Όταν ένας μπαμπάς υπόσχεται κάτι στο κοριτσάκι του, πρέπει να το τηρήσει…

Πριν σχεδόν δέκα χρόνια, μόλις είχε παρουσιαστεί το νέο Fiat 500, είχα υποσχεθεί στην δεκάχρονη κόρη μας ότι, όταν μεγαλώσει, θα της πάρουμε ένα 500. Πολύ λογικά, το κοριτσάκι μας είχε απαντήσει «μπαμπά, μέχρι τότε θα έχει αλλάξει».

Τελικά τα χρόνια πέρασαν, η κόρη μας μεγάλωσε, πήρε δίπλωμα και έγινε η Ν του άρθρου (όπου Ν = Νέα Οδηγός).

Και το 500; Δεν άλλαξε ή, μάλλον, άλλαξε χωρίς να αλλάξει. Και ο μπαμπάς τήρησε την υπόσχεσή του (άλλο που δεν ήθελε…).

Έτσι στις αρχές του χρόνου η Ν έγινε η χαρούμενη κάτοχος ενός Fiat 500 diesel MY 2018 σε έκδοση Lounge και ξαναβρεθήκαμε μετά από 30 χρόνια με ένα καινούργιο ιταλικό στο γκαράζ μας (και μάλιστα από την σωστή πόλη). Γιατί μπορεί στην κανονική αυτοκινητιστική μας ζωή να είμαστε σοβαροί και πρακτικοί, αλλά η καρδιά μας έχει φέρει στο γκαράζ μας τρία ιστορικά από το Τορίνο.

Μην περιμένετε, λοιπόν, αντικειμενικότητα στο άρθρο….

………………………..

Για το 500 έχετε σίγουρα διαβάσει δεκάδες άρθρα από δημοσιογράφους, ειδικούς, παλαιούς και παλαιές οδηγούς αγώνων. Ε, δείτε το και μέσα από τα μάτια της Ν και του, μη ειδικού, μπαμπά της.

Μην περιμένετε να διαβάσετε για τις τεχνικές λεπτομέρειες και τις προδιαγραφές. Αυτές κάθε Ν τις αγνοεί (για παράδειγμα, μια Ν χρειάζεται να ξέρει ότι το αυτοκίνητο είναι diesel μόνον για να ξέρει σε ποια αντλία θα σταθεί μπροστά).

Και, βέβαια, μην περιμένετε λεπτομέρειες για το πώς τοποθετείται στο στροφιλίκι – η Ν δεν είναι Ισμήνη (ούτε και ο μπαμπάς της είναι).

Άρα, τι θα δείτε;   Έρωτα!

Πώς να μην ερωτευτείς αυτήν την χαρούμενη φατσούλα, πώς να μην χαμογελάσεις όταν ανοίξεις την πόρτα του γκαράζ και το δεις να σε περιμένει να το οδηγήσεις, ιδίως αν είσαι κοριτσάκι 19 ετών; Και πώς να μην χαμογελάς συνεχώς (χαζά, μάλιστα, αν είσαι 52 ετών μπαμπάς στο τιμόνι του) όταν είσαι στο ευχάριστο περιβάλλον του και –κυρίως- το οδηγείς;

Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, καλά αυτοκίνητα πόλης υπάρχουν πολλά, μπορεί να υπάρχουν και καλύτερα από το 500, οπωσδήποτε, δε, πιο φθηνά. Όμως, δύσκολα βρίσκεις κάτι τόσο … τζουτζούκικο όσο το 500. Και τι πιο ωραίο από το να νιώθεις όμορφα μέσα στο αυτοκίνητό σου, ιδίως όταν περιβάλλεσαι από το ζοφερό Αθηναϊκό περιβάλλον.

Εξωτερική εμφάνιση

Ίσως είναι το πιο επιτυχημένο revival αυτοκινήτου (πιο τρυφερό από το ΜΙΝΙ) και αυτό αποδεικνύεται από το πόσο αγαπήθηκε από την Ν, αλλά και όλες τις γυναίκες  (και τους συζύγους/συντρόφους κλπ που, ίσως αρχικά, να το θεωρούσαν γυναικείο αυτοκίνητο).

Η φατσούλα του είναι αναγνωρίσιμη από όλους, ακόμη και από την γιαγιά της Ν που … θυμάται το 500 της εποχής της, αλλά σίγουρα δεν μπορεί να αναγνωρίσει κανένα άλλο σύγχρονο αυτοκίνητο.

