Μην μου πείτε, ότι και ο πιο φανατικός μοτοσυκλετιστής δεν έχει κάνει έστω ένα ταξίδι με αυτοκίνητο, ότι ακόμα και ο πιο σκληροτράχηλος καβαλάρης δεν υπήρξε η στιγμή που ονειρεύτηκε να σβήσει το παγωμένο χνώτο του στο ζεστό αέρα του air condition….
Και αν αυτά σας φαίνονται δικαιολογίες τότε θα σας χρυσώσω το χάπι λέγοντας σας ότι η αμαρτία είναι πιο γλυκιά αν την κάνεις με το νέο HONDA Civic 1.5 turbo.
HONDA, μεγάλο και βαρύ όνομα για εμάς τους μοτοσυκλετιστές, όμως η μαμά εταιρία από την χώρα του ανατέλλοντος Ηλίου δεν έχει αφήσει αδιάφορους τους φίλους των τεσσάρων τροχών, κάθε άλλο θα έλεγα αφού μια τεράστια μερίδα φανατικών αυτοκινητιστών ορκίζεται στο όνομα της HONDA και συγκεκριμένα στο Civic που κλείνει 47 χρόνια ιστορίας.
Θα μου επιτρέψετε σε αυτό το σημείο να αναφέρω ότι ο όρος “αυτοκινητιστής” ανήκει σε όλους του αυτοκινούμενους, σε όσους αρέσκονται να είναι ανεξάρτητοι στις μετακινήσεις τους αποφεύγοντας μέσα μαζικής μεταφοράς με προδιαγεγραμμένη πορεία και ωράρια.
Η αυτοκίνηση είναι μια έννοια που συμβολίζει την απόλυτη ελευθερία και ανεξαρτησία και σιγά σιγά μοιάζει πολυτέλεια και δυνατότητα για λίγους. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε και να περάσουμε στα ψιλά γράμματα ότι η ουσία της δράσης και αγανάκτησης των “κίτρινων γιλέκων” στη Γαλλία είναι οι περιορισμοί με κάθε τρόπο προς την αξία της αυτοκίνησης.
Αυτά τα ολίγα μέχρι να ζεσταθεί ο υπερτοφοδοτούμενος τετρακύλινδρος των 1,498cc και 182 ίππων παρακαλώ….!!!
Κόνιτσα
Προορισμός μας ήταν η Κόνιτσα όπου θα αποτελούσε και το ορμητήριο μας για τις τέσσερις επόμενες ήμερες στην ευρύτερη περιοχή, και όταν μιλάμε για ευρύτερη περιοχή πρέπει να αναφέρουμε οπωσδήποτε το Ζαγόρι, το Πωγώνι, τα Μαστοροχώρια και τα Πέτρινα χωριά.
Η απόσταση από την Αθήνα μέχρι την Κόνιτσα είναι 476 χιλιόμετρα και την διανύσαμε σε λιγότερο από 4 ώρες και 30 λεπτά αφού πλέον το οδικό δίκτυο με την Ολυμπία οδό την Γέφυρα Ρίου Αντίρριου αλλά και την Ιωνία οδό μας έδωσε τη δυνατότητα να διατηρήσουμε υψηλές ταχύτητες σε όχι κουραστικό ρυθμό.
Βέβαια πρέπει να αναφέρουμε ότι υπάρχει και το ανάλογο αντίτιμο διοδίων που ήταν 77.80€ μαζί με την επιστροφή μας.
Σε αυτό το σημείο θα επισημάνουμε ότι η διαφορά τιμής των διοδίων για τις μοτοσυκλέτες είναι πολύ μικρή, για παράδειγμα σε σταθμούς διοδίων της Ιωνίας οδού όταν η κοστολόγηση για το αυτοκίνητο ήταν 3.20€ για τις μοτοσυκλέτες ήταν 2,40€ εξαιρετικά άδικο και υπερβολικό αφού τα δίκυκλα κινούνται σε ένα άξονα και έχουν 1/8 περίπου από το βάρος ενός μέσου αυτοκίνητου, άρα τα 0,50€ θα ήταν μια τίμια αναλογία (σε αυτό το πλαίσιο θα συμπεριλάβω και την υπερβολή των τελών κυκλοφορίας που το κράτος αντιμετωπίζει τις μοτοσυκλέτες σύμφωνα με τον κυβισμό τους, σαν να είναι αυτοκίνητα).
Την Κόνιτσα την έχουμε επισκεφτεί και στο παρελθόν και δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις ότι αποτελεί την πιο κομβική θέση για να περιηγηθείς σε ένα από τα σημαντικότερα και μεγαλύτερα μέρη της Ηπείρου.
Σκοπός μας ήταν να εντοπίσουμε σημεία αναφοράς και λήψεων ώστε να πραγματοποιήσουμε τους Καλοκαιρινούς μήνες ένα ολοκληρωμένο ταξιδιωτικό με μοτοσυκλέτα και να παρουσιάσουμε εναλλακτικούς προορισμούς και διαδρομές.
