Σήμερα ανεβαίνουμε στο προσκύνημα των νεκρών που σιωπούν.
Ο ασπασμός μας πηγαίνει προς τα χέρια που τσακίστηκαν, το προσκύνημα μας πηγαίνει προς τα πόδια που πελεκίστηκαν.
Μέσα μας σηκώνεται ένα γνώριμο τραγούδι, ευγενικό και λυπητερό, ένας κόσμος από αισθήματα και πάθη.
Σήμερα σκύβουμε προς τη συνείδηση μας, προς τις εθνικές μας ρίζες. Μέσα μας σείεται ένας λαός.
Ένας λαός που δοκιμάστηκε και βρέθηκε γνήσιος.
Ψιθυρίζω…
“Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη
Των Ελλήνων τα ιερά,
Και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
Χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!”.
Και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
Χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!”.
Χρόνια Πολλά Αγαπημένη!
Please follow and like us:
