Η απόφαση πάρθηκε μεταξύ σοβαρού και αστείου. Η ιδέα προέκυψε επειδή ήταν αδύνατο να βρούμε δωμάτιο στα χωριά γύρω από τα χιονοδρομικά κέντρα της Βορείου Ελλάδας και έτσι έπεσε Η ΙΔΕΑ:«Γιατί δεν νοικιάζουμε από ένα αυτοκινούμενο Camper και να πάμε όπου θέλουμε»?, είπε κάποιος από την παρέα.
Ακούγεται σαν μια τρελή ιδέα, αλλά βλέπετε στην συγκεκριμένη παρέα τίποτα δεν είναι αρκετά τρελό(ή, και να είναι, κανείς δεν πρόκειται να το παραδεχτεί!). Πτυχιούχοι τρελοί είμαστε όλοι!!
Αντιδράσαμε με ψυχραιμία αλλά από το βλέμμα των περισσοτέρων κατάλαβα ότι η απόφαση είχε ήδη ληφθεί.
Υπήρξαν φυσικά οι διάφορες ερωτήσεις του τύπου: ποιος , πόσο, πότε, που, πόσο και γιατί, οι οποίες δεν φάνηκαν ικανές να μας σταματήσουν.
Για κάποιους η επιθυμία για σκι και για την οδήγηση ενός επτάμετρου πετρελαιοκίνητου αυτοκινούμενου δεν ήταν δυνατόν να μην πραγματοποιηθεί…
Έτσι οι απαντήσεις στα ερωτήματα που προέκυψαν έπεσαν σαν βροχή.
Στο ερώτημα «ποιος» κάποιος είχε δει κάπου στην Λ. Μαραθώνος στην Παλλήνη κάποιον που νοικιάζει τα «φορτηγά του πόθου» και θα το κανόνιζε την επόμένη.
Στο «που» και «πότε», ο άλλος είχε ήδη αρχίσει να σχεδιάζει την διαδρομή που θα ακολουθούσαμε.
Θα πηγαίναμε λέει σε όλα τα χιονοδρομικά της Β Ελλάδας τα πρωινά ενώ τα βράδια θα πηγαίναμε λέει σε όλα τα λουτρά της περιοχής αυτής. Το πρόβλημα των 2,500 χιλιομέτρων που έπρεπε να καλύψουμε δεν έμοιαζε να απασχολεί κανέναν. Δεν ήταν και η πρώτη φορά άλλωστε…
Οι μέρες της προετοιμασίας περάσανε και τρεις ημέρες πριν την Πρωτοχρονιά ήρθε η ώρα της αναχώρησης. Λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων η παρέα χωρίστηκε στα δύο και έτσι το ένα αυτοκίνητο ξεκίνησε τα ξημερώματα της Τετάρτης, ενώ εμείς χρειάστηκε να φύγουμε κατά τις 5 το απόγευμα της ίδιας ημέρας.
Ο καιρός ήταν βροχερός και φυσούσε με μανία.. Ακούγεται σαν θρίλερ ε?
Στον Αυτοκινητόδρομο
Ήταν! Προσπαθούσαμε να κρατήσουμε το αυτοκίνητο στον δρόμο με ανέμους έπνεαν 
με ..759 μποφόρ, ενώ ταυτόχρονα η βροχή έπεφτε με σταγόνες που είχαν μέγεθος ..μπανιέρας.
Στην Μαλακάσα και μέχρι την Θήβα ο αέρας ερχόταν από το πλάι και όταν άνοιξα το φως το πράσινο χρώμα και το παγωμένο βλέμμα που είχε ο “οδηγός της ζωής μας” σε συνδυασμό με το γεγονός ότι κινούμασταν διαρκώς με 40-50 χλμ με έκανε να αναρωτηθώ για το εάν και ποτέ θα φτάναμε.
Ταυτόχρονα κατάλαβα το ότι να οδηγείς φορτηγά, έχει και αυτό την δυσκολία του!