Η αλήθεια είναι ότι την περιοχή δεν την είχα ξαναδεί χειμώνα και κατ επέκταση δεν φανταζόμουν την διάφορα στις εικόνες των τοπίων σε σχέση με τους Καλοκαιρινούς μήνες.
Ξεκάθαρα πιο μοναχικό πλάι στα Ελληνοαλβανικά σύνορα το Πωγώνι με την εκκλησιά της Μολυβδοσκέπαστης και τις στρατιωτικές γέφυρες πάνω από τον Αώο ποταμό, αξίζει να αναφέρω ότι 1 χιλιόμετρο πριν την Μολυβδοσκέπαστη μπορείς να διακρίνεις την γέφυρα που ανατίναξε ο Ελληνικός στρατός το 1940 κατά την διάρκεια των πολεμικών επιχειρήσεων.
Θέλαμε να φτάσουμε στο χωριό Πωγωνίσκος και στην εκκλησιά του Αγίου Αθανασίου αλλά ο πάγος στο δρόμο ήταν απαγορευτικός και δεν ρισκάραμε…
Σε αντίστοιχα μοναχικούς χειμερινούς τόνους και τα Πέτρινα χωριά στο βορειοανατολικό τμήμα της Τύμφης και του Σμόλικα με το Μοναστήρι, τη Μόλιστα και το Γαναδιό όπου στο τρίτο στη σειρά αξίζει και πρέπει να ζήσετε έστω μια φορά το καταπληκτικό πανηγύρι στις 15 Αυγούστου, αλλά και να επισκεφθείτε την μοναδική βιβλιοθήκη στη Μόλιστα.
Μερικά χιλιόμετρα βορειότερα και περνώντας το Σαραντάπορο ξεκινάει το σύμπλεγμα τον Μαστοροχωρίων με κεφαλοχώρι την Πυρσόγιαννη και τελευταίο χωρίο το Πληκάτι στους πρόποδες του Γράμμου.
Μαστοροχώρια
Το όνομα Μαστοροχώρια δεν είναι τυχαίο αφού από εδώ ξεκινάνε την δράση τους οι πιο φημισμένοι μάστορες της πέτρας που χτίσανε τα περισσότερα χωριά αλλά και γεφύρια της Ηπείρου, δεν περιορίστηκαν όμως μόνο εδώ, έχτισαν και τα χωριά του Πηλίου και παράλληλα μετέδωσαν την τέχνη της πέτρας σε ολόκληρη την Ηπειρωτική Ελλάδα.
Τα μαύρα χρόνια της ξενιτιάς οι τεχνίτες της Ηπείρου σαν μετανάστες στην Αμερική αποτέλεσαν τα σημαντικότερα εργατικά χέρια αλλά και μυαλά για την κατασκευή του μετρό στην Νέα Υόρκη.
Το χωριό Χιονιάδες τέταρτο στη σειρά είναι η μητέρα των ζωγράφων της Ηπείρου και πραγματικά αξίζει να επισκεφθείτε το μοναδικό λαογραφικό του μουσείο.
Ζαγόρι
Το Ζαγόρι αν και πιο μακριά και αντιδιαμετρικά, το άφησα για το τέλος, όμως η αλήθεια είναι ότι με το νέο Honda Civic 1,5 Turbo ψάχνεις την ευκαιρία να κάνεις χιλιόμετρα σε στριφτερούς δρόμους.
Το αμάξωμα είναι δεμένο και δίνει την αίσθηση ώριμου ή πιο σωστά οικογενειακού GT με ζωηρές επιταχύνσεις που θα κάνουν τα κέφια, ακόμα και σε ένα μοτοσυκλετιστή.
Εντυπωσιακές είναι οι αναρτήσεις που ενώ είναι σφιχτές σε λειτουργία δεν κουράζουν στην οδήγηση και παράλληλα έχουν υποδειγματικές αποσβέσεις. Το σχετικά μακρύ και σταθερό αμάξωμα μας άφησε να παίξουμε στο ορεινό και στριφτερό κομμάτι μετά την Κλειδωνιά και πραγματικά η απόσταση Μαστιχοχώρια – Αρίστη μοιάζει με βόλτα προθέρμανσης.
Το Ζαγόρι αποτελεί ένα τεράστιο κεφάλαιο με ένα σύμπλεγμα 42 χωριών και δεν αναλύεται ούτε παρουσιάζεται σε συνοπτικούς ρυθμούς..
Θα θυμάστε το ταξιδιωτικό μας το 2017 με BMW R1200GS ADVENTURE που σας είχαμε παρουσιάσει στο πλαίσιο της τηλεοπτικής μας εκπομπής.
