Είναι κοινή παραδοχή ότι στην ζωή υπάρχουν δυο ειδών ηθικές αξίες.
Αυτές που κάποιος κληρονομεί από την οικογένεια ή τον συγγενικό του κύκλο και αυτές που κατακτά κατά την διάρκεια της ζωής.
Άλλοτε μετρητοίς και άλλοτε σε δόσεις που κρατούν για πάντα.
Ο κυρ Μιχάλης ανήκε στην δεύτερη κατηγορία.
Γόνος οικονομικά ασθενούς οικογένειας, εγκατέλειψε την οικογενειακή στέγη και θαλπωρή σε πολύ μικρή ηλικία και κατηφόρισε προς το μεγαλύτερο αστικό κέντρο της χώρας με την ελπίδα μιας καλύτερης και πιο άνετης ζωής.
Από μικρός θαύμαζε τα αυτοκίνητα και το μόνο που σκέφτοταν ήταν μια μέρα να γίνει οδηγός τουριστικού λεωφορείου και να γυρίσει όλο τον κόσμο.
Η επαγγελματική του σταδιοδρομία είχε στηριχθεί πάνω σε 4 τροχούς και οποιαδήποτε άλλη σκέψη η ευκαιρία δουλειάς παρουσιαζόταν, την απέρριπτε μονομιάς.
Η αναμονή στην αίθουσα του ιδεατού υπήρξε μακροβιότερη από όσο θα περίμενε και έτσι η ανάγκη εξεύρεσης χρήματων τον οδήγησε σε ένα τυπογραφείο προκειμένου να βγάζει τα προς το ζην.
Μια μέρα καθώς εργαζόταν στην εκτύπωση καρτών μιας διαφημιστικής εταιρείας, έπεσε πάνω σε μια δουλειά που είχε αναθέσει στο τυπογραφείο που δούλευε μια εταιρεία Ταξί.
Δεν έχασε ευκαιρία και πηρέ αμέσως τηλέφωνο. Ρώτησε για τις απαραίτητες πληροφορίες και με τα χρήματα που έβγαζε κανωντας πολλές στερήσεις, πέρασε στην αφετηρία του στίβου μάχης των ονείρων του, βγάζοντας το επαγγελματικό του δίπλωμα οδήγησης.
Κάθε μήνα έπαιρνε τηλέφωνο στην εταιρεία και άφηνε τα στοιχεία του, δηλώνοντας το ενδιαφέρον του να εργασθεί ως οδηγός σε κάποιο ταξί.
Στα διαλείμματα της δουλείας, έβγαζε από την τσέπη του το δίπλωμα και κοιτώντας την φωτογραφία του, ατένιζε τον δρόμο κάνοντας εικόνα τον εαυτό του πίσω από το τιμόνι ενός αυτοκίνητου, να το οδηγεί με τις ώρες και ακούγοντας τους ήχους του κινητήρα, να συμφιλιώνει άνθρωπο και μηχανή εποικοδομητικά.
Να κάνει αυτό που ονειρευόταν από μικρός. Να μετατρέψει την αγάπη του για οδήγηση σε επάγγελμα ζωής.
Ο ζήλος του και η εργατικότητα του σύντομα ανταμείφθηκαν από την εμπιστοσύνη περισσότερων ιδιοκτήτων προς το πρόσωπο του. Έτσι, μέσα σε λίγο καιρό δούλευε για 2 ιδιοκτήτες, θυσιάζοντας αρκετά τον ελεύθερο χρόνο του.
Οι Καλοί του τρόποι και η ευγένεια του στο θέμα της μεταχείρισης της μηχανής από την οποία έβγαζε το μεροκάματο του, έφτασαν στα αυτιά του τότε ιδιοκτήτη, ο οποίος του ανέθεσε να πηγαίνει κάθε Παρασκευή την μητέρα του στο νοσοκομείο.
Σε ένα από τα πολλά δρομολόγια ρουτίνας γνώρισε και την κόρη της ηλικιωμένης μητερας του ιδιοκτήτη, την γυναικά που αργότερα έμελλε να είναι και αυτή πάνω στην οποία στήριξε τα θεμέλια του οικοδομήματος της δίκης του οικογένειας.
Όταν ήρθε η στιγμή που ο Κυρ Μιχάλης αγόρασε το πρώτο δικό του αυτοκίνητο, ένα Bluebird, του 1985, το πρώτο που τοποθέτησε αναμεσά στα μπροστινά καθίσματα, πάνω από το χειρόφρενο ήταν ένα μικρό πλαστικό δοχείο.
Εκεί έβαζε συνήθως ότι αντικείμενα έβρισκε στο αυτοκίνητο του τις φορές που το καθάριζε.
Τα περισσότερα από αυτά τα έδινε σε παιδάκια ή σε ανθρώπους που από τις κουβέντες που έκανε μαζί τους, ένιωθε ότι θα μπορούσαν να προσφέρουν ένα απλό χαμόγελο.
Το οποίο με την σειρά του αγοράζει λίγη ελπίδα.
Είναι από τις φορές που κάτι απλό, κάτι χωρίς κόστος, μπορεί να ανταλλαχθεί με κάτι τόσο πολύτιμο και σημαντικό.
