Το 1992 χαρακτηρίστηκε από πολλά και θαυμάσια γεγονότα. Τα windows μπήκαν στην έκδοση 3.1, την καλύτερη μέχρι τότε, οι Ολυμπιακοί Αγώνες έγιναν στη Βαρκελώνη με ένα επικό ντουέτο να αφήνει το στίγμα του για πάντα στη μουσική σκηνή, οι Νιρβάνα έβγαλαν στον άερα το Smells Like Teen Spirit, άνοιξε η Eurodisney και στην παρεα μας, παραλίγο να απολαύσουμε ένα Ακρόπολις με τον Auriol να κάνει παπάδες στην Παύλιανη και από τους δικούς μας τον Τζίγκερ με την Τογιότα να κάνει την τελευταία του εμφάνιση.
Γιατί όμως παραλίγο?
Ο σκληρός πυρήνας της παρέας μας, εγώ και ακόμα τρείς βλαμμένοι, είχαμε αποφασίσει αυτό το Ράλλυ να το δούμε όλο και είχαμε αρχίσει από νωρίς τις ετοιμασίες ώστε να έχουμε πιάσει τις καλύτερες θέσεις, να έχουμε φροντίσει για τα πιο αξιοπρεπή καταλύματα και να έχουμε μαζί μας όσο το δυνατόν καλύτερο εξοπλισμό για να αποθανατίσουμε τις πιο επικές στιγμές του.
Ένα τεράστιο check list συντάχθηκε και τηρήθηκε με θρησκευτική ευλάβεια, τα πράγματα φορτώθηκαν και η περιπέτεια ξεκίνησε μέσα σε ένα τέρμα χαμηλωμένο Golf Gti (μετατροπή φυσικά) που ξέραμε πως θα ακούμπαγε το πάτωμά του στο έδαφος σε κάθε διαδρομή που θα κάναμε για τα σπαστήρια, αλλά η νεανική μας απερισκεψία και το πάθος για το Ακρόπολις, κατέταξαν αυτό το θέμα ως μια ασήμαντη λεπτομέρεια.
Τέλεια προετοιμασμένοι, με παγούρια, τέντες, ομπρέλες, καρέκλες, φωτογραφικές μηχανές, δανεικούς τηλεσκοπικούς φακούς και απίστευτο κέφι, παρακολουθήσαμε τις πρώτες ειδικές και με τον ενθουσιασμό να μας δίνει ενέργεια, ξεκινήσαμε σχεδόν μαζί με το κομβόι του Ράλλυ για το δεύτερο σκέλος, με σκοπό να πάμε και να στηθούμε κατ’ ευθείαν στην Παύλιανη.
Εκεί λοιπόν στο μικρό χωριό και στα στενά δρομάκια, είχαμε παρκάρει το Γκολφάκι στην άκρη του δρόμου και σε μια παραδοσιακή ταβέρνα μετά τις σχετικές συνεννοήσεις καβαλήσαμε την καρότσα ενός αγροτικού για να μας πάει στο καραούλι της ειδικής διαδρομής.
Το σχέδιο πήγαινε καλά, αλλά για κακή μας τύχη ο ποιμενικός Βατάνεν που μας μετέφερε, βρέθηκε πίσω από ένα ασημί Cosworth που προφανώς ανέβαινε για να πιάσει πόστο και ενθουσιασμένος από τον ήχο της «γαλιάντρας» (έτσι λέγανε τότε τον ήχο που κάνει η σκάστρα της τουρμπίνας), πάτησε τέρμα το γκάζι στο άθλιο αγροτικό Ντάτσουν φωνάζοντας στον οδηγό του Ford, «τσούρα το γαμώτο, τσούρα το» (τσούρα το σήμαινε να κάνει τσρρρρρρρ η σκάστρα, δηλαδή να λαλήσει η γαλιάντρα).
Έτσι ξεκίνησε ένα τρομακτικό γαϊτανάκι, όπου το Cosworth τσούραγε τη γαλιάντρα, ο Ποιμένεν έμπαινε σε κάθε στροφή όλο και πιο γρήγορα και εμείς γαντζωμένοι στην καρότσα προσευχόμαστε για τη ζωή μας.
Σε έναν ρυθμό και σε συνθήκες που δεν θέλω να ξαναζήσω, η φρίκη τελείωσε με μια μεγαλοπρεπέστατη έξοδο σε ένα χωράφι, ο δανεικός φωτογραφικός εξοπλισμός καταστράφηκε κατά το ήμισυ, ένας από εμάς απογειώθηκε από την καρότσα και ευτυχώς κάποια ανώτερη δύναμη τον έριξε σε μια συστάδα από θάμνους και γλυτώσαμε τα χειρότερα.
Η συνέχεια της ιστορίας εξελίχθηκε στο νοσοκομείο της Λαμίας, με πολλά νεύρα, μεγάλο άγχος και πλήρη απογοήτευση καθώς το όνειρο είχε τελειώσει και μάλιστα πολύ άσχημα.
Κατά την επιστροφή στην Αθήνα, σε μια παγωμένη ατμόσφαιρα στο αυτοκίνητο, όλοι με κρεμασμένα μούτρα σκεφτόμαστε πως θα ξεχρεώσουμε στο Φώτο Ολύμπια τον σπασμένο φακό που είχαμε δανειστεί και κυρίως τι δικαιολογία θα πούμε στους γονείς του Μανώλη για τα τραύματά του, μέχρι που στην ανηφόρα πριν το Κάστρο, ο Γιάννης που οδηγούσε κατέβασε ταχύτητα για να επιταχύνει και από ο πίσω κάθισμα ο Στράτος σε μια κακή στιγμή χιούμορ, φώναξε «τσούρα το»…
Γυρίσαμε όλοι μαζί και τον κοιτάξαμε…
Μέχρι σήμερα ο Στράτος λέει πως πίστεψε ότι εκείνη τη στιγμή θα τον κατεβάζαμε και θα τον αφήναμε στο Κάστρο…
Autoholix Team
