Στον μαγικό κόσμο του απαγορευμένου, οι κομπάρσοι γίνονται πρωταγωνιστές. Το ίδιο συμβαίνει και στα όνειρα, μέχρι που συνειδητοποιείς ότι όταν ο σκηνοθέτης του απαγορευμένου καθίσει στην καρέκλα του, μπορεί να δημιουργήσει το πιο παράξενο και ανατρεπτικό σενάριο στην ζωή σου.
Ελάχιστοι άνθρωποι πλέον έχουν την δυνατότητα να φανταστούν την ιδανική ζωή, έχοντας τακτοποιήσει όλες εκείνες τις πτυχές που για τους περισσότερους από εμάς παραμένουν σαν ακάλυπτες επιταγές με υψηλό τόκο σε προσδοκίες και όνειρα και με μη αναγραφόμενη ημερομηνία είσπραξης.
Το φθινοπωρινό βοριαδάκι κουνούσε ακόμη τα κρεμασμένα στην βεράντα λευκά κορδελάκια από τον αρραβώνα του Στέλιου, παρότι είχαν περάσει 15 μέρες. Οι άνθρωποι προσπαθούν με κάθε τρόπο να απαρνηθούν το ότι η ευτυχία δεν είναι κάτι χειροπιαστό, πάρα μόνο στιγμές, σαν μικρές κουταλιές ζάχαρης στο πικρό ποτήρι του καφέ που η ζωή κερνάει καθημερινά και προσπαθούν με κάθε τρόπο να παρατείνουν την γλυκιά γεύση.
Την αναγγελία πρόσληψης του στην τράπεζα ήρθε να ακολουθήσει η ευτυχής κατάληξη της σχέσης του με την Κατερίνα, ενώ κάτω από το σπίτι του το ολοκαίνουργιο leased s60 Τ4 καμάρωνε για τον νέο του ρολό ως μεταφορέας της οικογένειας που περίμενε να έρθει.
Το παζλ της ευτυχίας συμπληρώνεται όμως με μόνο έναν τρόπο, μιας και τα κομμάτια που ενώνουν καρδιά και μυαλό μπορεί να μοιάζουν, όμως αν δεν ενωθούν σωστά η εικόνα γίνεται ακαθόριστη και ακατανόητη. Και το παζλ ατελές.
Εκείνο το φθινόπωρο του αφήσαν κάτω από το σπίτι το κίτρινο punto gt του ξάδερφου του που θα πήγαινε φαντάρος. Το πηρέ την πρώτη φορά για να πάει να αγοράσει εφημερίδα ένα Κυριακάτικο πρωινό και γύρισε μετρά από 2 ώρες με την δικαιολογία ότι είχε κίνηση στον δρόμο.
Ξεμυαλίστηκε από τον αυτοκινητιστικό ρομαντισμό μιας εποχής που είχε βάλει στο χρονοντούλαπο των συναισθημάτων του και μέθυσε από την ανόθευτη γεύση που μπορεί να σου προσφέρει κάτι τόσο απλό, μα τόσο έντονο που μπορεί να ξυπνήσει τον συναισθηματικό σου λήθαργο, σαν το φιλί της χιονάτης.
Έτρεξε στο δωμάτιο και άρχισε να ανοίγει τα συρτάρια του παλιού του γραφείου. Γύρισε πίσω την χρονομηχανή των αναμνήσεων στην εποχή που η ταχύτητα και το καρδιοχτύπι ήταν η επιτομή του ενδιαφέροντος της κάθε αγορίστικης κουβέντας.
Άρχισε να βρίσκει ολοένα και περισσότερες δικαιολογίες για να οδηγεί την 20αετη σχεδόν μποέμ αυτοκινητιστική φιγούρα, αφήνοντας στο γκαράζ το γεμάτο τεχνολογικά γκάτζετ αλλά unloved καινούργιο του απόκτημα, με μεγαλύτερη πρόφαση να δει κανένας το παλιό αυτοκίνητο, μήπως ενδιαφερθεί να το αγοράσει.
Οι επιλογές της ζωής σε σημαδεύουν και βάζουν το βαγόνι της καρδιά σου στην τροχιά τους, ενώ αν αφεθείς κινδυνεύεις να μην τις οδηγείς εσύ, αλλά να σε πάνε αυτές οπού θέλουν, χωρίς να σου αποκαλύπτουν τον προορισμό, σαν ένα τόσο μάταιο αλλά παράλληλα και τόσο καθηλωτικό παιχνίδι τυφλόμυγας.
