Αυτές τις μέρες που ο χρόνος μοιάζει να έχει παγώσει, ψάχνω, καθαρίζω και τακτοποιώ τα χαρτιά, τις φωτογραφίες, τα περιοδικά… τις αναμνήσεις!
Και εκεί που ξεφυλλίζω τις κιτρινισμένες σελίδες από περιοδικά 40 χρόνων διαβάζω για το καρτ και διαβάζω για γνώριμα πρόσωπα…
Ιστορίες από μια αγνή εποχή που τα περισσότερα γινόντουσαν με πάθος και όχι με χρήμα.! Μια συνέντευξη από έναν οδηγό που κυριαρχούσε στα καρτ- και αργότερα με ότι άλλο τετράτροχο ασχολήθηκε –και που ήταν τόσο σεμνός που σπάνια μας μιλούσε- και μας μιλάει, για αυτά τα χρόνια.
Διαβάζω στο άρθρο πως υπήρχε αγωνία για την δημιουργία μιας πίστας στην Αθήνα και καταλαβαίνω γιατί αφοσιώθηκε με τόσο πάθος στο να φτιάξει την πίστα στον Ασπρόπυργο που ακόμη και σήμερα θεωρείται σαν μια από τις πιο τεχνικές πίστες καρτ η οποία έχει γεννήσει αμέτρητους οδηγούς.
Μια συνέντευξη του 1981 από εκείνον που πήρε το ονομα του ο μικρός μου γίος.
Ευχαριστούμε για όλα Fabi!
Απλά αντέγραψα την συνέντευξη που είχες δώσει τότε!
«Από τα 8 πρωταθλήματα κάρτ που έχουν γίνει έχει κερδίσει τα 6!»
Όσο και αν προσπαθήσαμε, δεν μπορέσαμε να βρούμε κάποιον που να μην παραδέχεται τον Παναγιώτη Φαμπιάτο, σαν το καλύτερο Έλληνα οδηγό κάρτ. Κι αυτό σημαίνει πολλά. Η φήμη του δεν είναι τυχαία, όπως τυχαία δεν είναι και τα αποτελέσματα που φέρνει, εδώ και τόσα χρόνια.
Ίσως να μην χρειαζόταν να μιλήσουμε εκτεταμένα γι αυτόν τον οδηγό και να έφτανε μια και μόνο φράση: «Από τα 8 πρωταθλήματα κάρτ που έχουν γίνει έχει κερδίσει τα 6!»
Όμως, σίγουρα αυτό δεν φτάνει. Γιατί τον Φαμπιάτο δεν μπορείς να τον «μετρήσεις» μόνο με τις νίκες. Τον απολαμβάνεις (με όλη την σημασία της λέξης) ακόμα και όταν δεν διεκδικεί την πρώτη θέση σ έναν αγώνα.
Πολλοί ανακουφίζονται, μόνο όταν ο Φαμπιάτος εγκαταλείπει από βλάβη. Είναι ο πιο σίγουρος τρόπος να ανακοπεί ο ρυθμός του.
Ο τρόπος που οδηγεί, η άνεσή του, το «στυλ» και γενικότερα ο ρυθμός που τον χαρακτηρίζει, είναι σίγουρα κάτι το μοναδικό. Οποιοδήποτε αριθμό και αν «φοράει» το καρτ του Φαμπιάτου δεν έχει καμία σημασία.
Όσοι τον έχουν παρακολουθήσει έστω και σε έναν αγώνα, είναι αδύνατον να μην τον αναγνωρίσουν την δεύτερη φορά.
Όλα αυτά δεν είναι υπερβολές για έναν απλούστατο λόγο: δεν υπάρχουν πολύ οδηγοί που από την 5η π.χ. θέση κάποιου γύρου του αγώνα, να διεκδικούν με τόσες πιθανότητες την νίκη.
Πολλοί ανακουφίζονται, μόνο όταν ο Φαμπιάτος εγκαταλείπει από βλάβη. Είναι ο πιο σίγουρος τρόπος να ανακοπεί ο ρυθμός του.
Ας αφήσουμε όμως τον ίδιο να μιλήσει:
Παναγιώτης Φαμπιάτος
«Είμαι 35χρονών, παντρεμένος κι έχω ένα μικρό και μία μικρή κόρη. Ο πατέρας μου ήταν Ζακυνθινός και εγώ γεννήθηκα στην Ανδραβίδα. Τα παιδικά μου χρόνια τα έζησα στην Ηλεία, όπου ο πατέρας μου είχε ξυλουργείο.»
