Στα πλαίσια του 3ου Classic Mini Club Track Day βρέθηκα στην πίστα των Αφιδνών στο Kαρτοδρόμιο, καλεσμένη του εξαιρετικά ευγενικού και πρόσχαρου κ. Χάρη Λάμαρη για να συμμετέχω σε ένα φιλικό event χρονομετρημένων γύρων συνέπειας.
Οι δια-αγωνιζόμενοι οδηγούσαν όλοι MINI’s που κατασκευάστηκαν από το 1966-όπως το σπάνιο και άριστα συντηρημένο ΜΙΝΙ 1275 του κ. Δημήτρη Βαζάκα, μέχρι και ένα 1275 του 1993,όμως η πλειοψηφία των MINI του event ήταν κατασκευασμένα την χρυσή για την British Motor Company δεκαετία του 1970- όπως και το άψογα συντηρημένο ΜΙΝΙ 1275 του ’76 που κ. Λάμαρης μου παραχώρησε για να συμμετάσχω στο EVENT.
Ο «αγώνας» φυσικά δεν είχε να κάνει με την ταχύτητα, αφού μιλάμε για αυτοκίνητα ηλικίας από 28 έως 53 χρόνων(!), αλλά με την δυνατότητα του οδηγού να διατηρήσει σταθερή ταχύτητα σε μια διαδρομή τριών γύρων.
Ιδανικά και οι τρείς γύροι θα έπρεπε να είναι ακριβώς ίδιοι όμως αυτό δεν είναι εύκολο και έτσι η απολυτή τιμή της διαφοράς του χρόνου του πρώτου από τον δεύτερο γύρο προτίθεται στην διαφορά του δεύτερου από τον τρίτο- και όποιος πλησιάσει στο μαγικό νούμερο 0,00 δευτερόλεπτα κερδίζει!
Ξέρετε, υπάρχουν φορές που με το που βλέπεις μια ομάδα ανθρώπων νοιώθεις άνετα από την αρχή και αυτό για εμένα- που όσοι με γνωρίζουν ξέρουν πόσο ντροπαλή και “μαζεμένη” είμαι, είναι η συνταγή για να περάσω όμορφα!
Δεν έχω ξαναβρεθεί σε πιο χαλαρό και φιλικό κλίμα σε συγκέντρωση λέσχης αυτοκινήτου και θεωρώ μεγάλη τύχη το ότι σκέφτηκα την τελευταία στιγμή να πάρω μαζί μου την κόρη μου και τον μικρότερο μου γιό.
Σε αυτή την εκδήλωση είχαν την ευκαιρία να πάρουν και το βάπτισμα του «αγωνιστικού» πύρος τα δύο από τα τρια παιδάκια μου σε ένα περιβάλλον που όλοι ήταν πρόσχαροι, φιλικοί και έτοιμοι να βοηθήσουν ο ένας τον άλλο.
Ένα κλίμα δηλαδή που δεν μοιάζει με εκείνο που βιώνεις στους αγώνες ταχύτητας…
Όλοι με καλωσόρισαν και θέλησαν να με μυήσουν στον κόσμο του θρυλικού MINI και κατάφεραν γρήγορα να μου μεταδώσουν την αγάπη που ένιωθαν όλοι για το θρυλικό δημιούργημα του Ελληνικής καταγωγής Alec Issigonis.
Λίγα λόγια για το αυθεντικό ΜΙΝΙ
Στις 26 Αυγούστου 1959, η British Motor Corporation (BMC) αποκάλυψε με υπερηφάνεια το αποτέλεσμα των δημιουργικών προσπαθειών της για ένα νέο, επαναστατικό compact αυτοκίνητο με δύο ονόματα! Αθάνατοι Βρετανοί!
Το Morris Mini-Minor και το Austin Seven γεννήθηκαν και αυτή η διπλή πρεμιέρα των σχεδόν ίδιων αυτοκινήτων οφειλόταν βεβαίως στην ευρεία γκάμα εμπορικών σημάτων της BMC.
Παρόλα αυτά όλα τους έμειναν γνωστά σαν “ΜΙΝΙ” όταν η British Leyland αντικατέστησε την BMC το 1968.
Άφθονοι χώροι στο εσωτερικό με ελάχιστο εξωτερικό αποτύπωμα, καθίσματα για τέσσερις επιβάτες, άψογα οδηγικά χαρακτηριστικά, οικονομία καυσίμου, και μία πολύ προσιτή τιμή – ακριβώς αυτές ήταν οι οδηγίες που έλαβε ο δημιουργός του Mini, o σερ. Άλεκ Ισηγόνης.