Τι άλλαξε στην τελευταία έκδοση; Ελάχιστα.

Απέκτησε όμορφα οβάλ φώτα ημέρας led στην θέση των πρώην θέσεως, τα οποία στο εσωτερικό τους περιέχουν τους προβολείς – αντί να λειτουργούν ως προβολείς τα φώτα πορείας! Έτσι, από μπροστά είναι αναγνωρίσιμο από τα παλιότερα αδελφάκια του από τα νέα φώτα – γιατί κανείς δεν θα προσέξει τα διαφορετικά νίκελ.

Πίσω, άλλαξαν τα φώτα και χάθηκε το στρογγυλεμένο παλαιό φωτιστικό σώμα, χάριν ενός άχαρου τετραγωνισμένου. Φυσικά, τις νέες θέσεις των νίκελ και πάλι λίγοι θα τις προσέξουν.

Αυτό που όλοι θα προσέξουν στο συγκεκριμένο Fiat 500 d μας είναι το μεγάλο Ν που πήρε θέση στο πίσω τζάμι.

Ένα Ν που γεννά ανάμικτα συναισθήματα στους αντιπάλους οδηγούς: κατανόηση για τα οδηγικά λάθη σε μερικούς, κακία σε άλλους, απορία όταν οδηγείται από τον μπαμπά (ιδίως αν δεν βλέπει ο πίσω ποιος είναι αυτός που τρέχει, ε… οδηγεί ήθελα να πω).

Τέλος, τις αλλαγές συμπληρώνουν οι νέες 15άρες ζάντες του βασικού εξοπλισμού της εκδόσεως Lounge (το αυτοκίνητο φοράει 185/55/15). Όμορφες, αλλά αν πλύνεις μόνος σου το αυτοκίνητο, θα χρειαστείς οδοντόβουρτσα για να καταφέρεις να αποκτήσεις πρόσβαση ανάμεσα στα ανάγλυφά τους.

Βέβαια, αυτά είναι λεπτομέρειες, γιατί δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς μια Ν να πλένει αυτοκίνητο στον κήπο ή τον δρόμο…

Εσωτερικό

It makes your day!

Μέσα νιώθεις όμορφα, ανεξαρτήτως ηλικίας. Όμορφο ταμπλό, έξυπνο πλαστικό στο χρώμα του αμαξώματος, όμορφο άσπρο τιμόνι (σου επιβάλλει να πλύνεις τα χέρια σου για να οδηγήσεις), ωραία απομίμηση του παλαιού πίνακα οργάνων, ωραία χερούλια στις πόρτες, λίγο σκληροί μοχλοδιακόπτες και όλα αυτά υπό το άπλετο φως του ηλίου που μπαίνει μέσα από την γυάλινη οροφή που καλύπτει περισσότερο από τον μισό ουρανό.

Βέβαια, το φως του ηλίου συνεχίζει να μπαίνει ακόμη και όταν τραβήξεις την σίτα (αυτό το πράγμα που θέλει να ονομάζεται σκίαστρο και προσπαθεί να αποκλείσει τις ακτίνες του ηλίου). Έτσι, το καλοκαίρι το εσωτερικό γίνεται θερμοκήπιο – αν είχε ηλεκτρονικό κλιματισμό στην έκδοση αυτή τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα.

Τα καθίσματα είναι πιο όμορφα από αυτά των παλαιότερων εκδόσεων, με περίεργη όμως επαναφορά δύο σταδίων από την ανάκλιση. Είναι, όμως,  ιδανικά για το «μέσο ελληνικό γυναικείο ύψος» της Ν: έτσι η Ν κάθεται ψηλά και ελέγχει σωστά το αυτοκίνητο.

Αντίθετα, με δεδομένο ότι δεν ρυθμίζονται σε ύψος, όταν οδηγεί ο μπαμπάς, τα όποια μαλλιά του έχουν μείνει πιέζονται κάπως από την σίτα της ηλιοροφής. Πράγματι, ένας ψηλός άντρας ίσως δεν θα βολευτεί καλά, αφού θα κάθεται «πάνω» και όχι «μέσα» στο αυτοκίνητο και, επιπλέον, δεν θα στηρίζει σωστά και την έδρα του (σας άρεσε ο politically correct όρος;).

Από την άλλη, η έδρα της Ν είναι πιο στενή και χωράει μια χαρά στο κάθισμα – άσε που δεν είμαι σίγουρος πόσο θα νιώσει την ανάγκη στήριξης σε στροφιλίκια….

