαφος συνεχίζει λίγο ακόμα και μετά οι νόμοι της φυσικής το υποχρεώνουν να γυρίσει ανάποδα, σε μια σειρά από εφιαλτικές τούμπες προς τα πίσω και κάτω, ξανά και ξανά, μέχρι να σταματήσει σχεδόν στην εκκίνηση. Χαμός από κόσμο, διασώστες, πυροσβέστες, κριτές, μέσα σε έναν πανικό από φωνές και σε σύννεφο σκόνης.
Ευτυχώς δεν εκδηλώνεται φωτιά και το πλήρωμα βγαίνει από το κατεστραμμένο Patrol. Xάρη στο πιστοποιημένο Roll Cage του, που όπως άκουσα να λένε το είχε φτιάξει κάποιος “Νίνο από την Αθήνα”, ο ζωτικός χώρος μέσα στην καμπίνα είχε διατηρηθεί και κανείς από τους δύο δεν έχει χτυπήσει σοβαρά. Παρόλα αυτά, αν θυμάμαι καλά, τους πήραν για προληπτικό έλεγχο στο νοσοκομείο.
…
Οι οργανωτές μας ανακοίνωσαν ότι ο αγώνας θα συνεχιστεί με την διαφορά ότι, στο σημείο που έφυγε το Patrol, η χρήση εργάτη θα ήταν πλέον υποχρεωτική από όλους. Ολοκληρώνουμε την ειδική χωρίς απρόοπτα και τερματίζουμε το Leg-2. Θέλουμε να μείνουμε λίγο, να δούμε τις επόμενες ομάδες, να χαλαρώσουμε. Αλλά πρέπει να φύγουμε για την Ορεστιάδα πριν χαλαρώσουμε, να ρίξουμε μια ματιά στα αυτοκίνητα.
…
Νύχτα
Ζεστό μπάνιο στο δωμάτιο του ξενοδοχείου και καθαρά ρούχα. Αξία ανεκτίμητη. Έχουμε τελειώσει με τα αυτοκίνητα. Είναι ΟΚ για την υπερειδική της Κυριακής. Βγαίνουμε όλοι μαζί βόλτα με τα πόδια στην πόλη για φαγητό. Η παρέα είναι μεγάλη, τόσοι φίλοι από την Ελλάδα και τη Ρουμανία.
Έχουν εκδοθεί και τα αποτελέσματα των Leg 1 & 2 και πράγματι, είμαστε στην 1η θέση. Είναι όλα τέλεια.
…
Περίπου 3 1/2 λεπτά (+/- 200 βαθμοί) μας χωρίζουν από την 2η ομάδα. Την νικητήρια τριάδα συμπληρώνει στην 3η θέση η ομάδα του Κοκκίνη, παρόλο που το ατύχημα του Patrol τους φόρτωσε με ποινή καθώς δεν ολοκλήρωσε την ειδική. Ήταν τόση η διαφορά των τριών πρώτων ομάδων με τις υπόλοιπες, που κανένας δεν κατάφερε να τους φτάσει, παρόλο που το ένα από τα δύο αγωνιστικά τους έχει πάθει ολική καταστροφή.
…
Μόλις χαλαρώνουμε, τα μάτια μας κλείνουν από την κούραση.
…
Ξημέρωμα
Ξυπνάω νωρίς και αράζω λίγο. Έτσι κι’ αλλιώς, το πρωινό σερβίρεται μετά τις 7. Ο Μουρατίδης ξυπνάει κι’ αυτός και πιάνουμε την κουβέντα.
Λίγο μετά, ενώ σιγά-σιγά όλοι κατεβαίνουν για πρωινό, βγαίνουμε με τον Μουρ από το ξενοδοχείο προς την πλατεία της πόλης. Εκεί είναι η έρημη ακόμα γραμματεία, τα αυτοκίνητα των σέρβις, το parking του αγώνα, οι αψίδες κλπ. Τα μαγαζιά ετοιμάζονται ν’ ανοίξουν.
Οι εργαζόμενοι βρέχουν με τα λάστιχα τις πλάκες τις πλατείας όπου βρίσκονται παραταγμένα τα τραπεζάκια των cafe. Πεταγόμαστε 2-3 στενά πιο πάνω για μπουγάτσα με τυρί που μόλις έχει βγει από τον φούρνο, στο παλαιότερο και καλύτερο μαγαζί της Ορεστιάδας. Επιστρέφοντας στην πλατεία βλέπουμε κάποιους φίλους Θεσσαλονικιούς, τον Σάκη Καλαϊτζή και τον Δημήτρη Παπαδόπουλο. Έχουν ξυπνήσει κι’ αυτοί νωρίς και έχουν αράξει για καφέ στο μαγαζί που μόλις ανοίγει.
