Κονιορτοποιώ. What? Κοινώς μετατρέπω σε σκόνη. Τι είδους σκόνη όμως; Μαγική αστερόσκονη η σκόνη και θρύψαλα που λέει και ο λαϊκός αοιδός;
Πολύ πίσω στο μακρινό 1990, τα σεντάν ήταν το αυγό του Κολόμβου, το λεγόμενο c segment, το οποίο μονοπωλούσε τα showroom και ήταν βασικότατο κομμάτι στα pie chart των πωλήσεων των αυτοκινητοβιομηχανιών. Αυτά επέλεγε η τυπική οικογένεια ως μεταφορικά μέσα. Ο δικαιωματισμός των SUV βλέπει στις αντανακλάσεις τους ένα είδωλο της ταυτότητας τους. Ίσως καθόλα αλλοιωμένο. Τους οφείλουν την ύπαρξη τους. Ξεκάθαρα.
Η μάχη για την επικράτηση στην κατηγορία, σφοδρή. Κάθε κατασκευαστής δαπανούσε τεράστια κεφάλαια r&d για την δημιουργία και τελειοποίηση τους. Κάτι σαν βραδινή έξοδο που προβάρεις πάνω από 5-6 ενδυματολογικούς συνδυασμούς προκειμένου να διαλέξεις. Και αν.
Η BMW έπαιξε το δικό της χαρτί με την Ε36 τον Οκτώβριο του 1990 ύστερα από σχεδόν 9 χρόνια διαρκούς «ξαναφτιάξτε» από το team των lai και boyer. Υπέροχη, dominant , πως το λεν βρε παιδι μου. Έπρεπε η αρτιότητα να κυριαρχεί και το προϊόν να αγγίζει την τελειότητα , σε μια φράση που θυμίζει λαϊκό ήρωα των ΜΜΕ.
Στην Ελλάδα των μικρομεσαίων, της άνθισης του δημοσιουπαλληλισμού, της σχετικής οικονομικής εξίσωσης και των λιγοστών υπερβολών που η κυριαρχία των Γιαπωνέζων έπαιρνε διαστάσεις καθολοκληρίας, η νεότευκτη Ε36 έμοιαζε με σύμβολο δόξας και χλιδής. Πολλοί την ονειρευτήκαν στην αυλή η το γκαράζ τους. Ακόμη λιγότεροι μπορούσαν να δώσουν τα δέκα μύρια που κόστιζε τότε.
Στα πλαίσια της εξωστρεφούς (τουλάχιστον) οικονομικής πολιτικής της τότε κυβέρνησης του λαοπρόβλητου ηγέτη, το άνοιγμα του τραπεζικού δανεισμού και του γενικότερου κύματος αυτοπροβολής κάποιοι άγγιξαν το μπρελόκ με την μαύρο-μπλε προπέλα ενώ αργότερα , όταν προς τα τέλη της δεκαετίας, οπότε ήλθε και η αντικατάστασή του μοντέλο και οι Γερμανοί αρχίσαν να τις ξεφορτώνονται, οι Ελλαδικές μάντρες γέμισαν διψασμένους και λάγνους πελάτες που μέσω της θα ικανοποιούσαν την ματαιοδοξία του «οδηγώ μπεμβε», υπό την ευγενική χορηγία της σιλουέτας του κόμματος με τον ήλιο που άφηνε έντονο το αποτύπωμα του στην κοινωνική ζωή της χώρας.
Αναμφισβήτητα ήταν ένα καλό προϊόν που ακόμα και σήμερα η ποιότητα του για τα δεδομένα της τριακονταετίας που κουβαλά στην πλάτη του αποτυπώνεται στην σχέση φθοράς/ηλικίας. Είναι άδικο να κρίνεις ένα μοντέλο του 94 αν έχει κάψει μια φλάντζα η έχει μια κρεμαγιέρα γεματη λάδια.
Η λίστα φθορών/ζημίων μπορεί να επεκταθεί αναλυτικότερα όμως δεν είναι αυτός ο σκοπός. Η μεγάλη ζήτηση τους έφερε και μεγάλο αριθμό αυτοκινήτων στον δρόμο τα οποία με την σειρά τους όταν το κοζι υπερκεράστηκε από το αναπόφευκτο γήρας ήρθαν προ των πυλών του να συναντήσουν τον δημιουργό τους.
ΑΜ δε.
Εκεί σαν σε ηλεκτροσόκ σε ετοιμοθάνατο ήρθε να χτυπήσει η μόδα των αγώνων επίδειξης και πλαγιολίσθησης. Seen that, done that. Τα 36αρια άρχισαν πάλι προς την δόξα τραβώντας να αποκτούν νέο νόημα δόξας οντάς project cars ντριφταδων. Τα μελωδικά απαγορευμένα εξακύλινδρα με τον cruiser χαρακτήρα και τα μη φλύαρα 150 άλογα άρχισαν να ταλαιπωρούν διαφορικά, να ζαλίζουν ημιαξόνια, να κόβουν σινεμπλοκ και να δημιουργούν ουρές στους βελτιωτές με τα δεκάδες ονόματα που τελειώνουν σε racing. Οι πλεξούδες των κινητήρων έγιναν σαν τα θέματα των πανελληνίων και το κάμπερ έγινε το πιο hot topic.
Εκτός από τα πρότζεκτ, πολλά ξαναβγήκαν από την ναφθαλίνη και αλλά γλίτωσαν την πρέσα στο τσακ. Έφτασαν να κοστίζουν 3500 έως και 5 χιλιάρικα. Τιμή ενός μικρομεσαίου δεκαετίας , ίσως και λίγο παραπάνω, με πολύ μεγαλύτερη ενεργητική και παθητική ασφάλεια από τα κουρασμένα παλικάρια του 90 που η νέα νιότη τους θυμίζει γριά με λίφτινγκ από τα Πρίνου.
Πολλοί λένε δεν το δίνω ποτέ, το αγαπάω, θεωρώντας ότι η απλούστερη τεχνοτροπία της εποχής καθώς και η περιορισμένη ηχομόνωση σου μεταφέρουν λιγότερο φιλτραρισμένα οδηγικά ερεθίσματα. Μέχρι ενός σημείου ισχύει. Ωστόσο μονομερώς.
Είναι ξεκάθαρο ότι ακόμη και οι σημερινοί λάτρεις του συγκεκριμένου μοντέλου, το οποίο φέρει περισσότερα σηματάκια Μ στο πίσω καπό από όλα αθροιστικά τα προϊόντα της εταιρείας παραβλέπουν ότι με καθαρά οδηγοκεντρικά κριτήρια υπάρχουν πολύ ανώτερα αυτοκίνητα ηλικιακά.
Σε κάθε ανεπτυγμένη αγορά, οικονομικά αλλά και κοινωνικά το παλιό (όχι κλασικό) αυτοκίνητο υπάρχει. Και οφείλει να υπάρχει. Το σωστά συντηρημένο και αξιόπλοο όμως. Όχι το ρημάδι του κάθε υποψήφιου chuchya- drift king of Europe- touge legend που είτε είναι έτοιμο να σκορπίσει το ίδιο είτε σκορπάει τον τρόμο στο οδικό δίκτυο επειδή μεταφέρει την κίνηση στον πίσω άξονα.
Παρεμπιπτόντως, πλέον δεν ακτινοβολεί ούτε status, ούτε γοητεία. Μόνο περασμένα μεγαλεία που αντί αντί διηγώντας τα να κλαις, μάλλον καταλήγεις να τα διηγείσαι 30 χρόνια αργότερα.
Ηλίας Παλιούρας