Επειδή όμως τα πολλά χιλιόμετρα σε συνδυασμό με το καθαρό αέρα ανοίγουν την όρεξη πήραμε το δρόμο για το Μονοδένδρι, φτάσαμε στην πέτρινη πλατεία του χωριού με τον εκατονταετή πλάτανο και κάναμε ένα διάλειμμα για να απολαύσουμε ακόμα μια φορά την πίτα της Κικίτσας!!!
Φυσικά από το μενού δεν θα μπορούσε να λείπει το μοναδικό κοντοσούβλι του Άκη Λαδιά που εκτός από “γίγαντας”, είναι και οδηγός αγώνων αυτοκινήτου παρακαλώ.
Από το Ζαγόρι ΔΕΝ φεύγεις αν δεν πας στο ψηλότερο Ζαγοροχώρι που είναι το Βραδέτο με υψόμετρο 1350 μέτρα!
Το GPS του Civic έγραψε 2 χιλιόμετρα πριν φτάσουμε στο χωριό 1550 μέτρα.
Παιδιά μιλάμε για ΠΟΛΥ κρύο το βράδυ…!!!
Και αυτό όπως καταλαβαίνετε σηκώνει πολύ και καλό τσίπουρο.
Εδώ οι λάτρεις του παραδοσιακού ηδύποτου ή αλλιώς φανατικοί τσιπουράδες θα βρούνε την Μέκκα τους!!!
Το ταβερνάκι στο πιο όμορφο πέτρινο πλατεάκι που είδατε ποτέ είναι η γη της επαγγελίας για του σπιπουροπατέρες.
Το κερασάκι στην τούρτα του Βραδέτου είναι το εναλακτικό ατμοσφαιρικό μαγαζάκι της Κωσταντίνας “Η Σκάλα του Βραδέτου” που δίνει την απόλυτη αρμονία των αισθήσεων και της παράδοσης με παραδοσιακά γλυκά του κουταλιού και λαχταριστά κέικ!!!
Ακόμα είναι πολυ νωρίς για να βιαστούμε να επιστρεψουμε, όμως εμείς βιαζόμαστε και ο λόγος είναι πολύ καλός…. ποιος μπορεί να είναι;;;
Πάμε να οδηγήσουμε το Civic 1,5 Turbo με τα 182 άλογα και να φτάσουμε με “παράνομο” τρόπο μέχρι την Κόνιτσα όπου μας περιμένει το βραβείο…χεχεχεχεχε
Από το Βραδέτο ο δρόμος είναι κατηφόρα και εμείς πήραμε αρκετή φόρα για να πατήσουμε τα φρένα, που δεν είναι φρένα αλλά άγκυρες, ΑΛΛΗΛΟΥΙΑ!!!!
Και από το σαλόνι του Honda βρισκόμαστε στο σαλόνι του ξενοδοχείου Πανοράματος, του καλύτερου ορμητηρίου στην Κόνιτσα.
Πριν προλάβει ο Μάκης να με ρωτήσει αν είναι καλό το εργαλείο μας ρωτάει η Ελένη, η μάγισσα των γεύσεων της Ηπείρου!!!
Πεινάτε καμάρια;;;
Εδώ είναι που πρέπει να πεις ΝΑΙ και να κοιτάς Μάκη και Ελένη.
Το Πανόραμα θα μπορούσε να είναι ο προορισμός, γιατί εκεί είναι οι άνθρωποι που μας μάθανε ότι η Ηπειρώτικη κουλτούρα ξέρει να μας κάνει να δακρίζουμε όταν φεύγουμε, ξέρει να χορεύει το αγριογούρουνο σε δωδεκάγλωσσο κόκκινο κρασί παρέα με γλυκά κρεμμύδια και να μελώνει τον ουρανίσκο μας με ντόπιο μοσχαράκι παντρεμένο με δαμάσκηνα και βερίκοκα.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που η Ήπειρος είχε σαν μάτι του απολαυστικού κυκλώνα το Πανόραμα.
Αυτή τη φορά στο φαρδύ πλατύ πέτρινο πάρκινκ μπορεί να μην είχα παρκάρει μοτοσυκλέτα αλλά σίγουρα το Honda Civic 1,5 turbo μας έδωσε στοιχεία και αίσθηση από την ελευθερία της αυτοκίνησης.
Η ελευθερία είναι η επιλογή, είναι ο προσωπικός ρυθμός και η χαρά του όποτε και όπως γουστάρω εγώ.
Για αυτό αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε, να βολτάρουμε ίσως με κάτι που σε κάνει να νιώθεις, ναι να νιώθεις το δρόμο, την απόσταση, την τεχνολογία και προπάντων την ελευθερία και την ανεξαρτησία της επιλογής.
Η Ήπειρος είναι ακόμα εκεί και το Honda civic 1.5 turbo οδηγείται με κίτρινο γιλέκο.
Θανάσης Μουρίκης