Η πληροφόρηση του πίνακα οργάνων είναι πλήρης, αν και ένας μεσήλικας θα αδιαφορήσει για τις περισσότερες ενδείξεις, αφού δεν θα μπορεί να τις διαβάσει χωρίς γυαλιά πρεσβυωπίας. Όμως για την Ν και τον μέσο χρήστη του 500 αυτά είναι ψιλά γράμματα (….κυριολεκτικά θα έλεγα).

Το αυτοκίνητο έχει και TPMS, κάτι χρήσιμο γιατί ο μέσος κάτοχος του Fiat 500 d δεν διατηρεί καλές σχέσεις με την μέτρηση της πίεσης των ελαστικών. Όμως, η ένδειξη αυτή έπρεπε να είναι συνδεδεμένη αυτόματα με το κινητό του μπαμπά για να ρωτάει η Ν «τι είναι αυτό που ανάβει κάτω δεξιά;».

Απαντήσεις του τύπου RTFM ελέγχονται ως ακατάλληλες στην προκειμένη περίπτωση….

Κατά τα λοιπά το αυτοκίνητο έχει τέσσερις ποτηροθήκες (σιγά μην πάει εκδρομή τετραμελής παρέα….), οι οποίες χωράνε πλαστικά ποτηράκια espresso, αλλά όχι αθλητικό παγούρι, ούτε και … τις παντόφλες που έχουμε πλέον για κινητά. Απέκτησε επίσης ντουλαπάκι αντί για ράφι μπροστά από τον συνοδηγό και νέους διακόπτες παραθύρων.

Έτσι, στην κεντρική κονσόλα έχουμε έναν επιλογέα ταχυτήτων ψηλά σε εξαιρετική θέση και δύο διακόπτες παραθύρων δεξιά και αριστερά σε λάθος θέση: δέκα μήνες μετά δεν έχω σταματήσει να ψάχνω στην πόρτα…

Επίσης, το ηχοσύστημα U-connect είναι πολύ καλό στην απόδοση (έχει Bluetooth, streaming, USB, AUX), αλλά εφοδιάζεται με την νέας τεχνολογίας «press hard screen» (η οθόνη των 5 ιντσών δεν είναι αυτό που λέμε «touch screen»). Μην προσπαθήσετε να ρυθμίσετε το fader γιατί θα ανακαλύψετε ότι οι τρύπες στις πίσω ταπετσαρίες είναι θέσεις ηχείων που έχουν καταργηθεί.

Τι λείπει; Ο καθρέφτης στο σκιάδιο του οδηγού. Με δεδομένο ότι τόσες γυναίκες βάφονται στα φανάρια καθ’ οδόν για την δουλειά τους, η έλλειψη αυτή είναι βαρύνουσας σημασίας για τον χαρακτήρα του αυτοκινήτου. Όμως η Ν είναι φοιτήτρια και δεν χρειάζεται βάψιμο, …. ε, αυτοκίνητο εννοούσα, για να πάει στο πανεπιστήμιο.

Και τέλος ο χώρος αποσκευών είναι τεράστιος αφού χωράει άνετα … μια τσάντα τένις. Σοβαρολογώντας, πάντως, οι αποσκευές μικρής εκδρομής ενός ζεύγους θα χωρέσουν μια χαρά, παρόλο που το αυτοκίνητο έχει ρεζέρβα ανάγκης και όχι κιτ επισκευής.

Τώρα μην ρωτήσετε τι θα την κάνει η Ν την ρεζέρβα… Υποθέτω πρέπει να είναι και αυτό ένα εξάρτημα συνδεδεμένο αυτόματα με το κινητό του μπαμπά.

Κινητήρας – μηχανικά μέρη

Όπως είπαμε, η Ν ξέρει ότι οδηγεί πετρέλαιο. Όσο για τα υπόλοιπα τεχνικά, διαβάστε αλλού – δεν θα σας τα πούμε εδώ.

Μπορώ πάντως να πω ότι και ο 1300 dtj της Fiat είναι εξαιρετικός. Δεν είναι οι 95 ίπποι που κάνουν την διαφορά, αλλά τα 20,5 kgm της ροπής. Δεν ξέρω ακριβώς την καμπύλη της ροπής, αλλά εγώ δεν βρίσκω το αυτοκίνητο ψόφιο χαμηλά (η δε Ν, για λόγους που θα εξηγήσω πιο κάτω, είναι ενθουσιασμένη).

