Το καλοκαίρι του 1997 ήταν ομολογουμένως ένα ζεστό καλοκαίρι.
Θυμάμαι ακόμα πως μερικά μεσημέρια χρειαζόταν μέχρι και πέντε λεπτά να δουλέψει ο κλιματισμός στο αυτοκίνητο με ανοιχτά τα παράθυρα μέχρι να είναι ανεκτή η θερμοκρασία στην καμπίνα μετά από παρκάρισμα στον Ήλιο.
Καλοπερασάκιας όπως είμαι, αποφάσισα λοιπόν να ξεκινήσω το ταξίδι των διακοπών μου αργά το απόγευμα και έτσι να αποφύγω την κάψα της ημέρας.
Ο σκοπός μου ήταν να αναχωρήσω από την Αθήνα γύρω στις 7 και να περάσω Κόρινθο-Τρίπολη-Σπάρτη μέχρι τις 10 ώστε να μου μείνει περίπου μια ώρα στο σκοτάδι μέχρι την Μονεμβάσια.
Για συντομία είχα αποφασίσει επίσης να κερδίσω χρόνο περνώντας από τρία μικρά χώρια, το Έλος, το Αστέρι και τη Λυκόβρυση και παρόλο που θα είχα περισσότερα χιλιόμετρα να διανύσω, να έχω μεγαλύτερη ταχύτητα και άνεση από το να περάσω τις φιδίσιες στροφές στον Βλαχιών.
Φόρτωσα το αυτοκίνητο, έφτιαξα μια δυνατή φραπεδιά, ξύπνησα τη σύζυγο από την απογευματινή της σιέστα και ξεκινήσαμε περιχαρείς τις διακοπές μας.
Το αυτοκίνητο μου εκείνη την εποχή ήταν μια Alfa Romeo Spider, πολύ διασκεδαστικό στην οδήγηση, άλλα απαιτούσε τεράστιες υποχωρήσεις σε θέματα πρακτικότητας και άνεσης, ειδικά σε ένα ταξίδι διακοπών με σύζυγο που έχει σαν αρχή της να μην υποχωρεί ούτε εκατοστό στο θέμα του τι είναι απαραίτητο και τι όχι σχετικά με τα αξεσουάρ και το ντύσιμο της.
Έτσι λοιπόν, αφού στριμωχτήκαν στο πορτμπαγκάζ τα σακβουαγιαζ (για βαλίτσες ούτε λόγος σε εκείνον τον χώρο) και αφού με γκρίνια μπήκε και ένα νεσεσέρ στα ποδιά του καθίσματος του συνοδηγού, ξεκινήσαμε για το ταξίδι μας.
Τα χιλιόμετρα μέχρι τη Σπάρτη πέρασαν εύκολα, ο καφές με είχε ξυπνήσει για τα καλά, και οι συζητήσεις στο αυτοκίνητο είχαν κρατηθεί σε επίπεδο «φιλικής συμμετοχής» καθώς κατά βάση η σύζυγος ανακοίνωνε το πρόγραμμα των διακοπών η γκρίνιαζε που θα χάναμε το βραδινό μας φαγητό εξ αιτίας της απόφασης μου να ταξιδέψουμε νύχτα οπότε εγώ άπλα είχα αρκεστεί σε απαντήσεις «ναι», «είναι καλύτερα», «δεν πειράζει», «θα πάμε»….
Με αυτά και με άλλα η ώρα πέρασε, ο Ήλιος έπεσε και ο δρόμος μας έφερε στο χωριό που λέγεται Σκάλα, όπου και πηρά την δεξιά πάροδο που θα με οδηγούσε στα τελευταία «εύκολα» χιλιόμετρα του ταξιδιού μας.
Είχαμε κατεβάσει τα παράθυρα, ο αέρας μύριζε από τα άνθη των εσπεριδοειδών που ωρίμαζαν στα χωράφια, εγώ άκουγα εκστασιασμένος το βόμβο του κινητήρα μου και η σύζυγος μια απαλή σονάτα του Σούμπερτ στο ηχοσύστημα.
Για αρκετή ώρα ένοιωθα σαν ένας αστρικός ταξιδιώτης να σχάζει με τον πύραυλο του το σκοτάδι της νύχτας με τα φώτα του οχήματος να φωτίζουν την άσφαλτο και δεξιά και αριστερά να εμφανίζονται οι άκρες του δρόμου να κλείνουν την τροχιά τους λίγο πριν τις στροφές.
Μια μαγική στιγμή που ήμουν σίγουρος πως θα θυμόμουν για πολύ καιρό.
Και έτσι ήταν.
Σε μια αριστερή στροφή, μετά από ένα «μην τρέχεις τόσο» και ένα «μη φοβάσαι, το ελέγχω», μπήκα στα όρια του μαλιοκούβαρου και ΜΠΑΜ έσκασα επάνω σε ένα χαντάκι που ο τοπικός μπετόβλακας είχε σκάψει κάθετα στο δρόμο για να περάσει από τη μια πλευρά στην άλλη τη χοντρή σωλήνα του ποτίσματος.
Η Alfa προχώρησε λίγο πιο περά και μόλις λίγα μετρά μετά ένοιωσα το τιμόνι βαρύ να ταλαντώνεται δεξιά αριστερά και το αυτοκίνητο να φρενάρει.
Σταμάτησα δεξιά με αλάρμ κατέβηκα και είδα και τα δυο μπροστινά λάστιχα σχεδόν κομμένα στα δυο.