Μας πήρε περίπου δύο ώρες να φτάσουμε μέχρι τις Θερμοπύλες και εκεί ανέλαβα εγώ το τιμόνι αφού ο “οδηγός της ζωής μας”είχε κουραστεί από τον αέρα και την βροχή.
Ο αέρας είχε πέσει και έτσι το έργο μου ήταν ιδιαίτερα εύκολο. Απερίσπαστη λοιπόν άρχισα να μαθαίνω το αυτοκίνητο.
Η αίσθηση είναι φανταστική. Δεν κάνω πλάκα, χαίρεσαι να το οδηγάς. Κάθεσαι ψηλά με απεριόριστη θέα στον δρόμο και μπαίνεις σε έναν άλλο κόσμο. Τον κόσμο των φορτηγών!
Αναρτήσεις -Πλαίσιο
Το τροχόσπιτο «πατάει» πάνω σε ένα Fiat Ducato και αυτό που αρχικά θέλει προσοχή είναι ότι το τροχόσπιτο περισσεύει αρκετά από το πλάι του αμαξώματος και πολύ από επάνω.
Όμως όλα όμως συνηθίζονται -και έτσι μετά από λίγο ξεχνάς το μέγεθος του και αρχίζεις να βολεύεσαι χάρη στο σαφές τιμόνι με την καλή πληροφόρηση, αλλά και τον πίνακα οργάνων που θυμίζει κάτι από PUNTO. Τα φρένα είναι καταπληκτικά και δεν κουράζονται όσο και αν τα πιέσεις.
Οι αναρτήσεις είναι μαλακές και αφήνουν το αυτοκίνητο να παίρνει μεγάλες κλίσεις για αυτό και εμείς αποφασίσαμε να μην μάθουμε τίποτα για την συμπεριφορά του αυτοκινήτου στο όριο.
Κινητήρας
Ο κινητήρας σχεδόν δεν ακούγεται και το μόνο που φτάνει στην καμπίνα είναι το χαρακτηριστικό σφύριγμα από το τούρμπο. Αν δεν κάνω λάθος- που μπορεί να κάνω- το Ducato που είναι η βάση του αυτοκινούμενου έχει έναν τετρακύλινδρο πετρελαιοκινητήρα 2,4 λίτρων, αμέσου ψεκασμού.
Έχοντας σαν δεδομένο το βάρος του «πράγματος» που νομίζω ότι πλησιάζει τους 4 τόνους, πραγματικά με εντυπωσίασε με την δύναμη και κυρίως με την ροπή του. Μόλις άρχιζε να «σφυρίζει»- δηλαδή στις 1800 στροφές, ανεξάρτητα από το τι ταχύτητα είχε μέσα (ΟΚ… σε ευθεία λέμε τώρα) άρχιζε και να γεμίζει με εντυπωσιακό τρόπο μέχρι τις 4,000 οπότε και «κρεμούσε».
Πάντως αν επιμείνεις μπορεί να φτάσει και τις 4,300 αλλά δεν έχει κανένα όφελος. Θα έλεγα ότι η ωφέλιμη περιοχή λειτουργίας του κινητήρα είναι μεταξύ 2,000-3,100 σαλ.
Αεροδυναμική
Τέλος πάντων στα Τέμπη βάλαμε πετρέλαιο και ξεκινήσαμε για Ξάνθη όπου θα συναντούσαμε και τους υπόλοιπους. Στην ευθεία της Κατερίνης, όπου είχε σταματήσει εντελώς η βροχή και ο αέρας, είδαμε δύσκολα 130 χλμ /ω στο ταχύμετρο.
Εντυπωσιακό αν σκεφτεί κανείς την αεροδυναμική αντίσταση του οχήματος. Ο αεροδυναμικός συντελεστής πρέπει να πλησιάζει την μονάδα- και νοιώθεις τον αέρα να φρενάρει το αυτοκίνητο πιο πολύ από το βάρος του, ειδικά στην ανηφόρα.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχει στο Fiat Ducato Camper έχει να κάνει με τους πλάγιους ανέμους όπου πραγματικά μοιάζει με φτερό στον άνεμο.. Αλλά μάλλον όλα τα Camper έτσι είναι!