Κατά τα λοιπά είναι ζωντανός σε όλο το φάσμα των ωφέλιμων στροφών του, έχοντας να κινήσει λίγο πάνω από 1.000 κιλά, κάτι που καταφέρνει με άνεση.

Και, ναι μεν, κρύος ο κινητήρας μπορεί να κάνει σαν ψαρόβαρκα, αλλά μόλις ζεσταθεί (γρήγορα), ο θόρυβος σταματάει, κάτι στο οποίο βοηθάει και η καλή ηχομόνωση (διάβασα κάπου ότι έχει βελτιωθεί από τις πρώτες εκδόσεις).

Τα φρένα (δίσκοι/ταμπούρα) είναι δυνατά και με αίσθηση, αλλά δεν μπορώ να σας πω αν έχουν αντοχή στην σκληρή χρήση, γιατί τέτοια συμπεριφορά δεν τους έχει επιφυλάξει κανείς στην οικογένεια μέχρι τώρα.

Το ευχάριστο στην χρήση κιβώτιο είναι πεντάρι. Μια σχέση παραπάνω θα ήταν ευπρόσδεκτη, ιδίως στα ταξίδια, αλλά σκέφτομαι ότι ίσως δεν χωρούσε στον χώρο του κινητήρα όπου, πραγματικά, δεν πέφτει καρφίτσα.

Πάντως, και χωρίς τις έξι σχέσεις, το αυτοκίνητο αποδεικνύεται εξαιρετικά οικονομικό και οι επισκέψεις της Ν στο πρατήριο είναι σπάνιες.

Οδηγώντας στην πόλη

Κάθε Ν έχει συγκεκριμένα άγχη: παρκάρισμα και ξεκίνημα – άγχη που επιτείνονται στην ανηφόρα.

Ευτυχώς το 500 με τον ωραίο κινητήρα είναι αγχολυτικό στον τομέα αυτό: η μεγάλη ροπή του αυτοκινήτου και ο κάπως βαρύς σφόνδυλος είναι οι καλύτεροι σύντροφοι κάθε Ν οδηγού. Σπάνια θα σβήσει σε φανάρι και, ακόμη και όταν σβήσει, μόλις πατήσεις συμπλέκτη, θα ξαναπάρει αμέσως, χωρίς να χρειαστεί να γυρίσεις το κλειδί (μα …. κλειδί εν έτει 2018;).

Αν σε αυτά προσθέσεις και το hill holder, τα βασικά άγχη των Ν έχουν εξαφανισθεί και το 500 γίνεται ο καλύτερος φίλος.

Όμως, η μεγάλη αυτή ροπή χαμηλά έχει και το αρνητικό της: το αυτοκίνητο, ιδιαίτερα όταν είναι κρύο, «πηγαίνει μόνο του» με το ρελαντί. Στις πρώτες οδηγικές εμπειρίες της Ν, το αυτοκίνητο, στρίβοντας σε στενά με δευτέρα χωρίς γκάζι, κινήθηκε εξαιρετικά σβέλτα, αλλά και επικίνδυνα για την Ν που είχε κάνει μαθήματα οδηγήσεως σε βενζινοκίνητο Yaris.

Την ίδια «επαναστατικότητα» έχει και στο (κρύο) ξεπαρκάρισμα. Βέβαια, γρήγορα συνηθίζεις να πατάς λίγο συμπλέκτη…

Το επόμενο περίεργο στο πετρελαιοκίνητο Fiat 500 είναι το ότι το τιμόνι ΔΕΝ ΚΟΒΕΙ (αυτό πρέπει να γράφεται bold, υπογραμμισμένο, με μεγάλη γραμματοσειρά). Πιστεύω ότι το στρίμωγμα του κινητήρα στον ανύπαρκτο χώρο που του διατέθηκε έχει ως αποτέλεσμα να μην μένει πολύς χώρος για να στρίψουν αρκετά οι τροχοί.

Έτσι, εκεί που τα βενζινοκίνητα 1,2 και twinair κάνουν άνετα αναστροφή, το diesel θέλει μανούβρα και η Ν επαφίεται στο σήμα Ν για να μην εισπράξει χαρακτηριστικές ελληνικές ευγενικές προτροπές. Και, φυσικά, όταν δεν κόβουν οι τροχοί, δυσκολεύει και ο ελιγμός παρκαρίσματος, το άλλο άγχος κάθε Ν.