Έμεινα για ένα λεπτό εκεί αμίλητος, ακίνητος, σαστισμένος και ένοιωσα το πάνω και πίσω μέρος του κεφαλιού μου να μουδιάζει…
Ζεις; Άκουσα μια φωνή δίπλα μου.
Γύρισα και κοίταξα την σύζυγο.
Περίπου, της είπα.
Ωραία, ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΩ ΕΓΩ, ήταν η απάντηση.
Έβαλα τα χέρια στο καπό του αυτοκινήτου, κατέβασα το κεφάλι και είπα, σε παρακαλώ, κράτησε ότι έχεις να πεις για μετά, η κατάσταση είναι δύσκολη, είμαστε έξω από τους κύριους δρόμους, είναι βράδυ, είναι απίθανο να περάσει κάποιος από εδω και έχουμε δυο σκασμένα λάστιχα…
ΤΕΣΣΕΡΑ ακούστηκε η φωνή της από πίσω και ένοιωσα κρύο ιδρώτα να τρέχει στην πλάτη μου….
Και ξέρεις και κάτι ακόμα; Ήρθε το τελειωτικό χτύπημα… ΔΕΝ ΕΧΩ ΣΗΜΑ ΣΤΟ ΚΙΝΗΤΟ…
Γύρισα κοντά της, έπιασα τo Motorola, του τράβηξα τέρμα έξω την κεραία, το σήκωσα ψηλά, το κούνησα περά δοθώ, άλλα το «έκτος δικτύου» πέρναγε ειρωνικά από δεξιά προς τα αριστερά στην κίτρινη οθόνη…
Κοίταξα γύρω μου, το απόλυτο πουθενά…
Μείνε στο αυτοκίνητο είπα, θα περπατήσω μέχρι την άλλη στροφή να δω αν θα πιάσει…
Με το κινητό σηκωμένο σαν δάδα άρχισα να περπατώ στο δρόμο μέχρι που έφτασα στη στροφή και χάθηκε πια το φως από τους προβολείς του αυτοκινήτου.
Περπάτησα σιγά στο σκοτάδι και ο ίδιος δρόμος που πριν με γέμιζε ευχαρίστηση, έξω από το κουκούλι του αυτοκινήτου έδειχνε τώρα εχθρικός, σκοτεινός και σιωπηλός.
Προχώρησα λίγο ακόμα και τότε άκουσα πίσω μου την τσιρίδα.
Ααααααααααααααααα ΒΟΗΘΕΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑ….
Έτρεξα πίσω με όση δύναμη είχα μέσα μου. Πλησίασα το αυτοκίνητο έτοιμος να δω τη γυναίκα μου είτε σφαγμένη είτε εξαφανισμένη…
Την είδα μέσα στο αμάξι με τα ματιά γουρλωμένα… «τι έγινε» τη ρώτησα αλαφιασμένος, «κάτι είναι εκεί» μου απάντησε.
Γύρισα προς την άκρη του δρόμου και είδα μερικές σκιές να παραμονεύουν.
Μια βαθιά φωνή ακούστηκε, σαν κάποιος να μου κάνει «Μποοουυ» και χρειάστηκα λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να καταλάβω πως το «μπου» ήταν ένα βαθύ «μπεεεεεε».
Πέντε πρόβατα, τρομαγμένα πιο πολύ απο εμάς, μέσα σε ένα φράχτη απο σύρμα, είχαν αλαφιάσει απο τις τσιρίδες και φώναζαν και αυτά μαζι με τη γυναίκα μου σε ένα διαγωνισμό του ποιος θα τρομάξει πιο πολύ τον άλλον.
Αφού έβρισα οτι θηλαστικό ήξερα και αφού της είπα να κλειδώσει και να με περιμένει, περπάτησα κάπου ενα χιλιόμετρο μέχρι που το πολυπόθητο σήμα ήρθε στην κεραία του κινητού και κατάφερα να επικοινωνήσω με την αστυνομία, που διαβίβασε την κλήση μου στο τοπικό τμήμα και ένας νυσταγμένος αξιωματικός υπηρεσίας μέσα σε παράσιτα απο τη γραμμή και τριζόνια απο το περιβάλλον, πολύ φιλικά μου απάντησε πως «δε μας αφήνεις χριστιανέ μου βραδιάτικα, πάρε την ΕΛΠΑ να σε μαζέψει».
Όχι του είπα, το θέμα δεν είναι οτι έμεινα, είναι το έγκλημα που θα διαπραχτεί…
«Ποιο έγκλημα» με ρώτησε έκπληκτος…
«Θα με σκοτώσει η γυναίκα μου» του απάντησα και μάλλον μίλησα στην καρδιά του, γιατί σε μισή ώρα είχε έρθει επί τόπου το περιπολικό της περιοχής και μας μάζεψε για να μας πάει στη Σκάλα, οπού και ξυπνήσαμε τον τοπικό ΕΛΠΑτζη που με μισή καρδία μας μετέφερε και μας ξεφόρτωσε στη Σπάρτη, έξω απο ενα βουλκανιζατέρ, το οποίο ξενυχτήσαμε να περιμένουμε να ανοίξει.
Έτσι το επόμενο πρωί, τερματισμένοι απο την κούραση, εκνευρισμένοι και μαλωμένοι, ξεκινήσαμε για την Μονεμβάσια και στην διχάλα του δρόμου, με μια φωνή, είπαμε και οι δυο μαζι, «θα πάμε απο Βλαχιώτη»…..
Autoholix Team