…
Υπάρχει μια ιδιαίτερη σχέση παλιών-νέων στα Trophy. Ο παλιός είναι sensei, ‘αυτός που ήξερε πριν μάθεις εσύ’ . Αυτή η σχέση δεν αλλάζει όσα χρόνια κι’ αν περάσουν. Και τα παιδιά ήταν παλιοί, όταν εμείς ξεκινούσαμε. Αράζουμε μαζί στο cafe. Αν θυμάμαι καλά, σ’ αυτόν τον αγώνα είχαν κάποια ατυχία και δεν πήγαν όπως θα ήθελαν. Ο Σάκης όμως χαμογελάει όπως συνήθως. Και ο Δημήτρης το ίδιο, ενώ με εκείνο το σχεδόν πατρικό ύφος του αρκείται σε ένα “μπράβο ρε”, χωρίς άλλα.
…
-Κάτσε ρε Μήτσο να τελειώσει, και μετά μας λες μπράβο.
-“Τι να τελειώσει, πάει τελείωσε”
…
Η υπερειδική στο Evros Trophy δεν ήταν ποτέ τόσο σκληρή όσο ο υπόλοιπος αγώνας. Γινόταν περισσότερο για τους θεατές, πριν τη φιέστα της απονομής. Όπως και τα προηγούμενα χρόνια, έτσι και εκείνη τη φορά θα γινόταν στην τοποθεσία Χανδράς, μέσα σε καταπράσινους λόφους, χωρίς δέντρα, με μικρά βαλτώδη ρυάκια από λόφο σε λόφο. Ήταν λογικό λοιπόν τα 3 1/2 λεπτά να θεωρούνται διαφορά ασφαλείας από τους 2ους.
…
Πρωϊ
Αναχωρούμε σε κομβόι για τον Χανδρά, για την υπερειδική. Ο Γιώργος έχει μαζί του σαμπάνια για τη φιέστα του τερματισμού. Η υπερειδική δεν φαίνεται δύσκολη. Παρόλα αυτά την περπατάμε ολόκληρη και βλέπουμε τα πατήματα. Παίρνουμε θέσεις στην εκκίνηση και ξεκινάμε. Στην υπερειδική αυτή τελικά θα χάσουμε την 1η θέση γιατί κάναμε το λάθος να απομακρυνθούμε από το ζευγάρι μας.
…
Θυμάμαι το μεταλλικό σφυροκόπημα της ανάρτησης, καθώς είχαμε κόψει εντελώς τα bump stops από τα τερματίσματα των προηγούμενων ημερών. Προχωράμε όμως κανονικά. Αλλά δεν τσεκάρω τον καθρέπτη μου. Δεν έχω στο μυαλό μου ότι πρέπει να μείνω κοντά στον Ionut.
Έτσι, όταν το Defender βουλιάζει σε έναν μικρό βούρκο μεταξύ δύο λόφων, πρέπει να γυρίσουμε πίσω 80-100 μέτρα μέσα στην ειδική με το τερατάκι, για να δεθεί το βαρύ Defender πάνω μας, καθώς δεν υπάρχουν πουθενά δέντρα. Λίγο πριν τον τερματισμό σε έναν επίσης μικρό βούρκο, το Defender βουλιάζει ξανά, αλλά απεγκλωβίζεται σε λίγα δευτερόλεπτα με δικές του δυνάμεις. Δεν υπάρχει μικρό εμπόδιο σε ειδική. Δεν υπάρχει διαφορά ασφαλείας.
Δεν υπάρχει μπράβο πριν τον τερματισμό του αγώνα.
Ο Ionut και η Zina χρεώθηκαν αδίκως στα μάτια των θεατών την απώλεια της 1ης θέσης. Σίγουρα το Defender είχε περάσει σε όλο τον αγώνα απείρως δυσκολότερα σημεία από εκείνους τους μικρούς βούρκους. Αλλά αν εμείς είχαμε μείνει κοντά τους στην υπερειδική δεν θα είχαμε χάσει τόσο χρόνο. Εξάλλου, χάρη στην κορυφαία κλάση τους, στις απίστευτες ατομικές τους ικανότητες, στην ομαδικότητα τους και στην χημεία που είχαμε μεταξύ μας ολόκληρη η τετράδα, είχαμε φτάσει στην 1η θέση after all.