[Να και κάτι που δεν διάβασα ποτέ -τουλάχιστον όχι σε αυτήν την ένταση- σε δοκιμές του ειδικού τύπου. ]

Κατά τα λοιπά, η ζωή στην πόλη είναι εύκολη με το 500. Το τιμόνι είναι σφιχτό, αλλά όχι ενοχλητικά (η επιλογή CITY κρίθηκε ως «κούνια-μπέλα» ακόμη και από την Ν) και το αυτοκίνητο χώνεται άνετα στα ανοίγματα της κίνησης αφού είναι εξαιρετικά σβέλτο και οδηγείται εύκολα μέσα στην ροπή του.

Κυρίως, όμως, χάρη και στα 55άρια λάστιχα (σε αντίθεση με τις εκδόσεις με τα 195/45/16), το αυτοκίνητο τα βγάζει άνετα πέρα στην μάχη της λακκούβας. Εκεί βλέπεις και πόσο καλή δουλειά κάνει η σφιχτή αλλά όχι κουραστική ανάρτηση και το καλό δέσιμο του αυτοκινήτου.

Έξω από την πόλη – Don’ t call me baby

Συνήθως το κεφάλαιο αυτό έχει τίτλο «Στον αυτοκινητόδρομο», αλλά θεωρητικά το Fiat 500 d δεν είναι αυτοκίνητο για τον αυτοκινητόδρομο. Θεωρητικά…

Από την άλλη, όσο κι αν τα καταφέρνει άριστα στον αυτοκινητόδρομο, νιώθει πιο άνετα (κι ο οδηγός πιο όμορφα) σε έναν επαρχιακό δρόμο.

Εδώ, λοιπόν, η Ν δεν έχει να πει πολλά πράγματα γιατί έχει κάνει λίγα ταξίδια και θα αναλάβει ο μπαμπάς, αν και η Ν δεν τον έχει αφήσει να γευτεί το 500 αρκετά: δυνατός κινητήρας + σφιχτή αλλά όχι κουραστική ανάρτηση + σφιχτό τιμόνι + καλά φρένα = χαμόγελο.

Βέβαια, μην περιμένετε να γίνετε σοφότεροι στο θέμα αυτό από μένα: οδηγώ comme un bon père de famille  και όχι σαν δοκιμαστής με Ν στο πίσω τζάμι.

Παρόλο το βάρος μπροστά και τα όχι πολύ φαρδιά λάστιχα, το Fiat 500 d ελέγχεται πολύ εύκολα από το σαφές τιμόνι και κινείται σβέλτα με εξαιρετική ασφάλεια. Οι κλίσεις είναι μικρές και το αυτοκίνητο παραμένει προσηλωμένο στους στόχους που του θέτεις.

Σε αυτό βοηθάει ο κινητήρας που σε συνδυασμό με το πεντάρι κιβώτιο σε κρατάει θαυμάσια μέσα σε ένα ωφέλιμο φάσμα και, φυσικά, τα πολύ καλά φρένα.

Έτσι, μια διαδρομή με ανοιχτές ή και πιο κλειστές στροφές είναι εξαιρετικά ευχάριστη με το 500 (αν και η θέση οδήγησης δεν σε προδιαθέτει). Στην ευχαρίστηση συντελεί και η απουσία αεροδυναμικών θορύβων ή θορύβων αμαξώματος και τριβής κύλισης (τα στενότερα ελαστικά που λέγαμε…).

Κυρίως, όμως, χάρη στο σαφές τιμόνι, το αυτοκίνητο θα τοποθετηθεί όπως εσύ θέλεις – αν και τσιμπηματάκια φρένου πριν τις στροφές και άλλα πονηρά κόλπα δεν είναι στο ρεπερτόριό μου.

Κι επειδή ένα αυτοκίνητο 1300 κυβικών προφανώς θα παίξει και τον ρόλο του μοναδικού αυτοκινήτου ενός νέου ανθρώπου, ας δούμε τι κάνει το αυτοκίνητο πόλης στον αυτοκινητόδρομο:

Τι κάνει; Διασαλεύει την τάξη και σε φέρνει πιο κοντά στα όργανα τηρήσεως αυτής.