Το Morris Mini-Minor και το Austin Seven, με τις διαφορές τους να συνοψίζονται αποκλειστικά στη μάσκα, τα καπάκια των τροχών και το χρώμα του αμαξώματος, χρησιμοποιούσαν έναν τετρακύλινδρο κινητήρα εγκάρσια τοποθετημένο μπροστά, που απέδιδε μέγιστη ισχύ 34 hp από 848 κυβ. εκ.
Όλοι ήταν ενθουσιασμένοι με την τεράστια ευρυχωρία, τους αποδοτικούς αλλά ισχυρούς κινητήρες, την αξιόπιστη συμπεριφορά και την άνετη ανάρτηση- ενώ με μήκος 3,05 m και τιμή λιανικής £ 496, το Mini ήταν απλά τέλειο για μικρούς χώρους στάθμευσης και χαμηλά budget.
Το 1967 ήρθε η ώρα για μία προσεκτική ανανέωση το κλασικού Mini, το οποίο απέκτησε ισχυρότερο κινητήρα με 38 hp από 998 κυβ. εκ.
Mini Clubman
Δύο χρόνια αργότερα, το Mini Clubman πλαισίωσε τη γκάμα, ως ένα ελαφρώς μεγαλύτερο μοντέλο με κάπως διαφορετικό εμπρός τμήμα συγκριτικά με το κλασικό Mini. Ήταν περίπου 11 cm μακρύτερο από το αρχικό, με την έκδοση Station να αντικαθιστά το Morris Mini-Traveller και το Austin Seven Countryman με μήκος ακριβώς 3,4 m, ενώ το πλάτος, το ύψος και το μεταξόνιο παρέμειναν ίδια.
Μέσα από τις οδηγικές αρετές και τις γοητευτικές αναλογίες του και μόνο, το Mini προσέλκυσε την προσοχή οδηγών που εκτός από συμπαγείς διαστάσεις και την οικονομική κατανάλωση, αναζητούσαν σπορ επιδόσεις, κυρίως στις στροφές -και ένα ξεχωριστό στυλ στο δρόμο.
ΜΙΝΙ Cooper
Ο John Cooper, ο διάσημος μηχανικός και κατασκευαστής σπορ αυτοκινήτων, είχε αναγνωρίσει τις σπορ δυνατότητες του νέου, μικρού μοντέλου από την αρχή λαμβάνοντας το πράσινο φως από την ηγεσία της BMC για μία μικρή παρτίδα 1.000 Mini Cooper με μεγαλύτερο κινητήρα 1.000 κυβ. εκ. και μέγιστη ισχύ 55 hp.
Η απόκριση σε αυτό το αυτοκίνητο που κυκλοφόρησε στην αγορά το Σεπτέμβριο του 1961 ήταν απλά καταιγιστική, με τους ενθουσιώδεις φίλους σε όλο τον κόσμο να έχουν μόνο ένα αίτημα: ακόμα περισσότερη ισχύ!
ΜΙΝΙ Cooper S
Ο Ισηγόνης και ο Cooper αύξησαν τη χωρητικότητα του κινητήρα σε 1.071 κυβ. εκ, και την ισχύ του σε 70 ίππους.
Αυτό έκανε το Mini Cooper S έναν πραγματικά εξαιρετικό ‘παίκτη’ στο δρόμο και στους αγώνες με τη νίκη κατηγορίας του Φιλανδού οδηγού Rauno Aaltonen στο 1963 Monte Carlo Rally να σηματοδοτεί την έναρξη ενός πρωτοφανούς σερί επιτυχιών στο μηχανοκίνητο αθλητισμό.
Εκείνη που ξεχώρισε, ασφαλώς, ήταν οι τρεις νίκες γενικής κατάταξης στο Monte Carlo Rally το 1964, 1965, και 1967.
Mini 1275 GΤ
Το 1967 το Mini Cooper σταμάτησε να παράγεται, και αντικαταστάθηκε από το κορυφαίο μοντέλο της σειράς Clubman, το Mini 1275 GT που απέδιδε 59 hp από 1.300 κυβ. εκ.
Αρκετές λεπτομέρειες άλλαξαν το 1969, με τα εμπρός συρόμενα παράθυρα που ήταν τυπικό χαρακτηριστικό του κλασικού Mini, αρχικά, να αντικαθίστανται σε όλα τα μοντέλα από ανοιγόμενα προς τα κάτω παράθυρα, τους μεντεσέδες θυρών στην εξωτερική πλευρά να μεταφέρονται στο εσωτερικό, και ένα ειδικό λογότυπο “Mini” να φιγουράρει περήφανα στο καπό του κινητήρα.
Η πορεία προς το τέλος
Μεταξύ 1980 και 1983 η γκάμα εκσυγχρονίστηκε, με διακοπή της παραγωγής των Clubman, Station και Van. Το “μοναδικό” αυτοκίνητο που απέμεινε, ήταν το κλασικό Mini με κινητήρα 1.000 κυβ. εκ. που απέδιδε 40 hp.
