Πιστεύω ότι όσο λιγότερο προγραμματίζεις μια εκδρομή τόσο καλύτερα θα περάσεις- ειδικά εάν μιλάμε για μια εκδρομή με αυτοκίνητο. Μετά από έναν πολύ πιεστικό και αγχωτικο Μάρτιο, αποφασίσαμε το απόγευμα της Παρασκευής της 31^ης Μαρτίου να φύγουμε για μια εκδρομή προς τα βόρια- έτσι χωρίς πρόγραμμα… Σαν περιπλανώμενοι, πηγμένοι και νικημένοι από το άγχος της πόλης, ταξιδιώτες που ήμασταν πρώτα μπήκαμε στο αυτοκίνητο και μετά αρχίσαμε να συζητάμε για το που θα πάμε…Φάση ροκ δηλαδή!! Στις αρχές του προηγούμενου χρόνου είχαμε γνωρίσει κάπως βιαστικά πολλές από τις ομορφιές της Β. Ελλάδας, αλλά λόγω του γεγονότος ότι ταξιδέψαμε με αυτοκινούμενο τροχόσπιτο και -μαζί με μια μεγάλη παρέα- δεν μπορέσαμε να  αφιερώσουμε τον χρόνο που θα θέλαμε σε αυτούς τους τόπους. Ένα από τα μέρη που μας είχε μαγέψει ήταν τα Λουτρά στο Λουτράκι Αριδαίας, αλλά δυστηχώς σε εκείνο το ταξίδι δεν είχαμε την χαρά να δούμε την φύση με το φως της ημέρας και είχαμε δεσμευτεί να ξανάπαμε- για να σας δείξω κιόλας με φωτογραφίες- γιατι θα πρέπει να επισκεφθείτε το μέρος αυτό και εσείς.. Τα λουτρά βρίσκονται περίπου 50 χιλιόμετρα βόρεια της Έδεσσας και ο συντομότερος και πιο διασκεδαστικός δρόμος για να βρεθεί κανείς εκεί είναι μέσο Λαμία Δομοκού κτλ. Όμως εμείς συζητώντας και προσπαθώντας να αποφασίσουμε για το εάν θα πάμε στην Αλεξανδρούπολη, ή την Αριδαία (!) είχαμε ήδη φτάσει στα Τέμπη. Η Εγνατία Οδός αποτελεί μια πραγματικά ευχάριστη εμπειρία για εμάς τους Αθηναίους, αφού και δωρεάν είναι (ήταν όταν γράφτηκε το άρθρο) , αλλά και η χάραξη, το πλάτος και η ποιότητα της ασφάλτου και θυμίζει έντονα την Αττική Οδό με όμορφη θέα. Στην Βέροια εγκαταλείψαμε την Εγνατία και κατευθυνθήκαμε προς την Έδεσσα και στην συνέχεια στο Λουτράκι της Αριδαίας, όπου μέχρι να φτάσουμε εκεί η ώρα είχε φτάσει 11,30 το βράδυ.Βρήκαμε να μείνουμε στο ξενοδοχείο Filoxenia έναντι € 40 την νύχτα μαζί με πρωινό.Το δωμάτιο ήταν καθαρό και μεγάλο, ενώ μέσα στην τιμή αυτή μας προμήθευσαν και με ξύλα για το τζάκι που έκαιγε όλη την νύχτα. Το πρωί καταλάβαμε ότι το δωμάτιο δεν είχε ακόμα πατζούρια(λόγω ανακαίνησης) αφήνοντας τον ήλιο να μας τρυπά τα μάτια από τις 7 το πρωί. Αυτό τελίκα αποδείχτηκε σωτήριο γιατί έτσι μπορέσαμε να πάμε στα λουτρά νωρίς πριν”πλακώσει” ο πολύς ο κόσμος. Παρόλο που η φύση έχει χαρίσει απλόχερα σε αυτόν τον τόπο τις ομορφιές της, δυστηχώς η επέμβαση των Νεο-Ελλήνων στην φύση είναι για μια ακόμα φορά τουλάχιστον αποκαρδιωτική. Πρέπει να προσποιηθείς ότι δεν βλέπεις τους μικροπωλητές που πουλάνε τα πάντα (από καπέλα, πετσέτες, μηχανάκια του φραπέ, μέχρι παστέλι και μέλια) και την κακογουστιά του Ελληνικού δημοσίουτο οποίο στην δεκαετία του 1970 έστησε κάτι ανεκδιήγητες παράγκες και ένα ξενοδοχείο-θρίλερ μέσα σε ένα από τα πιο μαγευτικά τοπία του κόσμου…. Ευτυχώς που ένα επιδοτούμενο πρόγραμμα από την ΕΕ βοήθησε στην ανάδειξη του φυσικού τοπίο, χρηματοδοτόντας την κατασκευή ενός μονοπατιού που ξεκινά από το σημείο που τελειώνουν τα «δρακουμέλ» τσαντίρια της ελληνικής πραγματικότητας και που σε ανεβάζει περίπου 1000 με 1500 μέτρα μέσα στο μαγευτικό φαράγγι. Εμείς καθίσαμε μέσα στο φυσική πισίνα με το ζεστό νερό για τουλάχιστον 35 λεπτά και χαλαρώσαμε απολαμβάνοντας τους καταρράκτες με το ζεστό νερό και τον λαμπερό ανοιξιάτικο ήλιο. Μετά από λίγο όμως «πλάκωσε» το ειδικό γκρουπ το οποίο αποτελείτο αποκλειστικά από υπέρβαρες κύριες με τσιρικτές φωνές. Ο παράδεισος μετατράπηκε σε κόλαση μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα καθώς οι φωνές, η αγένεια και τα σπρωξίματα πήραν την θέση της απόλαυσης και της απόλυτης ηρεμίας. Προλάβαμε να βγούμε έξω από το νερό πριν μας πνίξει το “ΤΑΧΝ”(Τάγμα Αγενών Χοντρών Νεοελληνίδων). Αυτές οι κυρίες δυστυχώς κυκλοφορούν δίπλα μας αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο πέρα από την πάρτη τους και τρέφονται από την ανοχή μας! Σκουπιστήκαμε και ανηφορίσαμε το μονοπάτι που οδηγεί σε ένα προϊστορικό σπηλαίο (το οποίο έχει είσοδο € 2,5 ) και στην συνέχεια-σε μια διαδρομή μνημείο στην φυσική ομορφιά-απολαύσαμε το λαμπερό ανοιξιάτικο τοπίο στην σκιά του χιονισμένου Βόρρα που φιλοξενει το χιονοδρομικό Καϊμακτσαλάν . Ένας μαγικός περίπατος που τον προτείνω σε όλους σας αρκεί στον γυρισμό να αποφύγετε τον εκείνο τον «πονηρό» μαγαζάτορα-απέναντι από την πισίνα- που προσπάθησε να μας πουλήσει ένα αναψυκτικό για €4 νομίζοντας ότι το περίπτερο του βρίσκεται στην Νορβηγία!  Κοιτάζοντας τον χάρτη αποφασίσαμε να ανέβουμε ένα δρόμο που ενώνει τα λουτρά της Αριδαίας με το χιονοδρομικό πιστεύοντας ότι το Λουτράκι αποτελεί το ιδανικότερο μέρος για χειμερινές διακοπές, συνδυάζοντας το σκι με τα λουτρά. Οι υπεύθυνοι διάνοιξης των δρόμων όμως έχουν άλλη γνώμη και έτσι ο δρόμος αυτός παρόλο που είναι ένας απόλυτα βατός χωματόδρομός δεν καθαρίζεται από τα χιόνια. Έτσι μετά από δεκαπέντε χιλιόμετρα ανηφόρας το λαπαδιασμένο χιόνι νίκησε με απίστευτη ευκολία το x drive της BMW και το Χ3 βρέθηκε ακινητοποιημένο με την κοιλία του να ακουμπά το μαλακό χιόνι…Ευτυχώς που ο δρόμος ήταν ανηφορικός και έτσι με αρκετή προσπάθεια καταφέραμε να ξεκολλήσουμε το βαρύ αυτοκίνητο. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι είχαμε μαζί μας ποδήλατα και έτσι ενώ ο ένας οδηγούσε το αυτοκίνητο, ο άλλος κατέβαζε το ποδήλατο στον κατηφορικό δασικό δρόμο στα όρια της πρόσφυσης του δικυκλου. Νικημένοι αλλά χαρούμενοι από την ποδηλατική μας εμπειρία βάλαμε “πλώρη” για το Νυμφαίο το οποίο βρίσκεται χτισμένο σε υψόμετρο 1350 μέτρων μέσα στα δάση του όρους Βίτσι. Νομίζω ότι πρόκειται για ένα από τα πιο όμορφα και γραφικά χωριά του τόπου μας και αξίζει οπωσδήποτε να περάσετε ένα ήσυχο σαββατοκύριακο εκεί. Υπάρχουν πολλοί και κυρίως καλόγουστοι Ξενώνες, ενώ τα εστιατόρια προσφέρουν καλό και σχετικά φτηνό φαγητό. Οι άνθρωποι επηρεασμένοι από την φυσική ομορφιά είναι φιλόξενοι και καλόκαρδοι και φυσικά όλοι νοιώθουν περήφανοι γιατί στον τόπο τους φιλοξενούν το μοναδικό καταφύγιο για άγριες αρκούδες στα Βαλκάνια- τον γνωστό Αρκτούρο. Εκεί έμαθα πολλά για αυτό το καταπληκτικό ζώο, για τον τρόπο ζωής του και για την προσπάθεια που γίνεται για την διαφύλαξη των πληθυσμών άγριας αρκούδας στην χώρα μας. Ένοιωσα περήφανη που ζω σε μια χώρα που- έστω και μετά από πιέσεις περιβαλλοντολόγων – άλλαξε την χάραξη της Εγνατίας οδού για να προστατεύσει τις λιγοστές αρκούδες που ζουν στην χώρα μας. Όταν βρεθείτε σε αυτά τα μέρη μην παραλείψετε να επισκεφτείτε το καταφύγιο της άγριας αρκούδας στο Νυμφαίο.

Φύγαμε από το Νυμφαίο και λίγο πριν βραδιάσει και βρεθήκαμε στο χωρίο Ψαράδες στις Πρέσπες όπου και διανυκτερεύσαμε μέσα στην απόλυτη και σχεδόν πρωτόγονη ομορφιά των λιμνών. Στους απλοϊκούς ξενώνες του χωριού που είναι χτισμένο σε υψόμετρο 1100μ. διανυκτερεύσαμε με πολύ λίγα χρήματα, €25 για ένα δίκλινο, ενώ στις γραφικές ταβέρνες απολαύσαμε με την ησυχία μας το παραδοσιακό τσίπουρο και τα φρέσκα τοπικά ψάρια. Την άλλη ημέρα το νωρίς πρωί και πριν πιούμε τον καφέ μας, νοικιάσαμε μια βάρκα και παρόλο το τσουκτερό κρύο που κατέβαινε από τα βουνά της Αλβανίας και των Σκοπίων, ταξιδέψαμε στα νότια παράλια της Μεγάλης Πρέσπας. Εκεί είδαμε το γνωστό «τριεθνές» την εκκλησία της Μεταμόρφωσης και εντυπωσιαστήκαμε από την Παναγία την Ελεούσα που χτίστηκε μέσα σε ένα βράχο το 1410. Μέσα στην απόλυτη ηρεμία της απέραντης αυτής λίμνης ζει ένας μεγάλος αριθμός πτηνών που αξίζει να δείτε. Τα € 20 που πληρώσαμε για την βόλτα των 40 λεπτών μπορεί να μας φάνηκαν αρκετά, αλλά η εμπειρία που κερδίσαμε ήταν μοναδική και αξέχαστη. Μετά από ένα πρωινό καφέ επισκεφτήκαμε το περίεργο νησάκι του Άγιου Αχχίλειου με τον Βυζαντινό νάο και τους λιγοστούς κατοίκους του που βρίσκεται στην Μικρή Πρέσπα. Μια πλωτή γέφυρα μήκους σχεδόν ενός χιλιόμετρου, αντικατέστησε την πλωτή καλύβα που εκτελούσε χρέη ferry boat για το ακριτικό αυτό χωρίο και έδωσε με αυτό τον τρόπο μια νέα ευκαιρία για τουριστική ανάπτυξη στο νησί. Στα στενά δρομάκια του χωριού είδαμε το πιο όμορφο τρακτέρ της Ελλάδας, αλλά και μια κούκλα δεμένη με σχοινί σε ένα φράκτη –λες και βρίσκεσαι στο νησί των ζόμπι και του βουντού. Το νησί έχει μια περίεργη αύρα που δεν μπορώ να την περιγράψω για αυτό και σας προτείνω να το επισκεφτείτε. Στη συνέχεια βρεθήκαμε στο χωρίο Άγιος Γερμανός στην Μικρή Πρέσπα- και αφού γνωρίσαμε το πιο όμορφο «ελληνικό ποιμενικό» που έχουμε δει, βγάλαμε τον χάρτη για να δούμε τον δρόμο της επιστροφής. Είδαμε ότι θα μπορούσαμε να γυρίσουμε μέσω της Δυτικής Ελλάδας και έτσι ξεκινήσαμε με προορισμό την… Κοζάνη. Εκεί επειδή νομίζαμε ότι είχαμε αρκετό χρόνο, απολαύσαμε με τα ποδήλατα μας τον γύρο της λίμνης μέσα σε ένα φανταστικό δρομάκι που ακολουθεί τις όχθες της λίμνης. Πρόκειται για μια από τις πιο όμορφες διαδρομές για ποδηλατάδα που έχω συναντήσει.. Μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο για το φρικτό milk shake που μας προσφέρανε αντί € 4 το ένα στην παραλία της Λίμνης. Το καλό είναι ότι εκεί είχαμε την χαρά να δούμε το επίμονο φλερτάρισμα ενός αρσενικού κύκνου σε μια θηλύκια, που μας χάρισε άφθονο γέλιο με την επιμονή και την αφοσίωση του αρσενικού για το βασικό ενιστικό! Είχε ήδη φτάσει μεσημέρι και εμέις αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε για τα Ιωάννινα, αλλά μετά από ένα λάθος στην πλοήγηση( γιατί: «εμείς δεν ρωτάμε, εμείς έχουμε τις απαντήσεις») βρεθήκαμε σε μια μαγευτική διαδρομή που μας πέρασε πολύ κοντά από τα αλβανικά σύνορα και μας οδήγησε στα Ιωάννινα μέσω των στενών δρόμων των Ζαγοροχωρίων. Τελικά μετά από μια μοναδική αλλά και κουραστική διαδρομή φτάσαμε στα Ιωάννινα περίπου στις 6,30 το απόγευμα όταν δηλαδή είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Κατεβάσαμε τα ποδήλατα και αφού κάναμε μια βόλτα στην Λίμνη και περιπλανηθήκαμε μέσα στην πόλη και το κάστρο, καθίσαμε για ένα καφέ στα σοκάκια των Ιωαννίνων. Εκεί βρήκαμε πολύ όμορφα μπαράκια με πολύ και ωραίο νέο κόσμο να απολαμβάνει την απογευματινή του βόλτα την πρώτη Κυριακή του Απριλίου. Εμείς επειδή δεν είχαμε κάνει αρκετά χιλιόμετρα για μια ημέρα…αποφασίσαμε να πάμε να φάμε στην Ναύπακτο στην «Μαρία» και να κοιμηθούμε εκεί γιατί δεν προλαβαίναμε να γυρίσουμε στην Αθήνα. Η «κοπάνα της Δευτέρας» ήταν ήδη γεγονός!

Όταν φτάσαμε στην Ναύπακτο μετά από δυόμισι ώρες οδήγησης στον πιο επικίνδυνο δρόμο της Ελλάδας, η ώρα ήταν πια 11,00 και δυστυχώς το εστιατόριο που ονειρευόμασταν για φαγητό ήταν κλειστό τα βράδια της Κυριακής. Δεν πειράζει γιατί στο λιμάνι ανακαλύψαμε ένα φανταστικό μεζεδοπωλείο που κάλυψε με ευκολία την πείνα μας! Την επόμενη ημέρα είχε πια ξημερώσει Δευτέρα και οι τύψεις της κοπάνας μας έκαναν να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής από πολύ νωρίς.Καναμε μια στάση για καφέ μόνο-στο Γαλαξίδι που ζούσε στην δική του γαλήνη- και αμέσως μετά πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για την Αθήνα. Σύνολο? 2200 χιλιόμετρα σε τρεις ημέρες- και να σκεφτείτε ότι ξεκινήσαμε για να ηρεμήσουμε. Το περίεργο είναι ότι καταφέραμε να ηρεμήσουμε, και όλα αυτά χάρη στις ομορφιές του πιο όμορφου τόπου του πλανήτη που εμείς τον λέμε Ελλάδα!

Καλό καλοκαίρι σε όλους μας!

