Πρέπει να ήμουν κοντά στην ενηλικίωση όταν για πρώτη φορά ο Ηλίας μου παραχώρησε τα πηδάλια μιας Giulia Veloce GT.
Το μπορντό στολίδι ήταν φτιαγμένο στην Ιταλία από το τμήμα εξέλιξης της Alfa Romeo με ένα Twin Spark καπάκι και τετραπετάλουδα Delorto με φιλτροχοάνες. Το διαφορικό του έφτανε θεωρητικά το 75% εμπλοκής και η εξάτμιση περιόριζε ελάχιστα τον ήχο της έκρηξης που παρήγαγε ο κινητήρας των 215 ίππων.
Την οδήγησα στην Καλλιθέα, το κατηφορικό κομμάτι που οδηγεί στο Ντράφι, το οποίο στα νιάτα μας εξυπηρετούσε ως τόπος συνάντησης όσων είχαν μια διαφορετική αντίληψη για την αυτοκίνηση και ήταν απλά θεατές στα δρώμενα της Βούτας, της Κηφισίας και της Πολιτείας.
Δε θα ξεχάσω ποτέ τον ήχο της, τις γωνίες που διέγραφε με οποιαδήποτε σχέση στο κιβώτιο και το σπαστικό γέλιο του Ηλία από τη στιγμή που βύθισα για πρώτη φορά το γκάζι στο πάτωμα κάνοντας το πανάλαφρο σύνολο να διαγράφει αρμονικές τροχιές στο γλιστερό κομμάτι του Πεντελικού.
H Giulia υπήρξε ίσως το πρώτο καθαρόαιμο αυτοκίνητο που με έκανε να νιώσω τόση συγκίνηση παρόλο που είχα ήδη οδηγήσει αγωνιστικά των 350 ίππων στο αεροδρόμιο της Τρίπολης αλλά και στην εθνική οδό…
Πριν λίγο καιρό η Ισμήνη με πήρε τηλέφωνο. Η ιδέα του να μου παραχωρήσει ένα από τα γρήγορα αυτοκίνητα που τεστάρονται από το Autoholix είχε συζητηθεί προ πολλού.
Η σχέση μας, από την εποχή που τρέχαμε στο Yaris Cup, υπήρξε αμοιβαίας αποδοχής και εμπιστοσύνης για τις επιλογές μας αλλά και θαυμασμού για την οδηγική μας προσέγγιση στο χώρο που καθένας μας εμπλεκόταν.
Η προσπάθεια που γίνεται από το εν λόγω site στο χώρο της αυτοκίνησης με έχει βρει υπέρμαχο από την πρώτη στιγμή μιας και ενσωματώνει βαθειά γνώση και οδηγική παιδεία σε κάθε επίπεδο μένοντας μακριά από τα τετριμμένα και δίνοντας μια πραγματική διάσταση στα δρώμενα της αυτοκινητοβιομηχανίας.
Η ουσιαστική αποχή από την αγωνιστική δράση αλλά και τη συνέχεια της αγοράς αυτοκινήτου δεν με άφησε μακριά από την εξέλιξη των οχημάτων μιας και ανά τακτά χρονικά διαστήματα, αντιπροσωπείες, φίλοι αλλά και η εμπλοκή στο WRC μου έχει δώσει τη δυνατότητα να μείνω σε επαφή με τις τάσεις αλλά και την εξέλιξη των καθημερινών μοντέλων και των υπεραυτοκινήτων που παράγονται τα τελευταία χρόνια.
Γιατί όχι λοιπόν να μοιραστώ τις εμπειρίες και τις σκέψεις μου μαζί σας.
Η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου είναι ξεχωριστή για όλους μας. Όσοι ερωτευμένοι τον μοιράζονται ή προβληματίζονται σχετικά με τις πράξεις τους. Εκείνοι που από επιλογή απέχουν καταδικάζουν προβληματιζόμενοι ενώ οι προβληματισμένοι θα ήθελαν να συμμετέχουν αλλά…
Innamorato…
Για μένα ήταν ξεκάθαρο. Το απόγευμα της 14ης Φεβρουαρίου θα σηματοδοτούσε την επανένωση με τον παιδικό μου έρωτα. Η σχέση της μιας βραδιάς θα έπαιρνε από την αρχή σάρκα και οστά και θα είχα την ευκαιρία να ζήσω μερικές μέρες μαζί με τον έρωτά μου σε ένα ξέφρενο ηδονικό διήμερο το οποίο θα έπρεπε να σταθεί στο ύψος των αναμνήσεων.
Αλλαγμένος εγώ, αυτή;
Την αντίκρισα παρκαρισμένη έξω από το σπίτι της Ισμήνης. Σε τίποτα δε θύμιζε τον εφηβικό μου έρωτα αλλά… τι κούκλα, πόσο εξευγενισμένη εμφάνιση, πόσο καλά κρυμμένη προστυχιά αλλά και τι ωραίες καμπύλες… Τη θαύμασα. Προσπέρασα δήθεν αδιάφορα.