Η παραγωγή του χιλιάρη κινητήρα του Mini διακόπηκε το 1992 λόγω των αυξανόμενων απαιτήσεων για τη διαχείριση καυσαερίων. Από τότε και μετά, όλα τα μοντέλα, χρησιμοποιούσαν τον κινητήρα 1.275 κυβ. εκ. της Rover με ψεκασμό καυσίμου.
Η παραγωγή του κλασικού Mini τελικά σταμάτησε οριστικά το 2000. Αθροιστικά, η παραγωγή του ξεπέρασε τα 5,3 εκατομμύρια μονάδες σε πολλές διαφορετικές εκδόσεις, μεταξύ των οποίων περίπου 600.000 αυτοκίνητα που κατασκευάστηκαν στο εργοστάσιο της Οξφόρδης μεταξύ 1959 και 1968.
Επιστροφή στο Σήμερα
Συγχωρήστε μου την τάση που έχω να παρασύρομαι από την ιστορία των σπουδαίων αυτοκινήτων της αυτοκίνησης- και ελπίζοντας να μην σας κούρασα ας περάσουμε στα γρήγορα στο εσωτερικό του 1275 που θα χρησιμοποιούσα για τους χρονομετρημένους γύρους μου εστιάζοντας όμως στον συνοδηγό μου, που δεν ήταν άλλος τον επτάχρονο Παναγιώτη μου που έχει και το όνομα του πατέρα μου!
Hello Mr. Bean!
Δεθήκαμε στα καθίσματα – χαζομαμά και γιος-και επειδή ξέχασα να φέρω τα κράνη μας, ο Παναγιώτης φόρεσε ένα κράνος που του ήταν πολύ μεγάλο και του έπεφτε κλείνοντας του το οπτικό πεδίο, κάτι που αποδεδείχθηκε οδυνηρό για εκείνον καθώς μετά από μερικές στροφές άρχισε να ζαλίζεται και να μου λέει ότι θα κάνει εμετό!
Τώρα… να σου δανείζουν ένα αυτοκίνητο και να τους το γυρνάς με εμετό δεν το θέλει κανείς- και έτσι αποφάσισα από τις πρώτες στροφές να 
πάω σιγά και με το ένα χέρι να κρατώ το τιμόνι, ενώ με το άλλο να κρατώ το κράνος του στην θέση του έτσι ώστε να βλέπει και να μην ζαλίζεται.
Το ΜΙΝΙ είναι το αυτοκίνητο του αγαπημένου του ήρωα που τον έχει κάνει να γελάσει ατέλειωτες ώρες- και έτσι φωνάζοντας “Hello Mr. Bean” κάθε φορά που περνούσαμε την αφετηρία ξεχάστηκε και νομίζω ότι τελικά το διασκέδασε!
Ο πρώτος γύρος μου ήταν 1:13:32, ο δεύτερος 1:09:25 και ο τρίτος 1:09:59 επιτυγχάνοντας 
χρόνο ΜΑΧ-ΜΙΝ 3,63 δευτερόλεπτα που είναι φυσικά αργός και μάλλον απογοητευτικός.
Ωστόσο, σαν βγήκα έξω και περιέγραψα την περιπέτεια μου με το κράνος του γιού μου, όλοι συμφώνησαν να με αφήσουν να έχω μια ακόμη προσπάθεια με συνοδηγό την κόρη μου την Λυδία στο τέλος!
Put the pedal to the Metal
Είχα οδηγήσει ένα ΜΙΝΙ μιας φίλης μου πριν από 20 χρόνια σε ένα νησί και θυμάμαι ακόμη πόσο διασκεδαστικό ήταν στις στροφές. Όμως τα χρόνια πέρασαν και όλοι εμείς θεωρούμε τόσα πράγματα δεδομένα-παρότι πριν μερικά χρόνια δεν τα πολυσκεφτόμαστε ουτε καν σαν αναγκαία.
Η θέση οδήγησης με το σχεδόν κάθετό τιμόνι, συνδυάζεται με τα αγωνιστικά bucket που είχε το MINI του κ. Λαμαρη και έτσι ενώ με το που μπήκα μέσα καθόμουν πολύ χαμηλά και μακριά από τα χειριστήρια, όταν το έφερα μπροστά για να φτάνω τα πετάλια, τα χέρια μου έπεφταν στο επάνω μέρος της στεφάνης, ενώ τα πόδια μου ακουμπούσαν συνεχώς στο κάτω μέρος του τιμονιού!
Παρόλα αυτά δεν παραπονέθηκα… βολεύτηκα και ξεκίνησα για να βιώσω το δεύτερο σοκ που δεν ήταν άλλο από τα φρένα….