Ο κυρ Μιχάλης απέκτησε δυο γιους, στους οποίους ήθελε με κάθε τρόπο να προσφέρει όσα ο ίδιος στερήθηκε στην ζωή του.
Όσα ενδόμυχα ήθελε να απολαύσει, όσα ήθελε να καταφέρει, χωρίς ποτέ να του δοθεί η δυνατότητα.
Στους γιους του έμαθε ότι η επιτυχία έχει τοση ακτινοβολία που μπορεί να τυφλώσει την θεά του ανθρώπου, γιατί όσο ψηλά και αν φτάσεις, πρέπει να κρατάς το κεφάλι και το βλέμμα σου χαμηλά και να είσαι ταπεινός.
Στις γλιστερές ημί δερμάτινες καρέκλες του Bluebird ο Κυρ Μιχάλης κοιμόταν πολλές φορές στα διαλλείματα από τις βάρδιες. Οι οικονομικές απαιτήσεις εξάλλου των σπουδών των παιδιών του ήταν τέτοιες που αναγκαζόταν να περνάει ολόκληρα 24ωρα μέσα σε αυτό.
Στο ίδιο αυτοκίνητο επίσης οι γιοι του έμαθαν οδήγηση αλλά και δανείζονταν προκειμενου να πραγματοποιήσουν τις πρώτες, εφηβικές τους εξόδους, επιστρέφοντας, το, πίσω με αρκετά πιο χαλαρό το συρματόσχοινο του χειρόφρενου, με ανομοιόμορφη φθορά των πίσω ελαστικών σε σχέση με τα μπροστά και αρκετά προβλήματα στα συγχρόνιζε 2ας και 3ης.
Πολλες μέρες το αυτοκίνητο, ανάσαινε μόνο στα βενζινάδικα για μερικά λεπτά, ενώ άλλες φορές η επιστροφή από τις βράδυνες εξόδους έβρισκε τον Κυρ Μιχάλη να περιμένει έξω από την πόρτα για να το πάρει να πάει για δουλειά και οι γιοι να κοιμηθούν.
Μεσα στο ίδιο αυτοκίνητο επίσης τα παιδιά του γνωρίσαν τις μέλλουσες συζύγους τους και αντάλλαξαν τις πρώτες υποσχέσεις αιωνίας πίστης και αγάπης.
Όταν ο κυβερνητικός νομός επέβαλλε την χρήση αυτοκίνητων νεότερης και πιο σύγχρονης τεχνολογίας, το Bluebird οδηγήθηκε σε ένα γκαράζ ενός φίλου και παρέμεινε εκεί για αρκετά χρονιά, εκτελώντας ελάχιστα δρομολόγια αγγαρείας.
Φέτος το καλοκαίρι, η επίσκεψη στο χωριό μου επιφύλασσέ μια μεγάλη έκπληξη.
Το κίτρινο αυτοκίνητο, ίσα που ξεχώριζε από τα ξερά χόρτα διπλά από την αυλή του πατρικού μου.
Έκπληκτος, πήγα κοντά και παρατήρησα το αυτοκίνητο παρκαρισμένο μέσα σε ένα χωράφι σχεδόν καμουφλαρισμένο από ξερά χόρτα που έφθαναν σχεδόν στο ύψος του μικρού νικελένιου καθρέφτη του οδηγού.
Ρωτησα και μου είπαν ότι ο Κυρ Μιχάλης πάρκαρε το αυτοκίνητο εκεί πριν από περίπου 2 χρόνια. Ποιος θα περίμενε ότι ένα αυτοκίνητο, το οποίο θα είχε γυρίσει ολόκληρη την Αθηνά τόσες φορές βρήκε ως σημείο ανάπαυσης ένα ορεινο χωράφι εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά.
Έσκυψα και κοίταξα μέσα.
Το μικρό κουτάκι αναμεσά στα καθίσματα υπήρχε ακόμη εκεί και ήταν γεμάτο με 2-3 μεγάλα αντικείμενα που δεν μπορούσα να διακρίνω.
Το κουτάκι σαν ένα άλλο σύμβολο της ανθρώπινης καρδίας γεμίζει τελικα πιο ευκολά με μεγάλα αντικείμενα, όπως οι μεγάλες αξίες της ζωής, οι οποίες μπορούν ευκολότερα να γεμίσουν την καρδιά μας, ανεξαιρέτως αν τις βρούμε τυχαία η επιδιώξουμε να τις αποκτήσουμε.
Αντίθετα, οι μικρές αξίες γεμιζουν δυσκολότερα την καρδιά μας, την επιβαρύνουν πιο πολύ και την κάνουν ανήμπορη να δεχθεί κάτι πραγματικά μεγάλο, όταν αυτό έρθει να πάρει θέση μέσα της.
Ο κυρ Μιχάλης επισκέπτεται τακτικά το χωριό και περνάει πάντα να πει ένα γεια σε έναν φίλο που τον περιμένει καρτερικά, απολαμβάνοντας στιγμές χαλάρωσης, υστέρα από μια τόσο κουραστική ζωή, γεμάτη μόχθο, έχοντας πάντα ως παρέα του το κουτάκι με τις μεγάλες αξίες , οι οποίες θα το συντροφεύουν για το υπόλοιπο της ζωής του