Μια λοξή ματιά στον πίσω διαχύτη με αναστάτωσε. Οι δύο μπούκες που τον πλαισίωναν άφηναν υποσχέσεις για τα όσα έμελε να συμβούν. Μετά από λίγη ώρα έκανα την προσέγγισή μου.
Με αργές κινήσεις άνοιξα την πόρτα της και θαύμασα το εσωτερικό της. Λιτό, με τις απαραίτητες και μόνο, καμπύλες αλλά και τα εκθαμβωτικά bucket καθίσματα που θυμίζουν τις καταβολές της. Έχει αλλάξει, τα πάντα είναι συμβατά με την εποχή της και οι επεμβάσεις της έχουν στερήσει ένα από τα πεντάλ αλλά, θα έχει διατηρήσει το χαρακτήρα της;
Άφησα το κλειδί στην κονσόλα και την περιεργάστηκα. Η απλότητα του εσωτερικού της, συνδυασμένη με την εργονομία των χειριστηρίων μου έκανε εντύπωση.
Οι τρεις ρότορες που βρίσκονται στην κονσόλα είναι απόλυτα και λειτουργικά τοποθετημένοι ώστε να την χειριστεί κανείς χωρίς να πάρει στιγμή τα μάτια από το δρόμο. Ο αριστερός διαχειρίζεται το dna που διαφοροποιεί τη χαρτογράφηση του κινητήρα αλλά και το setup της ανάρτησης.
Ο κεντρικός (και μεγαλύτερος) το Infotainment system της ενώ ο δεξής είναι αποκλειστικά για τις audio λειτουργίες. Διαβάζοντας μερικές μέρες πριν την παραλάβω σχετικά με το Infotainment, είδα ότι αρκετές κριτικές το βρήκαν λίγο σε σχέση με τα όσα προσφέρει ο ανταγωνισμός.
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι προσφέρει όσα ακριβώς χρειάζονται ώστε να καλύπτει τις πραγματικές ανάγκες πληροφόρησης και να μην υπερφορτώνει τον οδηγό της με ανούσιες πληροφορίες κατά τη διάρκεια του οδηγικού του έργου.
Πάτησα με ανυπομονησία το Start button. Το λιτό display έκανε τον έλεγχο και ο αλουμινένιος κινητήρας πήρε μπροστά. Θα πήγαινα μέχρι το σπίτι μου από το Διόνυσο στο «μπαλκόνι» του Αγ. Πέτρου, πηγή Πεντέλης και τελικά Μελίσσια. Ή μήπως ήταν νωρίς; Μήπως έπρεπε να είμαι ρομαντικότερος του Αγ. Βαλεντίνου; Μπααα, ας θέσουμε τη σχέση μας σε σωστή βάση από την αρχή!
Το flat bottom τιμόνι μου κίνησε την περιέργεια μιας και λεπτότερο από τα συνηθισμένα που προσφέρουν οι ανταγωνιστές της και με μικρό κύκλο ακτίνας που παραπέμπει σε φουλ αγωνιστική αντιμετώπιση της οδήγησης.
Τα paddles τα είχα οδηγήσει πέρσι στο Monte Carlo όταν συμβίωσα για μια βδομάδα με τη Stelvio QV οπότε και ήξερα τι θα αντιμετωπίσω. Το setup στη θέση dynamic και φύγαμε για Ραπεντόζα.
Η πρώτη αίσθηση ήταν φανταστική. Η Giulia βάζει την ιπποδύναμη των 280 ίππων στο δρόμο με μαεστρία και τα 5,2secs για τα πρώτα 100χλμ εντυπωσιάζουν. Το κιβώτιο των 8 σχέσεων κλιμακώνει υποδειγματικά εκμεταλλευόμενο τη ροπή του κινητήρα ενώ ο χρόνος των αλλαγών είναι εντυπωσιακός χωρίς την παραμικρή υστέρηση.
Στο γλιστερό κομμάτι του Γερμανικού κινείται με αέρινο τρόπο και κρύβει καλά τα 1500 κιλά της. Η πρώτη εντύπωση ήταν σοκαριστική. Έμελε να δούμε τι κάνει και στα πιο ανοικτά και με grip κομμάτια που οδηγούν στην πηγή της Πεντέλης.
Το μοτέρ ψηλά λοιπόν και τα χιλιόμετρα αρχίζουν να έρχονται απρόσμενα γρήγορα. Μια δυο φορές το αριστερό δουλεύει υπερωρίες στο φρένο για να μετριάσει το ρυθμό στις κλειστές. Κάπου εδώ έρχεται και η πρώτη σκέψη σύγκρισης με τον Γερμανικό ανταγωνισμό.