Καβάλα
Περάσαμε την Θεσσαλονίκη και από την Εγνατία οδό κινηθήκαμε προς Ξάνθη. Φτάσαμε έξω από την Καβάλα περίπου στη μία το πρωί- και επειδή ήμασταν πολύ κουρασμένοι και πεινασμένοι, αποφασίσαμε να αράξουμε εκεί για το βράδυ.
Η κούραση και η πείνα μας είχαν νικήσει και έτσι 40 χιλιόμετρα πριν τον προορισμό μας αναγκάστηκαμε να κάνουμε την πρώτη μας στάση.
Αν ποτέ ο δρόμος σας οδηγήσει στην Καβάλα μετά την μια το πρωί με διάθεση για φαγητό, μάλλον θα πεινάσετε αφού τα περισσότερα, αν όχι όλα τα εστιατόρια είναι κλειστά αυτή την ώρα. Ευτυχώς μετά από πολύ ψάξιμο εντοπίσαμε ένα ανοικτό σουβλατζίδικο το οποίο κατάφερε με ευκολία να σβήσει την πείνα μας.
Το αξιοπερίεργο είναι το ‘value for money’ που επιτυγχάνει κανείς στην πόλη αυτή, όπως και στις περισσότερες πόλεις της Β. Ελλάδας ξαφνικά το Ευρώ αποκτά την ξεχασμένη του αξία!
Οι τιμές και η ποιότητα δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την μόνιμη προσπάθεια εξαπάτησης που έχουμε μάθει να ανεχόμαστε εμείς οι κάτοικοι της πολύπαθης Αθήνας.
Αυτό βέβαια δεν είναι κανόνας και όπως φρόντισαν να μας δείξουν με τον χειρότερο τρόπο κάποιοι «επαγγελματίες» σε άλλα μέρη που επισκεφτήκαμε τις επόμενες ημέρες, οι οποίοι με το που σε παίρνουν μυρωδιά ότι είσαι Αθηναίος γυρίζουν την διπλή ταρίφα (και την τριπλή καμία φορά).
Αλλά αυτά θα τα πούμε πιο κάτω γιατί στην Καβάλα ήταν όλοι άψογοι.
Αφού φάγαμε πήραμε το αυτοκίνητο και ψάξαμε να βρούμε ένα μέρος για να κοιμηθούμε το βράδυ. Μετά από περιήγηση από το ανατολικό στο δυτικό άκρο της πόλης, και αφού μελετήσαμε το θέμα από όλες τις πλευρές, καταλήξαμε να κοιμόμαστε σε ένα πάρκινγκ στο ψηλότερο σημείο της Παλαιάς πόλης.
Ήταν η πρώτη διανυκτέρευση στο αυτοκινούμενο και φυσικά είχαμε και το αντίστοιχο άγχος…
Διαδικασία ύπνου!
Όταν φτάνεις στον προορισμό σου με ένα τέτοιο όχημα υπάρχει μια συγκεκριμένη διαδικασία η οποία πρέπει να ακολουθηθεί.
Καταρχήν πρέπει να παρκάρεις το αυτοκίνητο σε κάποιο μέρος που είναι επίπεδο και αν δεν βρεθεί τέτοιο μέρος τότε θα πρέπει να χρησιμoποιηθούν οι ειδικοί τάκοι που θα βοηθήσουν στην ευθυγράμμιση του οχήματος.
Μετά πρέπει να βγεις έξω και να ανοίξεις τις φιάλη του γκαζιού προκειμένου να μπορέσει να λειτουργήσει η θέρμανση και το μπόιλερ για το ζεστό νερό του ντους. Το ψυγείο πρέπει να γυρίσει από το ρεύμα στο γκάζι και να ρυθμιστεί ο θερμοστάτης.
Αν τα κάνεις αυτά δεν θα σε απασχολήσει τίποτε άλλο που να έχει σχέση με τις λειτουργίες του τροχόσπιτου. Το μεγάλο κρεβάτι βρίσκεται πάνω από την καμπίνα οδήγησης και είναι μεγάλο και σχετικά άνετο.
