Λένε πως οι πιο καλές ιστορίες δεν γράφονται σε σεναριακά γραφεία, αλλά σε φανοποιεία, συνεργεία, και φθαρμένα βιομηχανικά δάπεδα. Εκεί όπου η φαντασία δεν χρειάζεται CGI, παρά μόνο λίγο θράσος και μια τουρμπίνα.
Η οικογένεια του Νίκου ήθελε ένα φτηνό αυτοκίνητο για τις αγγαρείες. Ιαπωνικό κατά προτίμηση – λόγω κουλτούρας, αξιοπιστίας, ή ίσως λόγω εκείνου του ανέκφραστου σεβασμού για τον λαό που έδωσε στον κόσμο το σούσι και το κατάνα. Με budget ομως 1.500 ευρώ, δεν βρίσκεις ιαπωνικό — βρίσκεις περιπέτειες.
Το αυτοκίνητο τελικά προέκυψε από μια κουβέντα με φανοποιό. «Ήρθε χτες ένα δίπορτο, ελαφρώς τρακαρισμένο. Κορεάτικο. Αν θες, έλα να το δεις.»
Δεν άργησα. Και ναι, ήταν όπως το περιέγραφε.
Μπροστά μου στεκόταν ένα μπλε Hyundai S Coupe GT Turbo. Φθαρμένο, πληγωμένο, και – κατά έναν περίεργο τρόπο – γοητευτικό. Η ζημιά ήταν επιφανειακή, αλλά η ιστορία που κουβαλούσε όχι. Είχε παίξει σε τηλεοπτικό γύρισμα και για τις ανάγκες, είχε ριχτεί σε γκρεμό και βγήκε μόνο με χτυπημένη την δεξιά πλευρά του.
Οδηγούμενος απο ένστικτο το έδωσα για επισκευή.
Ο Νίκος ήρθε να το δει χωρίς να ξέρει τίποτα. Δεν ενθουσιάστηκε – μέχρι που άκουσε την τιμή. Τότε, χωρίς να πει λέξη, πήρε το κλειδί και έφυγε με ένα burnout που θα έκανε τον Κορεάτη σχεδιαστή του να δακρύσει.
Σύντομα το Hyundai έγινε ο αγαπημένος καβγάς της οικογένειας: ποιος θα το πάρει πρώτος. Το Vitara έμενε ακούνητο, το Accord σκονιζόταν. «Τι του βρίσκετε;» τον ρώτησα. «Τίποτα. Τα κάνει όλα. Είναι γρήγορο, με χώρους και… έχει ψυχή.»
Ένα απόγευμα, σταματά δίπλα μας ένα μαύρο, τρίτης γενιάς swift sport. Ο Νίκος γυρνά και λέει:
«Βάζεις στοίχημα ότι θα μείνει πίσω?»
«Αποκλείεται», του λέω. Πόσα άλογα να έχουν μείνει ακόμα κάτω από το καπό?»
Το S Coupe τινάχτηκε μπροστά. Η μούρη, σε συνδυασμό με τα φθαρμένα kayaba excel θύμισε απογείωση 737. Οι τρεις πρώτες ταχύτητες έμοιαζαν με hit combo πρωταθλητή πολεμικών τεχνών. Το swift δικάστηκε και έμεινε πίσω με απορία.
«Φίλε πάμε άλλη μια φορά γιατί μάλλον έβαλα τρίτη ψέλλισε ο οδηγός του swift. Και δεν πάμε?»
Μια από τα ίδια, Αλλά στην επερχόμενη στροφή το set up πρόδωσε τον θαρραλέο “samurai”. Το Hyundai αρνήθηκε να υπακούσει στο τιμόνι και με μια κίνηση χαρακίρι έφυγε ευθεία και σε ένα τρελλό σάλτο μορτάλε Περάσαμε ανάμεσα σε δυο δέντρα με διαφορά 15 εκατοστών. Αν τα είχαν φυτέψει λίγο πιο κοντά, δεν θα ήμασταν εδώ.
Ζημιές σημαντικές, αλλά οχι ολοκληρωτικές. Όταν το αυτοκίνητο οδηγήθηκε στο συνεργείο για να αλλαχτεί το καρτερ που έσπασε στην έξοδο, αποκαλύφθηκε και η ντόπα. Η ασφάλεια της waste gate είχε φύγει απο την θέση της και εκείνη τη μέρα, το S Coupe σήκωνε πίεση σαν υπερτασικός χωρίς χάπι. Άγνωστο δε πόσο απέδιδε.
Και μετά – η σιωπή. Επέστρεψε πάλι στο γνώριμο περιβάλλον του συνεργείου με την μάλλον ατιμωτική για αυτό ταμπέλα “Ασύμφορο”. Το λάδι έσταζε ήσυχα. Ο κινητήρας, που κάποτε ούρλιαζε υπερηφάνεια, σωπάθηκε από ένα αρχείο που έλεγε πως η επισκευή κοστίζει ακριβά.
Πριν ένα μήνα, ο Νίκος μου έδειξε φωτογραφία ενός Type R. «Το παράγγειλα», είπε. «Και το S Coupe;»
«Αποσύρθηκε. Πια δεν το χρειαζόμασταν.»
Δεν απάντησα. Απλώς το φαντάστηκα εκεί. Μόνο, κρύο, κάτω από την πρέσα με σπασμένα τζάμια. Ένα αυτοκίνητο με τηλεοπτική καριέρα, με νίκες, με παραλίγο θανάτους, να ισοπεδώνεται χωρίς να πει λέξη.
Ίσως όμως – ίσως – τη στιγμή που η πρέσα κατέβαινε, να έσβησε το ρεύμα, σαν ένα άλλο σενάριο που ήθελε να δώσει μια ακόμη ευκαιρία σε όσους αρνούνται να το βάλουν κάτω. Ίσως, ένα ακόμη πιστοποιητικό καταστροφής κάπου, η ένα άλλο ένα burn out κάπου αλλού.
Η.Π.