Ισμήνη Φαμπιάτου

Tο αυτοκίνητο ήταν και είναι τα πάντα χαρά και λύπη, επάγγελμα και χόμπι- μα πάνω από όλα είναι η μεγάλη μου αγάπη. Έχοντας μεγαλώσει μέσα σε μια οικογένεια με μεγάλη ιστορία στον χώρο του ελληνικού μηχανοκίνητου αθλητισμού, έμαθα να αγαπώ και να σέβομαι το αυτοκίνητο πριν ακόμα μάθω να περπατώ.  Η αγωνιστική μου πορεία στον χώρο του αυτοκινήτου ξεκίνησε από τα Κάρτ το 1992 και μέχρι το 1994. Στην συνέχεια υπήρξα η μοναδική ελληνίδα στην Formula 3 από το 1995 και μέχρι το 1999 κατακτώντας και  την τέταρτη θέση στο πρωτάθλημα. Από το 2000 μέχρι και το 2006  συμμετείχα στο πανελλήνιο πρωτάθλημα ταχύτητας με εξίσου καλά αποτελέσματα. Με το πέρασμα του χρόνου, η αγάπη μου για το αυτοκίνητο βρήκε και μια άλλη διέξοδο: το χώρο της δημοσιογραφίας, με τη συμμετοχή μου στην εκπομπή “Traction” του Κώστα Στεφανή, την περίοδο 2004-2005, ενώ την ίδια περίοδο έφτιαξα το www.fabiatou.com, ίσως πρώτο της blog στο ελληνικό διαδίκτυο το οποίο ασχολείτο αποκλειστικά με τον χώρο του αυτοκινήτου. Σήμερα μετά από μια αποχή λόγω οικογενειακόn υποχρεώσεων-και  έχοντας μεγαλώσει τα τρία μου παιδάκια, αποφάσισα να επιστρέψω σε κάτι που είμαι εθισμένη. Σε αυτό τον χώρο με την βοήθεια μερικών διακεκριμένων φίλων θα προσπαθήσω να δώσω ότι μπορώ σε όσους τα όνειρα τους έχουν ρόδες και μέσα στο αίμα τους  κυλά βενζίνη!