Από εκεί και πέρα κλείνετε τα μάτια σας και κοιμάστε “όπως στο σπίτι σας”.
Πρωινό καφεδάκι στην Καβάλα!
Η επόμενη ημέρα μας επιφύλασσε μια μεγάλη έκπληξη. Η θέα προς το
λιμάνι και την πόλη της Καβάλας ήταν εκθαμβωτική.
Ο ήλιος έλαμπε και εμείς χωρίς να το γνωρίζουμε είχαμε παρκάρει στο σημείο της πόλης με την καλύτερη θέα.
Φτιάξαμε τον καφέ μας και προσπαθήσαμε να τεμπελιάσουμε για λίγο προκειμένου να χωνέψουμε ότι είμαστε σε διακοπές και να πάψουμε να σκεφτόμαστε την δουλειά και τις υποχρεώσεις.
Ελευθερία:
Μερικοί γλάροι ήρθαν και έκατσαν δίπλα μας παρασύροντας μας στον κόσμο της ανεμελιάς που εκείνοι ζούνε. Λίγο παρέα ακόμα να μας έκαναν και θα νομίζαμε ότι μπορούμε και εμείς να πετάξουμε. Ένα αλιευτικό μπήκε στο λιμάνι και τότε έφυγαν όλοι οι γλάροι για να φάνε τζάμπα φαγητό…
Τελικά ούτε τα πουλιά δεν είναι ελεύθερα αφού είναι υποχρεωμένα να ψάχνουν όλη τους την ζωή για τροφή.
Περίπου τα ίδια προβλήματα με εμάς δηλαδή, αλλά στην πιο απλή και αγνή μορφή τους.
Η μεγάλη διαφορά με εμάς είναι η απουσία της ανθρώπινης ματαιοδοξίας.
Ξεφύγαμε …
Κλείσαμε το γκάζι και τις θερμάνσεις και βάλαμε εμπρός τον τουρμποντίζελ για να πάμε στην Ξάνθη και να βρούμε τους άλλους.
Ξάνθη
Φεύγοντας από την πόλη ο δρόμος μας πέρασε κάτω από το επιβλητικό Ρωμαϊκό υδραγωγείο και αφού οδηγήσαμε για λίγο κατά μήκος της παραλίας της Καβάλας, ανηφορήσαμε προς την Εγνατία οδό με κατεύθυνση προς την Ξάνθη.
Τι δρόμος είναι αυτός; τι στροφές και τι άσφαλτος; και εμείς με ένα φορτηγό να έχουμε σανιδώσει το γκάζι και να πηγαίνουμε με 70 στην ανηφόρα.
Χάθηκε ένα Μ3, η ένα CBR 1000 να χαρούμε και εμείς τα κακόμοιρα παιδάκια. Αυτός δεν είναι δρόμος, πίστα είναι!
Πολύ σύντομα βρεθήκαμε στην Ξάνθη για να συναντήσουμε και τους υπόλοιπους τέσσερις της παρέα μας. Εκεί διαπιστώσαμε ότι εκείνοι είχαν προχωρήσει προς τα Θρακικά Τέμπη.
Θρακικά Τέμπη
Μετά μπήκαμε αυτοκίνητο και αφού αφήσαμε πίσω μας την Ξάνθη ανηφορίσαμε τα Θρακικά Τέμπη.
Τοπία όμορφα, ελληνικά και σμιλεμένα μέσα από την αιώνια μάχη του νερού με την πέτρα. Ονόματα χωριών που ακούγονται τρομακτικά, αλλά που υποθέτω ότι περιγράφουν με ακρίβεια το τι συμβαίνει σε εκείνους τους τόπους.
Λυκοδρόμιο-Λειβαδείτης
Τι σας φέρνει στο μυαλό το όνομα “Λυκοδρόμειο” για όνομα χωριού; Εμένα πάντως το όνομα αυτό μου προκαλεί ανατριχίλα, καθώς μου είναι αδύνατο να φανταστώ για παράδειγμα μερικούς λύκους να διαγωνίζονται με ευγενή άμιλλα-όπως συμβαίνει σε ένα…παγοδρόμιο με τους ανθρώπους ας πούμε!