Φίλοι μου, είμαστε τόσο κακομαθημένοι σήμερα με τα φρένα που πραγματικά σκέπτομαι να πάψω να αναφέρομαι σε αυτά στις δοκιμές που θα κάνω από εδώ και πέρα…
Φυσικά και αυτά τα συνήθισα όταν κατάλαβα μετά από μερικές πεταλιές ότι απλά χρειάζεται πολύ-μα παρα πολύ -δύναμη για να φρενάρεις!
Το 4αρι μακρύ κιβώτιο χρειάζεται μια μικρή συνήθεια γιατι είναι ασαφές- και κυρίως δεν βολεύεται στην πίστα των καρτ καθώς με το που έβαζες 3η ο κινητήρας κρέμαγε και ήθελε χρόνο μέχρι να γεμίσει.
Όμως κάθεσαι πραγματικά χαμηλά και η αίσθηση στο σκληρό τιμόνι θυμίζει καρτ! Έχοντας μεγαλώσει μέσα στην πίστα, φυσικά γρήγορα παρατήρησα ότι εκείνοι που πήγαιναν γρήγορα και στρωτά δεν έβαζαν πουθενά 3η παρά μόνο στην μεγάλη ευθεία.
Εννοείται ότι τους αντέγραψα!
Μπήκαμε με την Λυδία μου και από την πρώτη στροφή άρχισε να μου φωνάζει «μαμά γρήγορα-πιο γρήγορα», νομίζοντας ότι ο στόχος ήταν να πάμε όσο πιο γρήγορα γίνεται! Γονίδιο «άστα να πάνε» και από τις δύο πλευρές !
Δεν της χάλασα το χατίρι όμως…
Αν αντέξετε να δείτε το βίντεο που τραβούσε η κόρη μου με το κινητό τηλέφωνο την ώρα της 2ης προσπάθειας, θα παρατηρήσετε ότι οδηγούσα κυρίως με δευτέρα και πεντακάθαρες γραμμές αντιγράφοντας όσα πρόλαβα να καταλάβω από τους πιο έμπειρους.
Ο πρώτος γύρος ήταν 1:04:07, ο δεύτερος 1:03:59 και ο τρίτος 1:03:44 που ήταν ο ταχύτερος γύρος της ημέρας, ενώ επιτυγχάνοντας χρόνο “ΜΑΧ-ΜΙΝ” 0,63 δευτερόλεπτα βρεθήκαμε τελικά να έχουμε τον δεύτερο καλύτερο χρόνο.
Ο πρώτος καλύτερος χρόνος “ΜΑΧ-ΜΙΝ”με 0,50 δευτερόλεπτα έγινε από τον κ. Κώστα Μητρόπουλο, επίσης με ένα 1275 του 1977.
Βίντεο
Προσοχή: Όποιος αντέξει να το δει θα ζαλίζεται για μερικά λεπτά!
Cool Down
Τελειώσαμε το αγωνιστικό μέρος που χάρισε στα παιδιά μου μια υπέροχη εμπειρία και βρέθηκα με τους ανθρώπους του ΜΙΝΙ Club που οι περισσότεροι ήταν συναθλητές του πατέρα μου. Πέρασε αρκετή ώρα με το να ακούμε τα εγγόνια του και εγώ ιστορίες από τα παλιά και πολλές λεπτομέριες για το αγαπημένο τους αυτοκίνητο, το ΜΙΝΙ!
Γράφοντας αυτές τις γραμμές η ώρα έχει πάει σχεδόν 3 τα ξημερώματα, όμως οι εικόνες σχηματίζονται τόσο έντονα μέσα στο μυαλό μου που έτσι και αλλιώς δεν θα κοιμόμουν!
Θα ήθελα να ξαναζήσω αυτή την εμπειρία με αυτούς τους ζεστούς και φιλόξενους ανθρώπους του Club και θα ήθελα αν γινόταν να τους αναφέρω όλους έναν προς έναν..
Αν έχετε ΜΙΝΙ και δεν είστε μέλος αυτής της ομάδας πραγματικά χάνετε πολλές υπέροχες στιγμές μιας δεμένης και φιλικής παρέας.
Σε ότι αφορά τον Mr. Bean… εκείνος σχηματίστηκε με έναν πιο σαφή τρόπο στο μυαλουδάκι του Παναγιώτη μου, αφού τώρα πια όχι μόνο εκπλήρωσε το όνειρο του να μπει μέσα στο πραγματικό ΜΙΝΙ, αλλά έλαβε μέρος και στους αγώνες με αυτό!
Ε ρε ιστορίες που έχει να πει στο σχολείο!
Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση,
Ισμήνη Φαμπιάτου,
Υ.γ. Ευχαριστώ τον κ. Χάρη Λάμαρη για την πρόσκληση και τους ανθρώπους του MINI Club για τις όμορφες συζητήσεις που κάναμε!
Πινάκας αποτελεσμάτων
Φωτογραφίες