Το αυτοκίνητο επιταχύνει με δύο άτομα και αποσκευές εξαιρετικά άνετα σε όλες τις ταχύτητες, φτάνοντας σε αντικοινωνικές για το σήμα Ν ταχύτητες. Πάντως, παρόλη την πίεση, στην ανηφόρα μετά το Σπαθοβούνι δεν κατάφερε να δείξει 200 στο κοντέρ – λέτε το Ν να λειτουργεί ως κόφτης;

Στις ευθείες, ακόμη και στις υψηλές ταχύτητες (και με κάποιον πλευρικό άνεμο), το τιμόνι είναι εξαιρετικά σαφές, ο δε οδηγός νιώθει ότι οι αναρτήσεις ελέγχουν άνετα τις όποιες κακοτοπιές. Από την άλλη πλευρά, μπορεί να μην έχει την ησυχία μεγάλου αυτοκινήτου, αλλά η ζωή μέσα παραμένει ευχάριστη.

Φυσικά, ακριβώς λόγω του μικρού μεταξονίου, στις καμπές είναι κάπως πιο νευρικό από την πεντάμετρη οικογενειακή μαούνα μας. Ε, δεν μπορείς να τα έχει όλα σε μινιόν συσκευασία.

Τι λείπει; Η έκτη σχέση που λέγαμε πιο πάνω.

Συμπέρασμα

Το 500 diesel είναι καλοφτιαγμένο, καλοεξοπλισμένο, σβέλτο και ασφαλές. Κυρίως, είναι όμορφο και πάντα trendy και «μιλάει» σε όλους. Ίσως να έχει μερικά μειονεκτήματα (και κανά-δυό που δεν έχουμε ανακαλύψει).

Ακόμη όμως και αν έχει, αυτά σβήνονται αμέσως μόλις το κοιτάξεις. Θέλεις να το κάνεις δικό σου και, όταν το κάνεις δικό σου, θέλεις να το χαζεύεις και να το οδηγείς.

Μπορεί πάλι να υπάρχουν καλύτερα μικρά αυτοκίνητα πόλης. Σίγουρα υπάρχουν φθηνότερα ή άλλα που κάνουν τα ίδια με το 500 με λιγότερα χρήματα. Όμως κανένα δεν τα κάνει αυτά με τόσο στυλ και σκέρτσο. Θα μου πείτε ότι ίσως το 1,2 να είναι πιο λογικό για αυτοκίνητο πόλης.

Ίσως αν ήταν το δεύτερο αυτοκίνητο – δίπλα σε ένα οικογενειακό- να είχε νόημα μια τέτοια σκέψη. Όταν όμως το 500 θα μείνει για μερικά χρόνια ως το μόνο αυτοκίνητο ενός νέου ανθρώπου, όταν με αυτό θα κάνει και εκδρομές, τότε το diesel είναι η καλύτερη λύση: ένα πλήρες αυτοκίνητο σε μικρό περιτύλιγμα.

Είναι βέβαια ακριβό, αλλά τα κοσμήματα είναι ακριβά και, στο τέλος, τα χρήματά σου θα τα πάρεις στην μεταπώληση.

Κυρίως, όμως, επειδή η ζωή είναι όμορφη, το 500 της ταιριάζει. Στην όμορφη ζωή και στην όμορφη Ν μας…

Δεν με ευχαριστεί

• Το τιμόνι που δεν κόβει
• Η θέση οδήγησης
• Δεν με αφήνει η Ν να το οδηγώ συχνά

 Με ευχαριστεί

Τα πάντα !!!! (έτσι δεν λένε και τα παιδάκια όταν τα ρωτάς τι τους άρεσε;)

Μιχάλης Δημάκης*

*Ο μπαμπάς της Ν είναι εύκολα αναγνωρίσιμος στις παλιές φωτογραφίες: είναι το παιδάκι που κρατάει πάντα ένα αυτοκινητάκι στο χέρι του. Τα παιδικά του χρόνια μέσα σε σειρές από οικογενειακά Lancia τον σημάδεψαν ανεξίτηλα και, έτσι, με το  πρώτο ιστορικό του αυτοκίνητο εκπλήρωσε ένα παιδικό του όνειρο –μια Fulvia 3.

Σήμερα, σοβαρός (;) δικηγόρος και οικογενειάρχης πλέον, στην καθημερινή του ζωή οδηγεί μηχανή (…δικηγόροι και ντελιβεράδες)  και, επειδή έπηξε το μυαλό του πια, οικογενειακά σκανδιναβικά οχήματα.

Στην ανέμελη ζωή, μόνο αυτοκίνητα από το Torino…