Ανηφορήσαμε προς το χωριό “Λειβαδείτης” και προχωρήσαμε για το ραντεβού που είχαμε με τους υπόλοιπους στην τοποθεσία “καταρράκτες” , στην Δ. Ροδόπη- πάνω στα σύνορα με την Βουλγαρία.
Επειδή αργήσαμε, δεν προλάβαμε να δούμε τους καταρράκτες αφού όταν εμείς πηγαίναμε…εκείνοι γύρναγαν!
Αχ.. Σέρρες!
Επιστρέψαμε πίσω στο χωριό Λειβαδίτες και αφού συσκεφτήκαμε αποφασίσαμε να πάμε προς τις Σέρρες και να καταλήξουμε στην Λ. Κερκίνη για να κοιμηθούμε 
το βράδυ.
Πως να περάσει κανείς από τις Σέρρες και να μην επισκεφτεί το αυτοκινητοδρόμιο για να προσκυνήσει..
Πάντα υπάρχουν φίλοι που μπορούν να σου προμηθεύσουν με ένα superbike για μερικούς γύρους στην πίστα..
Αφού ήρθαμε στα ίσια μας 😉 , ο πολύ καλός μας φίλος που ήταν ο άρχοντας της αγαπημένης πίστας μας συνέστησε πριν πάμε στη Κερκίνη για να διανυκτερεύσουμε, να επισκεφτούμε τα λουτρά στο ‘Αγκιστρο και ..την «ειδική ταβέρνα» στο Ν.Πετριτσι.
Και για τα δύο είχε δίκιο και τον ευχαριστούμε που μας κάνει να νοιώθουμε σαν στο σπίτι μας, όποτε βρισκόμαστε στα μέρη αυτά.
Τα λουτρά είναι μια εμπειρία που θα πρέπει να τη βιώσετε για να νοιώσετε την χαλάρωση που προσφέρουν. Σας προτείνω να κάνετε κράτηση από την προηγούμενη ημέρα(23230/41420) για να μην βρεθείτε προ εκπλήξεων μιας και η κίνηση είναι ιδιαίτερα έντονη.
Λίμνη Κερκίνης
Κοιμηθήκαμε δίπλα στην λίμνη και για μια ακόμα φορά νοιώσαμε την ελευθερία που προσφέρουν τα οχήματα αυτά. Από την άλλη η έντονη καταιγίδα που έπιασε στις τέσσερις το πρωί μας ανησύχησε παραπάνω από ότι εάν κοιμόμασταν σε ένα ξενοδοχείο για παράδειγμα. 
Φοβηθήκαμε μήπως βουλιάξουμε στην λάσπη και έτσι χρειάστηκε παρκάρουμε σε ένα πιο ασφαλές μέρος εκατό μέτρα πιο μακριά.
Όμως το πρωινό ξύπνημα κοντά στην λίμνη Κερκίνη- που αποτελεί καταφύγιο για σπάνια είδη πουλιών- είναι κάτι που δύσκολα περιγράφεται και που θα σας πρότεινα να ζήσετε με κάθε τρόπο.
Αφου φτιάξαμε τα καφεδάκια μας, κάναμε το ντουσάκι μας και ενημερωθήκαμε από την τηλεόραση για τον καιρό, ξεκινήσαμε με προορισμό την Έδεσσα.
Έδεσσα
Περάσαμε από την Πέλλα και τα
Γιαννιτσά και φτάσαμε στους καταρράκτες της Έδεσσας κατά τις δύο το μεσημέρι.
Η βόλτα μέσα στους καταρράκτες κατέληξε στο “Καναβουργείο” το οποίο παρέχει εξαιρετικό περιβάλλον με τραπέζια δίπλα από παλιές υφαντουργικές μηχανές.
Αν βρεθείτε εκεί αξίζει οπωσδήποτε να επισκεφτείτε το εστιατόριο και να πιείτε έναν καφέ-μόνον…
Αριδαία
Φύγαμε λίγο πριν νυχτώσει προς τα βόρεια και με κατεύθυνση προς την Αριδαία και το Λουτράκι.