…
Τα παιδιά της 2ης θέσης δεν αφήνουν πουθενά το γκάζι στην υπερειδική και τελικά κερδίζουν την 1η θέση στον αγώνα, με 12 νομίζω δευτερόλεπτα διαφορά μπροστά μας. Δωδεκα βαθμοί ποινής. Είναι η ίδια ομάδα που rumor has it της χαρίστηκε το χαμένο check point και οι 7200 βαθμοί ποινής, στην νυκτερινή της Παρασκευής.
…
Λίγα θυμάμαι από την απονομή, το γλέντι, το ταξίδι της επιστροφής στην Αθήνα. Μετά τον τερματισμό, είναι σαν ο σκληρός δίσκος του μυαλού μου να έπαψε να γράφει τόσο έντονα, να επανήλθε σε φυσιολογικό mode.
Μερικούς μήνες μετά, ταξιδέψαμε με την ίδια παρέα στη Κεντρική Ασία.
Ένα βράδυ, χωρίς προφανή λόγο, η Ζωή έβαλε τα κλάματα. Βρε καλή μου, τι έχεις? Μετά από πολλά παρακάλια μου είπε πως μου κρατούσε παράπονο, γιατί τότε στον τερματισμό του Evros Trophy της είχα μιλήσει απότομα για ασήμαντο λόγο, όντας έξω φρενών. Το είχε κρατήσει μέσα της. Και της βγήκε μετά από μήνες, με την πίεση εκείνου του ταξιδιού.
Στην απονομή πάντως, θυμάμαι ότι ήμουν ήρεμος. Επίσης θυμάμαι ότι είχε live ένα πολύ δυνατό rock γκρουπάκι, και ότι ήπιαμε αρκετά.
…
“Και ζήσαν αυτοί καλά, κι’ εμείς καλύτερα”
Με όλη σχεδόν τη παρέα που ήμασταν τότε στην Ορεστιάδα, είμαστε ακόμα μαζί.
Έχουμε καθένας τη δική του ζωή αλλά είμαστε πάντα παρόντες για τους υπόλοιπους. Έχουμε ζήσει από τότε τόσα άλλα συναρπαστικά πράγματα. Έχουμε γράψει την δική μας ιστορία. Και δεν έχουμε φτάσει ακόμα ούτε στη μέση του βιβλίου. Δεν έχουμε διαβάσει ακόμα τις καλύτερες σελίδες του (αυτή η αίσθηση με ακολουθεί εδώ και πολλά χρόνια, πρέπει να το ψάξω). Ο Μουρ είναι απαράλλαχτος, αλλά αποσύρθηκε από τους αγώνες. Συνοδηγός μου είναι πλέον ο Ηλίας. Σε εκείνο το Evros Trophy, ο Ηλίας ήταν κριτής στο σημείο του ατυχήματος του Κοκκίνη.
…
Πολύ αργότερα σε κατ’ ιδίαν συνομιλία μας, ο ίδιος ο οργανωτής μου επιβεβαίωσε το περιστατικό με το χαρισμένο check point. Ένα από τα πολλά παρόμοια περιστατικά στην ιστορία του Evros Trophy, ενδεικτικό της νοοτροπίας που επικρατούσε. Αυτή όμως είναι μια ξεχωριστή ιστορία, που δεν έχει σχέση με το παραμύθι μας αυτό.
…
Χαρές, απογοητεύσεις, νίκες και ήττες, ήρθαν και ξαναήρθαν. Με τους υπέροχους τρελούς που αποτελούσαν τον κόσμο των Trophies έχουμε με τα χρόνια χτίσει φιλίες. Οι περισσότεροι έχουν παρόμοιες ιστορίες να διηγηθούν. Μπορεί και καλύτερες.
…
Ελπίζω του χρόνου να ανέβουμε πάλι Τρανσυλβανία με τον Ionut και τη Zina. Επιδιώκουμε να συναντιόμαστε κάθε χρόνο, είτε στη Ρουμανία είτε στην Ελλάδα. Ζουν στο πανέμορφο ιστορικό κέντρο του Βουκουρεστίου και είναι classy as always. Στοιχηματίζω ότι κανένας μαθητής της Zina στο πανεπιστήμιο δεν μπορεί να φανταστεί την καθηγήτρια του βαμμένη στα χρώματα του πολέμου. Έτσι όπως την ζήσαμε εμείς, once upon a time in the North.
…
Καλή Άνοιξη σε όλους!
Mike Miskis
… το Part 1 (Εδώ)
!Leg-1Βράδυ, στον τόπο διεξαγωγής της ειδικής δοκιμασίας. Ο κόσμος πάρα πολύς. Περπατάμε την ειδική για να δούμε τα πατήματα){kind=link}