Σαν γονέας ακόμη τρέμω στην ιδέα ότι το τραίνο που θεωρούσα απολύτως ασφαλές και θα το εμπιστευόμουν χωρίς δεύτερη σκέψη για να μετακινηθούν «αύριο» τα παιδιά μου, σε μια πανεπιστημιακή σχολή σε κάποια πόλη, ή στην μονάδα τους όταν πάνε στον στρατό, λειτουργούσε και λειτουργεί εδώ και δεκαετίες υπό καθεστώς «ότι νάναι».
Έκλαψα για την άδικη απώλεια ανθρώπων αλλά και φέρνοντας σαν μάνα τον εαυτό μου στην θέση των γονέων που έχασαν το νόημα της ζωής τους -αδυνατώντας παρόλα αυτά να κατανοήσω το μέγεθος του πόνου τους…
Θύμωσα με την έλλειψη θεσμών και εφαρμογής κανόνων λειτουργίας αλλά και την αδιαφορία των ανθρώπων που εργαζόντουσαν στα τρένα με αντικείμενο την ασφάλεια μας σκεπτόμενη ότι το μόνο που τους απασχολούσε για δεκαετίες τώρα ήταν η διεκδίκηση μισθοδοτικών και συνταξιοδοτικών τους θεμάτων-και όχι η δουλειά τους.
Καμία μεγάλη απεργία για την έλλειψη μέτρων ασφάλειας και της αναξιοκρατείας.
Αηδίασα με ΟΛΟΥΣ τους πολιτικούς-χωρίς εξαίρεση- που σκυλεύονται τον ανθρώπινο πόνο για να δείξουν μια επίπλαστη ευαισθησία προσβλέποντας σε ένα «είδες εγώ που νοιάζομαι», μια φωτογραφία και οτιδήποτε εξαργυρώνεται στις επόμενες εκλογές.
Καθώς ΟΛΟΙ τους γνώριζαν το πρόβλημα, κυβέρνησαν ή κυβερνούν αδιαφορώντας και μην κάνοντας τίποτε για να αποτρέψουν το προδιαγεγραμμένο έγκλημα, τώρα όμως κοιτούν να τα φορτώσουν ό ένας στον άλλο για μερικές ψήφους.
Έδειξα κατανόηση και υπομονή σε όσους όλες αυτές τις ημέρες που πέρασαν με περίσσια υποκρισία διαγωνίστηκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για το ποιος είναι πιο κοινωνικά ευαίσθητος, πιο προνοητικός και πιο «σας τα έλεγα εγώ» αποσκοπώντας βέβαια στο τέλος ο καθένας στα δικά του οφέλη ή φιλοδοξίες.
Ο ένας θέλει την ψήφο μας, ό άλλος να κερδίσει το ενδιαφέρον της Σούλας και ο τρίτος περισσότερα likes στον λογαριασμό του.
Ένα «δυστύχημα εν αναμονή» λένε, που κόστισε την ζωή σε πολλές δεκάδες ανθρώπους- το οποίο όμως θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί εάν όσοι διαχρονικά διοικούν την χώρα, τα υπουργεία, τις υπηρεσίες, τους σιδηρόδρομους, τους σταθμούς και τους συρμούς ήταν σωστά εκπαιδευμένοι και σεβόντουσαν τους θεσπισμένους κανονισμούς και κυρίως τους εφάρμοζαν…
Τότε ίσως κάποια παιδιά να «τηλεφωνούσαν όταν έφταναν».
«Ένα δυστύχημα εν αναμονή» ονοματίζουν με καφάσια υποκρισίας το συμβάν οι «δημοσιοτρίβες» όλων των κλάδων και ειδικοτήτων που παριστάνουν ότι συγκλονίζονται από τον μαζικό και ξαφνικό χαμό τόσων νέων ανθρώπων που αμέριμνα και με χαμόγελο ταξίδευαν την προσωρινή τους ύπαρξη προς εκείνους που αγαπούσαν.
Εάν η αστυνομία φρόντιζε στις «ευαίσθητες ομάδες» να επιβληθούν οι προβλεπόμενες κυρώσεις όταν κλέβουν και λιώνουν για μερικά ή περισσότερα ευρώ, ξανά- και ξανά, τα καλώδια των συστημάτων ασφαλείας που είχαν τοποθετηθεί για να προστατεύουν τις εκατοντάδες υπάρξεις που ταξιδεύουν με τρένα, εάν οι αρμόδιοι επέμεναν στην φύλαξη, την συντήρηση και την αποκατάσταση τους… δεν θα κυλούσαν τόσα δάκρυα…
Όμως τέτοιες αποφάσεις κοστίζουν σε ψήφους.