Η αγωνιστική μου δραστηριότητα:

2006 5^ο Ιστορικό Ράλι Ακρόπολις 28^η γενικής και 8^η στην κατηγορία Η από 198 συμμετοχές.Mercedes SLC 450. Χορηγός: Aventurine SA
2005 – Rover MG Cup, 12αγώνες : 2 δεύτερες θέσεις, 1 τρίτη και 3^η στο πρωτάθλημα από 19 συμμετοχές. Χορηγός : Aventurine SA
2001 – Yaris Cup, 6αγώνες : 1^η στις γυναίκες
2000 – Yaris Cup, 6αγώνες: 2 pole-position / 4^η στους νέους, 1^η στις γυναίκες & 5^η στο πρωτάθλημα από 25 συμμετοχές.
1999 – Formula 3, 4αγώνες: 4^η στο πρωτάθλημα class B1998 – Peugeot Cup, 2αγώνες : Επίσημη οδηγός της Lion Hellas.1997 – Formula 3, 7αγώνες : 2^η θέση, 1pole-position, 4^η στο πρωτάθλημα.
1996 – Formula 3, 7αγώνες: 4^η θέση από 14 συμμετοχές.

1995 – Formula 3, 4αγώνες: 5^η θέση από 14 συμμετοχές.
1994 – Καρτ 100cc Super, ένας αγώνας : Τρίτη θέση.
1993 – Καρτ 100cc National : 1πρώτη θέση, 7^η στο πρωτάθλημα από 28συμμετοχές.
1992 – Αθηναϊκό έπαθλο Καρτ : 1^η Πολυνίκης σε National & Super από 28συμμετοχές.1992 – Καρτ 100cc National

Δείτε όλη όλη την Ιστορία σε αυτό το LINK: ΙΣΜΗΝΗ ΦΑΜΠΙΑΤΟΥ: MY RACING CV

Ισμήνη Φαμπιάτου

Λάτρης των τροχών σε οποιαδήποτε μορφή τους (2τροχα, 3τροχα, 4τροχα…πολύτροχα!), στόχος μου ήταν από πολύ τρυφερή ηλικία να τα οδηγήσω όλα!

Σίγουρα δεν έπιασα τον ποσοτικό μου στόχο, αλλά από μικρός είχα οδηγήσει διάφορα αυτοκίνητα συγγενών (η σχετική λίστα περιελάμβανε καμιά 40αρια διαφορετικά αυτοκίνητα πριν πάρω δίπλωμα) είχα δε καταφέρει να χτυπήσω (ελαφρά) δύο από αυτά πριν κλείσω τα 14.

Ευτυχώς που οι ιδιοκτήτες ήταν καλοί άνθρωποι και με αγαπούσαν! Είμαι υπερήφανος που έχω βάλει στο χέρι μέχρι και 3πορτο Ρώσικο πισωκίνητο όχημα με 250 άλογα περίπου (τι ήταν το αφήνω σαν quiz μέχρι το τέλος του μικρού αυτού βιογραφικού για να σας αναγκάσω να το διαβάσετε).

Προφανώς οι σπουδές μου στην Μηχανολογία (πτυχίο Μηχανολόγου Μηχανικού Τ.Ε) δεν ήρθαν τυχαία, όπως τυχαία δεν ήρθε και η επαγγελματική μου πορεία σε μια από τις μεγαλύτερες Εισαγωγικές Εταιρείες αυτοκινήτων στην χώρα μας από το 1999 μέχρι σήμερα.

Μόνη παραφωνία το εν Σκωτία αποκτηθέν και ουδέποτε χρησιμοποιηθέν μεταπτυχιακό μου που ήταν σε εντελώς διαφορετικό τομέα, αλλά τουλάχιστον οδήγησα και αρκετά δεξιοτίμονα αυτοκίνητα όσο ήμουν εκεί.