Εκεί βρεθήκαμε μπροστά σε ένα θαύμα της ελληνικής φύσης.
Στο Λουτράκι, που βρίσκεται στους πρόποδες του χιονοδρομικού Καϊμακτσαλάν, θα βρείτε τους καταρράκτες “Ποζαρ”, οι οποίοι κυλούν αιώνες τώρα με μια θερμοκρασία κοντά στους 37 βαθμούς που πραγματικά μας συνεπήρε.
Τι και αν προσπάθησε ο ΕΟΤ με τα ασύλληπτα κακόγουστα κτίρια που τοποθέτησε εκεί, που θυμίζουν κάτι από θρίλερ, ή το Τσερνομπίλ μετά το παραλίγο “μέλτ ντάουν”, να καταστρέψει την παραμυθένια ομορφιά του τοπίου. Μάταια, ευτυχώς δεν τα κατάφερε.
Η ομορφιά της φύσης πνίγει την κακογουστιά του Ελληνικού Δημοσίου μέσα στα ζεστά νερά της. Φτάσαμε εκεί γύρω στις επτά το βράδυ και δεν ήταν δυνατόν να μην υποκύψουμε στην πρόσκληση του καταρράκτη. Αλλάξαμε, φορέσαμε τα μαγιό μας και τρέξαμε προς τους καταρράκτες.
Εκεί θα βρείτε αρκετές κολυμπήθρες- αλλά και μια πισίνα, με φυσικά θερμαινόμενο νερό.
Το ζεστό νερό κυλάει από καταρράκτες με εξαιρετικά υψηλή πίεση και προσφέρεται για ατελείωτες ώρες παιχνιδιού, η για χαλάρωση.
Εγώ πάντως έμεινα εκεί μέσα για πάνω από δύο ώρες και χρειάστηκε να με βγάλουν …με το ζόρι!
Η μαγεία του τοπίου είναι μοναδική. Επειδή η θερμοκρασία του περιβάλλοντος ήταν χαμηλότερη από το 0, οι υδρατμοί από τα θερμά νερά ατμοποιούνται και στην συνέχεια υγροποιούνται και παγώνουν επάνω στα κλαδιά των δέντρων χαρίζοντας τους απίθανα κρυσταλλικά σχήματα.
Δίπλα από τον θερμό καταρράκτη κυλά ένας άλλος παγωμένος, επιτρέποντας έτσι και τα γνωστά “σκοτσέζικα ντούς”. Περπατώντας περίπου ένα εικοσάλεπτο μπορείτε να βρεθείτε σε ένα παλαιολιθικό σπήλαιο, το οποίο και επισκεφτήκαμε μέσα στα μαύρα σκοτάδια.
Πάμε Γρεβενά για Σκί?
Επειδή η παρέα μας μάλλον δεν είναι με τα καλά της αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε προς τα Γρεβενά “για να εκμεταλλευτούμε την νύχτα”.
Ξεκινήσαμε αφού πρώτα υποσχεθήκαμε και δεσμευτήκαμε να επισκεφτούμε στο μέλλον τους καταρράκτες της Αριδαίας και με το φως της ημέρας προκειμένου να αντιληφθούμε την ομορφιά του τοπίου με όλες μας τις αισθήσεις.
Το τρελό κομβόι με τα αυτοκινούμενα ξεκίνησε για τον προορισμό του. Αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε από την Εγνατία Οδό-και πολύ καλά κάναμε.
Κατεβήκαμε μέχρι την Βέροια και από εκεί σε ρυθμούς “δεν πάει άλλο” και μέσω του εκπληκτικού αυτού δρόμου με τα μεγαλύτερα τούνελ στην Ελλάδα, βρεθήκαμε στα Γρεβενά λίγο μετά τις δώδεκα.
Σμίξη
Από εκεί αφού ανεφοδιαστήκαμε σε πετρέλαιο ξεκινήσαμε για το χιονοδρομικό της Βασιλίτσας και φυσικά την Σμίξη.