Ένα σύστημα σάπιο από την κορυφή μέχρι τα νύχια μας κοροϊδεύει γιατί ξέρει ότι το ανεχόμαστε-και κυρίως γιατί γνωρίζει ότι είμαστε μέρος του και ίδιοι με αυτό.
Προσωπικά κουράστηκα να το παλεύω… Έχασα!
Και ενώ αμφιταλαντεύομαι μεταξύ της απόλυτης ταύτισης με τον πόνο του γονέα που χάνει το παιδί του και της προσποιητής αδιαφορίας που δεν πληγώνει τα συναισθήματα μου- έρχονται στιγμές λογικής που κάνουν τον χρόνο να σταματά…
Κοιτάζω τον καθρέπτη και δυσκολεύομαι να δω το τέρας που έχω γίνει…όταν βλέπω γύρω μου την κοινωνία του «πάμε και όπου βγει» να σκοτώνει με διαφορετικές δοσολογίες το «πάρε με όταν φτάσεις» και απλά να λέω «δεν μπορώ να κάνω τίποτε» ακόμη και σε θέματα που αγαπώ να καταπιάνομαι.
Κάθε μέρα οδηγούμε με το κινητό στο χέρι, άλλοι αδιαφορώντας και άλλοι νοιώθοντας ότι αυτό που κάνουμε δεν μπορεί να έχει συνέπειες για κάποιον τόσο ικανό όσο εμείς – και σαν αυτό να αφορά κάποιον άλλο έμαθα και εγώ να αδιαφορώ.
Δεν εφαρμόζουμε τον νόμο που τιμωρεί την χρήση των τηλεφώνων κατά την οδήγηση γιατί ξέρουμε ότι οι κύριοι με τα ψηλά καπέλα και τις στολές πίνουν φρέντους… την ώρα που τα δρεπανοφόρα άρματα μας σκοτώνουν παιδάκια έξω από σχολεία στις διαβάσεις που δεν μάθαμε ποτέ να σεβόμαστε..
«Άσε μας να πάμε και όπου βγούμε», σκεφτόμαστε.
Τα τελευταία 2-3 χρόνια όλο και περισσότεροι μπούφοι μοτοσικλετιστές νοιώθοντας αθάνατοι ή έχοντας «υπογράψει συμβόλαιο» ότι εκείνοι δεν θα πέσουν ποτέ, οδηγούν χωρίς κράνος θέτοντας όχι μόνο τον εαυτό τους σε κίνδυνο, αλλά δικάζοντας στατιστικά σε θλίψη εκείνους που τους αγαπούν ή την γερασμένη κοινωνία μας σε μια κοστοβόρα αποκατάσταση, εάν συμβεί η «προδιαγεγραμμένη τραγωδία».
Ενώ πριν τρία χρόνια υπήρχε κάποιος έλεγχος και οι περισσότεροι μοτοσικλετιστές φορούσαν κράνος, μετά τον κορονοϊό οι άνθρωποι της τροχαίας έμαθαν να κοιτούν αλλού αναλαμβάνοντας με αυτόν τον τρόπο μέρος της ευθύνης για τις ζωές που θα χαθούν. «Άστους να πάνε και όπου βγουν»,είπαν.
Παιδάκια αλλά και μεγαλύτεροι ηλικιακά συμπολίτες μας-με αντίστοιχο όμως προεφηβικό πνευματικό επίπεδο, οδηγούν χωρίς κράνος και μοντέρνα ακουστικά τα ηλεκτροπατίνια τους ανάποδα στους δρόμους, στις κεντρικές λεωφόρους με 70 χλμ/ω αλλά και στα πεζοδρόμια δίπλα από παιδάκια που παίζουν και τις γριές που γυρνούν σπίτι με τα ψώνια, προσπερνώντας φυσικά αστυνομικούς που κατακτούν τις τυρόπιτες του Έβερεστ λέγοντας «άστα να πάνε και όπου βγουν».
Ο οδηγός του λεωφορείου που κινείται δίπλα μας και μιλάει στο τηλέφωνο με 50-60 ψυχές να στέκονται αμέριμνοί για τον κίνδυνο στον οποίο εκτίθενται, μας κοιτά απαξιώτικά με ύψος «τι θέ ρέ», γελώντας με το πόσο αδιάφοροι μπορούμε να είμαστε σαν κοινωνία απέναντι σε «Ένα δυστύχημα εν αναμονή».
«Άσε με να πάω και όπου βγω», σου λέει.