Η υποβοήθηση του φρένου είναι μακράν πιο γραμμική από τις αποτομιές στις οποίες σε ωθούν τα άλλα. Φρενάρει αρμονικά και χρειάζεται πίεση για να φτάσει στο σημείο που θα ενεργοποιήσει το ABS, όπως ακριβώς περιμένεις από μια κατασκευή με αγωνιστικές καταβολές.
Στα πατημένα το τιμόνι σκληραίνει και γίνεται σαφές ενώ η Giulia ακολουθεί τις προσταγές του παρτενέρ της ακόμα και όταν η πίεση φτάνει στο όριο. Μετά από αυτό, γίνεται ελαφριά υποστροφική με ελεγχόμενο χαρακτήρα ενώ μια μικρή διόρθωση με άφημα του γκαζιού ή χάιδεμα του φρένου την επαναφέρει σε τάξη.
Η απόφαση πάρθηκε. Θα φύγουμε μαζί για ΣΚ.
Τα μπογαλάκια μας σε μια τσάντα και ΕΟ Αθηνών Πατρών με κατεύθυνση τα Αροάνια, στην ανατολική πλευρά του Χελμού.
Βράδυ πια, το bucket σε λίγο πιο αναπαυτική θέση αλλά πάντα στο πάτωμα, μουσική στο εξαιρετικό ηχοσύστημα και ο διακόπτης στο Advanced Efficiency mode για χαμηλή κατανάλωση και άνεση.
Το cruise control αναλαμβάνει την πλοήγησή μας μέχρι να στρίψουμε στην έξοδο της Ακράτας και να ανηφορίσουμε προς λίμνη Τσιβλού, Ζαρούχλα, Σόλο κλπ. Ο καιρός έχει αρχίσει και δείχνει τα δόντια του και μετά τις πρώτες στροφές της άνω Ακράτας έρχεται η βροχή.
Με την ασφάλεια της νύχτας και την απόλυτη γνώση του δρόμου ξαναγυρνάμε σε Dynamic mode. Η μουσική κλείνει και η μνήμη του καθίσματος γυρνάει στο 1. Είναι ώρα να χορέψουμε στη βροχή.
Εκστασιασμένος είναι υποχαρακτηρισμός.
Η Giulia, στηριζόμενη στα Goodyear Eagle F1 είναι απίθανη στο βρεγμένο οδόστρωμα. Η τετρακίνηση εμπλέκεται συνεχώς κρατώντας το μπροστινό μέρος της βιδωμένο στην άσφαλτο ενώ ακόμα και στα σημεία με bumps, την ώρα που είναι στριμμένη, ακολουθεί υποδειγματικά. Κάπου εδώ όμως αρχίζουν οι πρώτες αναστολές όσων αφορά τη σχέση μας…
Τη στιγμή που χρειάζεται να γλιστρήσεις για να βρεις την επόμενη στροφή στην ιδανική γραμμή μπαίνει ανάμεσά μας ο ESPs. Κουμπί δεν έχει για να τον πετάξω έξω και ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι αυτή η σχέση είναι για τρεις.
Είναι πραγματικά κρίμα που οι Ιταλοί αποφάσισαν να μη δώσουν την επιλογή στον παρτενέρ της να βγάλει τον ESP από την εξίσωση. Ένα αυτοκίνητο με αυτές τις δυνατότητες και την εν λόγω συμπεριφορά θα έπρεπε να μπορεί να οδηγηθεί χωρίς την παρεμβολή αυτών των συστημάτων.
Η χαρά θα ήταν ατελείωτη ενώ, λόγω των ορίων στο οποίο σε παρασύρει, η εμπλοκή του ESP γίνεται έως και επικίνδυνη από κάποιο ρυθμό και πάνω.
Θα μείνουμε μόνο ένα βράδυ τελικά!
Την επόμενη μέρα παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής. Η ψύχρα στη σχέση μας διαρκεί μόνο μία δυο στροφές. ESP και λοιπές παρασπονδίες ξεχνιούνται και ξαναμπαίνουμε στο γνωστό μας ρυθμό.
Η κορασίδα των εφηβικών μου χρόνων έχει γίνει κυρία. Μια κυρία που δείχνει την εμπειρία αλλά και τα όριά της. Μια κυρία η οποία μπορεί να συνοδέψει με τη φινέτσα της κάθε έναν από εμάς στην καθημερινότητα, τα νυχτερινά galas, τις αποδράσεις του αλλά και να χορέψει μαζί του στη βροχή και το στεγνό σε ένα ρυθμό που παραπέμπει σε καθαρόαιμες του είδους της.
Από την άλλη, η αίσθηση του ανικανοποίητου θα με κάνει να δω και την επόμενη.
Είναι άλλωστε ήδη Κυριακή… του Ασώτου…
Λευτέρης Μανιαδάκης
*Εάν αυτό το άρθρο σας άρεσε σας παρακαλώ κοινοποιήστε το στον σύνδεσμο του Facebook.———————–>>>
Φωτογραφίες