Ο καιρός άρχισε να χαλάει και έτσι γύρω στη μία που πλησιάζαμε στη Σμίξη άρχισε να χιονίζει!
Και σαν να μην έφτανε αυτό, η πείνα είχε αρχίσει να μας νικά! Αναγκαστήκαμε να κατεβούμε την χιονισμένη κατηφόρα η οποία οδηγεί στην κεντρική πλατεία ελπίζοντας ότι εκεί θα βρούμε κάποια ταβέρνα ανοικτή.
Η κατάβαση παγωμένων δρόμων με ένα όχημα τεσσάρων τόνων χωρίς αλυσίδες, εκτός από οδυνηρή εμπειρία, αποτελεί και μεγάλη χαζομάρα-στην οποία εμείς υποπέσαμε. Χρειάστηκε να κατεβούμε τόσο σιγά που μας πήρε ένα δεκάλεπτο για να διανύσουμε διακόσια μέτρα.
Όταν φτάσαμε στην πλατεία βάλαμε τις αλυσίδες και βρήκαμε μια ταβέρνα που μας έψησε μερικά λουκάνικα και μπιφτέκια στο τζάκι. Τώρα αν ο μεζές που φάγαμε άξιζε εκατόν είκοσι Ευρώ…θα σας γελάσω! Όμως κάτι η πείνα, κάτι η ώρα, κάτι η Αθηναϊκή προφορά μας -και να πως γυρνάει η διπλή ταρίφα!
Νυχτερινή Ανάβαση προς το Χιονοδρομικό Γρεβενών
Φάγαμε χωρίς να χορτάσουμε-πληρώνοντας για να χορτάσουμε- και ανηφορήσαμε για το πάρκινγκ του χιονοδρομικού όπου και διανυκτερεύσαμε.
Η οδήγηση με αλυσίδες στο χιόνι του φορτηγού-σπίτι ήταν εύκολη υπόθεση κυρίως χάρη στην μπροστινή κίνηση. Το χειρόφρενο όμως είναι τοποθετημένο μπροστά και αριστερά…και δεν βολεύει!
Αυτό που μάθαμε εκείνο το βράδυ είναι ότι το σύστημα θέρμανσης έχει φανταστική απόδοση και ότι επαρκεί για ότι συνθήκες και αν συναντήσετε με αυτό το όχημα.
Την άλλη μέρα το πρωί ο καιρός δεν μας έκανε τη χάρη. Φυσούσε δυνατά, είχε ομίχλη και πολύ κρύο. Αφού ήπιαμε ένα καφέ, αποφασίσαμε να πάρουμε τον δρόμο που κατηφορίζει στις πλαγίες του Σμόλικα προς την Κόνιτσα.
Σμόλικας:”δεν μπορείς να νοιώσεις το μεγαλείο του βουνού, εάν δεν έχεις το μεγαλείο μέσα σου”
Η μαγεία αυτής της διαδρομής δεν μπορεί να περιγραφεί από το φτωχό μου λεξιλόγιο. Στο μυαλό μου ήρθε μια φράση που λέει: “δεν μπορείς να νοιώσεις το μεγαλείο του βουνού, εάν δεν έχεις το μεγαλείο μέσα σου”.
Κακά τα ψέματα εκεί ψηλά νοιώθεις ότι ο Θεός είναι πιο κοντά σου.
Αφήσαμε από ένα οδηγό σε κάθε αυτοκινούμενο και οι υπόλοιποι πήραμε τα ποδήλατα μας και κατηφορίσαμε το μεγαλύτερο μέρος αυτής της διαδρομής με τον αέρα να μας χτυπά στο πρόσωπο.
Περάσαμε μέσα από παρθένα χωριά και είδαμε φαράγγια και ποτάμια. Είναι μια μαγική διαδρομή την οποία σας την συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Όταν κατάκοποι πια φτάσαμε στην Κόνιτσα αποφασίσαμε να πάμε για διανυκτέρευση στο Πάπιγκο.