«Θυμάμαι έπαιρνα τα εργαλεία του για να κάνω δικές μου κατασκευές. Εκείνος τις έσπαγε για να χω το νου μου στο διάβασμα κι εγώ εύρισκα ευκαιρία για να φτιάξω κάτι καλύτερο. Στα εννιά μου περίπου έφτιαξα ένα πατίνι με … ανάρτηση και κάποτε κατάφερα να φτιάξω μια αγωνιστική μηχανή.»
«Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, με ενδιέφερε κάθε κατασκευή που είχε σχέση με ρόδες.»
«Σε ηλικία 12 χρόνων ήρθα στην Αθήνα. Σπούδασα μηχανοτεχνίτης στη Σιβητανίδειο και μηχανικό σχέδιο. Δούλεψα σε μηχανουργείο και κάποια μέρα αποφάσισα να φτιάξω δικό μου καρτ.»
«Το πρώτο που καρτ είχε ανάρτηση και μηχανή FLORETT. Ασχολήθηκα με το καρτ από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε στην Ελλάδα. Τα πρώτα μου βήματα έγιναν στην πίστα της ΩΜΠΕΡΖ κοντά στο Τατόϊ με τον Μπαϊρακτάρη, τον Αρναούτη και τον Καρυστιναίο. Θυμάμαι πόση χαρά ένιωσα όταν κέρδισα τον πρώτο δοκιμαστικό αγώνα που λεγόταν κύπελλο ΕΘΕΑ.»
«Θυμάμαι το πρώτο μου καρτ, το φωνάζαμε “κρεβάτι” και “τρόλλευ”. Κρίμα που δεν το κράτησα όπως ήταν…»
«Πριν ανοίξω το συνεργείο μοτοσυκλετών που έχω τώρα, δούλεψα στην KAWASAKI πάνω σ ένα σχέδιο για μικρή μοτοσυκλέτα με ελληνικό σκελετό.»
«Φέτος παρόλο που βγήκα πρωταθλητής, ήμουν άτυχος. Τα μοτέρ μου έσπαζαν και γενικά δεν ευνοήθηκα από την τύχη. Το φετινό τίτλο τον οφείλω στην πείρα μου, και μόνο, γιατί από εξοπλισμό έμεινα πίσω.»
«Οικονομικοί λόγοι δεν μου επέτρεψαν να ανανεώσω τον εξοπλισμό μου. Στηρίχτηκα σε κάποια ταχτική και στην πείρα μου ενώ σε κάθε αγώνα είχα την αγωνία αν θα αντέξει το καρτ μου.»
Η επαφή οδηγού και μηχανήματος έχει τεράστια σημασία
«Οδηγώ πάντα χαλαρωμένος. Προσπαθώ να νιώθω πάντα άνετα μέσα στο καρτ και δεν επιτρέπω στο άγχος να με κυριεύσει. Οδηγώντας ελεύθερα, νιώθω καλύτερα το καρτ και γίνομαι ένα μαζί του.»
«Η επαφή οδηγού και μηχανήματος έχει τεράστια σημασία. Αυτό, μαζί με την πείρα και την τακτική, φέρνουν αποτελέσματα.»
Και συνεχίζει:
«Για το μέλλον του καρτ… τι να πω; Πρέπει οπωσδήποτε να γίνει μια πίστα στην Αθήνα για να πάρουν τα πράγματα τον δρόμο τους.»
«Αγαπώ πολύ το καρτ και θα συνεχίσω να τρέχω. Αν είχα την οικονομική άνεση θα δοκίμαζα και αγώνες ταχύτητας με αυτοκίνητο. Ποτέ όμως δεν θα άφηνα το καρτ!»
«Ποτέ δεν θα άφηνα το καρτ». Οι τελευταίες λέξεις που μας είπε ο Παναγιώτης Φαμπιάτος, όταν τον επισκεφτήκαμε στο συνεργείο του. Μερικές λέξεις που εννοούν όσα δεν θα χωρούσαν σε 15 σελίδες.
Αλήθεια, δεν υπάρχουν «γεννημένοι» πρωταθλητές;
Γ. Μαρσώ
Περιοδικό ΟΜΑΔΑ 67ο Τεύχος (23 Δεκεμβρίου 1981)