Άρχισε να συχνάζει στα παλιά στέκια που ήταν κάποτε της μόδας, σαν ένα ριμέικ μιας γνωστής ταινίας με διαφορετικούς ηθοποιούς και σκηνικά.
Έκανε πάντα την διαδρομή αυτή πριν γυρίσει το βραδύ σπίτι, ενώ στον παλιό δρόμο του Αγ. Τρύφωνα που πήγαινε λίγο να τσεκάρει την πρόσφυση από τα πολυκαιρισμένα re720, πριν ξεκινήσει να σουρουπώνει και τα φωτά του punto να χαμηλώνουν νυσταγμένα, σταματούσε στην καντίνα του «Γιατρού» για ένα βρώμικο έτσι ώστε το σκηνικό να διατηρεί όλη του την αίγλη πριν το φινάλε.
Εκεί γνώρισε την Νίκη, μια κοπέλα που η ανάγκη για δουλειά είχε οδηγήσει σε ένα τέτοιο παρακμιακό μέρος να σερβίρει γαστρεντερίτιδες σε περαστικούς και ξενύχτες και πέρασε την ταμπέλα που έγραφε με μεγάλα και ευδιάκριτα γράμματα «απαγορεύεται» στην προσωπική του ζωή αγνοώντας την επιδεικτικά και πανηγυρικά.
Οι επισκέψεις στην καντίνα αρχίσαν να γίνονται συχνότερες και η κατηφόρα των συναισθημάτων δεν φαινόταν να τον ενοχλεί, μιας και είχε αρχίσει σταδιακά να παίρνει το πόδι του από το φρένο της λογικής, λες και η ολοένα αυξανομένη ταχύτητα που άλλαζε την προσωπική του ζωή αντί να τον φοβίζει τον γέμιζε με μια παράξενη ευτυχία, η οποία όμως όση ένταση και αν του προσέφερε, το έκανε σε συσκευασία αβεβαιότητας.
Τα σύννεφα στην προσωπική του ζωή έγιναν καταιγίδα την ημέρα που έφτασε στο σημείο να χρειαστεί πάρει κάποιες αποφάσεις.
Έκλεισε τα ματιά και άρχισε να φαντάζεται στροφές, στριγκλίσματα από λάστιχα, ιδρώτα στο πρόσωπο από την πάλη με το τιμόνι, έναν παθιασμένο εφηβικό ερωτά, με νεύρα, θυμό, ανασφάλεια αλλά και τόσα έντονα συναισθήματα που σχεδόν δεν μπορείς να φας από το άγχος της αμοιβαιότητας.
Από την άλλη η ιδανική ζωή έπαιζε στο μυαλό του, μιας και ο κρύος και κενός διάδρομος της ζωής του, είχε ήδη στρωθεί με κόκκινο χαλί την ιδιά στιγμή που ο ίδιος είχε αρχίσει να λησμονεί πόσοι και πόσοι θα ήθελαν να ήταν στην θέση του.
Ξύπνησε το πρωί έχοντας δώσει την ευκαιρία στους κομπάρσους της καθημερινότητας να γίνουν πρωταγωνιστές. Όχι πως δεν προσπάθησαν. Όχι πως δεν αξίζαν την ευκαιρία που τους δόθηκε. Αποφάσισε όμως να αλλάξει το σενάριο και να προτιμήσει το happy end, από ένα ανατρεπτικό φινάλε που θα προκαλούσε συγκίνηση αλλά και δάκρυα στα ματιά.
O σκηνοθέτης τα κατάφερε καλά, κρίνοντας από τις σακούλες με τα παιχνίδια που κουβαλάει σχεδόν καθημερινά σπίτι στα 2 του παιδιά πλέον. Φρόντισε όμως να αφήσει και μια αινιγματική υποψία, ειδικά όταν τον βλέπεις πως κοιτάζει το punto το οποίο τελικά πουλήθηκε σε ένα γείτονα όταν γυρίζει τα μεσημέρια κουρασμένος στο σπίτι.
Ηλίας Παλιούρας