«Δυστυχήματα εν αναμονή» υπάρχουν δίπλα μας στο δάσος που δεν έχει καθαριστεί για την αντιπυρική περίοδο, στον μπαγλαμά που κινείται στην ΛΕΑ ή παραβιάζει το κόκκινο φανάρι, που πάει ανάποδά στον δρόμο, που δεν σταματά στα ΣΤΟΠ….γιατί απλά έχει μάθει να κάνει ότι γουστάρει χωρίς επιπτώσεις από την τροχαία.
Το ΚΤΕΟ που φέτος απέρριψε μόνο μερικές εκατοντάδες σαραβαλάκια ως ακατάλληλα (…από τα χιλιάδες που κυκλοφορούν), τα σπίτια μας που δεν έχουν ελεγχθεί για την αντισεισμική τους ικανότητα, οι μάγκες που αρχίσαν να καπνίζουν πάλι μέσα στα εστιατόρια γεμίζοντας τα πνευμόνια μας με καρκίνο και οι διάφορες ευαίσθητές ομάδες που μας ρημάζουν τα σπίτια καθημερινά, όλοι «πάνε και όπου βγούνε». .
Εκφάνσεις της νεοελληνικής καθημερινότητας που μας πικραίνει- και που επιλέγουμε να κοιτούμε προς την αντίθετη κατεύθυνση-και εμείς μαζί με τους «αρμόδιους» (πόσο με εκνευρίζει η λέξη) κάθε φορά που τις βιώνουμε γιατί έχουμε μάθει να τις θεωρούμε κανονικότητα.
Μια κοινωνία με σλόγκαν «πάμε και όπου βγει» μοιάζει που συγκλονίζεται από την πρόσφατη σιδηροδρομική τραγωδία στα Τέμπη, αλλά «καταπίνει» τους πάνω από 1,200 συνάνθρωπους μας που χάνουν την ζωή τους ή τους πάνω από 4,000 που χάνουν την κινητικότητα τους κάθε χρόνο στην άσφαλτο…
Σχεδόν 4 άνθρωποι χάνουν την ζωή τους στους δρόμους κάθε μέρα(…και ένας θεός ξέρει πόσοι μένουν ανάπηροι), αλλα δεν συγκλονιζόμαστε, γιατί τελικά τα πάντα είναι θέμα της δοσολογίας του δράματος, δηλαδή της μακάβριας σχέσης θανάτων ανά ημέρα:
Βαθμός Κοινωνικής Αφύπνισης =( Αριθμός Θανάτων/ Μονάδα Χρόνου} – Διάρκεια Μνήμης.
Αν υπήρχε μια μηχανή που θα μπορούσε να συγκεντρώσει όλο αυτό το κακό που συμβαίνει κάθε χρόνο στους δρομους της Ελλάδας- μέσα σε μια μόνο μέρα, το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη ίσως να έμοιαζε στατιστικά μικρότερο-αν οι αριθμοί ήταν απλά νούμερα και δεν αναφερόντουσαν σε ανθρώπους που θα μπορούσαν να ήταν δικοί μας ή να βρίσκονται δίπλα μας…και που κάθε ένας από αυτούς δεν ήταν εξαιρετικά σημαντικός και δεν σήμαιναν τον κόσμο ολόκληρο για κάποιους άλλους ή για εμάς.
1,200 άνθρωποι… κάθε χρόνο πεθαίνουν στους δρόμους επειδή οδηγούμε χωρίς κράνος ή χωρίς ζώνη, ή με το κινητό στο χέρι-και επειδή οι κυβερνήσεις μας βολεύονται να κοιτούν αλλού την ώρα που οι δικαστές μας ,οι σταθμάρχες μας, οι διοικητές μας, οι τροχονόμοι μας… μπορούν να «τον φρεντοτσίνουν» χωρίς κυρώσεις -αντί να επιβάλλουν και να ακολουθούν πιστά τις διαδικασίες και τον ΝΟΜΟ.
Και όσο εμείς συνηθίζουμε το ΤΕΡΑΣ και με την ανοχή μας γινόμαστε συνένοχοι απέναντι στην ανομία, δηλαδή τέρατα και εμείς-και όσο το «δε βαριέσαι» γίνεται το δόγμα της κοινωνίας μας… τόσο όλα τα κόμματα, οι αρχηγοί τους και οι αρμόδιοι θα αποθρασύνονται.
Θλίψη, Περισυλλογή, Θυμός αλλά και Ελπίδα ότι η κοινωνία που κοιμάται, θα ξυπνήσει επιτέλους από αυτή την μεγάλη και συγκεντρωμένη ποσότητα θανάτου που μας βρήκε εκεί στα Τέμπη την 1η Μαρτίου του 2023 και θα σοβαρευτούμε στα αλήθεια όλοι μας.
Σήμερα όμως!
Να με συγχωρείτε για το ανάγνωσμα,
Ισμήνη Φαμπιάτου