Πάπιγκο
Αράξαμε στο πάρκινγκ έξω από
το χωρίο και αφού κοιμηθήκαμε για λίγο, το βράδυ βγήκαμε για “night life”.
Μπήκαμε στο πρώτο καφέ που συναντήσαμε, το οποίο για την περίσταση είχε μετατραπεί σε μπαρ- ο Θεός να το κάνει! Ήπιαμε, χορέψαμε και ζήσαμε όμορφες στιγμές άλλων ηλικιών…
Και θα είχαμε περάσει υπέροχα, εάν ο πονηρός ιδιοκτήτης δεν αποφάσιζε να μας πιει το αθηναϊκό μας αίμα με τον λογαριασμό.
Ο απατεωνίσκος της συμφοράς, γύρισε την τριπλή ταρίφα και μας χρέωσε τριακόσια Ευρώ! Μπορεί να μην πήρε ούτε τα μισά, αλλά την διάθεση μας την χάλασε.
Βοϊδομάτης
Την επόμενη ημέρα κατεβήκαμε με τα ποδήλατα στον Βοϊδομάτη και αφού περιπλανηθήκαμε στις όχθες του ποταμού, φορτώσαμε και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.
Περάσαμε μέσα από το φαράγγι της Σαμαρίνας, τους Κήπους και το Τσεπελοβο, καταλήγοντας μέσω Κατάρας στο Μέτσοβο.
Εκεί επισκεφτήκαμε τα τουριστικά καταστήματα για την αγορά τοπικών προϊόντων.
Για μια ακόμα φορά μας έπιασαν το ισχίο. Αν μπορείτε, συμφέρει να αλλάζετε την προφορά σας όταν βρίσκεστε σε αυτά τα μέρη, για να μην καταλαβαίνουν την καταγωγή σας. Στα μέρη αυτά ο ξένος- και ειδικά ο Αθηναίος- θεωρείται εξ ορισμού μαλά..ς!
2,600 χιλιόμετρα Ελλάδας
Από εκεί με μια στάση στην Καλαμπάκα για φαγητό πήραμε τον μακρύ δρόμο της επιστροφής.
Μέσα σε πέντε ημέρες καλύψαμε 2,600 χιλιόμετρα και είδαμε μέρη που με διαφορετικό τρόπο δεν θα μπορούσαμε να είχαμε επισκεφτεί αφού.. τα αγνοούσαμε.
Μια τέτοια εκδρομή θα έπρεπε κανονικά να είχε διάρκεια πάνω από δέκα ημέρες αλλά όπως γνωρίζουμε όλοι, η δουλεία- και οι δύσκολοι καιροί δεν μας αφήνουν…
Μια εκδρομή στην οποία δεν καταφέραμε να κάνουμε σκι, να ξεκουραστούμε, ή να φάμε καλά (με εξαίρεση τις Σέρρες), αλλά που μας άφησε τόσες εικόνες στο μυαλό που σήμερα ένα μήνα μετά ακόμα δεν έχω καταφέρει να τις επεξεργαστώ.
Μια εκδρομή που μας έδωσε ιδέες για νέες εξορμήσεις στην πανέμορφη Ελλάδα μας.
Χαλάλι σας ρε φορομπήχτες…
Η Ελλάδα μοιάζει σαν μια μικρογραφία ολόκληρης της γης. Θα βρείτε την ομορφότερη θάλασσα, τα πιο γραφικά χωρία, τα πιο επιβλητικά χιονισμένα βουνά, καταρράκτες, πόζαρ και ότι ακόμα δεν έχουμε ανακαλύψει.
Βγείτε από τα μπαρ και τα καφενεία, κλείστε τα Facebook και ταξιδέψτε την πατρίδα μας, γιατί η ζωή είναι μια -και εμείς είμαστε από τους λίγους τυχερούς που μπορούμε να πούμε στην μόνη γλώσσα που κάνει νόημα:
«Ζούμε στον πιο όμορφο τόπο του κόσμου,
Στην Ελλάδα, στο Φως»..
Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση.
Ισμήνη Φαμπιάτου