Παράλληλα έχω υπηρετήσει τον χώρο του Μηχανοκίνητου Αθλητισμού από το 1993 και εντεύθεν σχεδόν από όλες τις θέσεις, από θεατής και Κριτής μέχρι μέλος επιτροπών Ιστορικού αυτοκίνητου. Έχω συμμετάσχει από το 2000 μέχρι σήμερα σε πάνω από 60 αγώνες regularity με Ιστορικά αυτοκίνητα και από το 2005 και μετά έχω εκκινήσει (και ευτυχώς τερματίσει στους περισσότερους) σε περίπου 45 αγώνες sporting – κυρίως Rally αλλά και Αναβάσεις και Πίστες.

Μια από αυτές τις χρονιές (το 2006) έχω ακολουθήσει το Nissan Micra Cup ενώ όλες τις υπόλοιπες τις έχω τρέξει με το πιστό μου Datsun 510 το οποίο μου έχει χαρίσει αρκετές διακρίσεις (ιδίως στο χώμα που αρέσει και σε εκείνο και σε εμένα) στις οποίες δεν θα αναφερθώ γιατί δεν μου αρέσει να περιαυτολογώ ούτε κατά την σύνταξη του βιογραφικού μου (και καλά!).

Είμαι πατέρας δύο πανέμορφων πανέξυπνων και εξαιρετικά γλυκών παιδιών (και προφανώς καθόλου χαζομπαμπάς!) και σύζυγος μιας εξαιρετικά ανεκτικής συζύγου.

Και τώρα που τα διαβάσατε όλα να σας πω τί τελικά ήταν το 3πορτο Ρώσικο πισωκίνητο με 250 άλογα?

Ήταν ένα τρόλεϊ ZIU-682 Β1 (και συγκεκριμένα εκείνο με τον αριθμό κυκλοφορίας 1.000) το οποίο έβαλα στο χέρι κατόπιν παρακλήσεων γονυκλισιών απειλών και εκβιασμών (!) προς τους τότε προϊσταμένους μου στον ΗΛΠΑΠ όπου έκανα την πρακτική μου εξάσκηση ως φοιτητής!

Είπαμε, ήθελα να τα οδηγήσω ΌΛΑ!

Ο Μιχάλης Μισκής είναι πολυνίκης οδηγός αγώνων 4Χ4, πιστοποιημένος εκπαιδευτής στην χρήση οχημάτων εκτός δρόμου και οργανωτής off road δραστηριοτήτων στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφτείτε το site του www.nomad.gr.

Save

Είμαι ο Σωτήρης Μαλακτάρης, έχω γεννηθεί στην Αθήνα το 1978, υγιέστατος, αλλά με την προσθήκη του μικρόβιου της μηχανοκίνησης.

Από μικρός ξεκίνησα να αναφέρω στους γονείς μου κατά την διάρκεια των μετακινήσεων μας, τους τύπους και τις μάρκες των αυτοκινήτων που συναντούσαμε, και δεν σας κρύβω ότι από τότε μοντάριζα και πείραζα ακόμα και τα αυτοκινητάκια που μου έφερνε ο πατέρας μου!

Ο δε τελευταίος είχε την φαεινή ιδέα να μου παρέχει μηχανάκι από τα 3,5 χρόνια μου, ώστε να το συνηθίσω και να το αποβάλλω μεγαλώνοντας! Καλά να πάθει. Είχε τον τρόπο του να με «τσιγγλάει» βάζοντας μου στόχους στις υποχρεώσεις μου, με αντάλλαγμα μηχανοκίνητες κατασκευές .

Παρακαλώ πολύ να είστε επιεικείς μαζί του όταν μου έδωσε να βάλω το ΙΧ μας στο φεριμπότ και το κόλλησα στα κάγκελα από άγχος …στα 9,5 χρόνια μου, αφού τότε με πήγαινε κάθε ΣΚ σε αλάνα στο χωριό να κάνω αλητείες με escort mk2 … Μέχρι τα 18 ασχολιόμουν με δίτροχα εκτός δρόμου ενώ παράλληλα έβαζα στο χέρι τα αυτοκίνητα της οικογένειας, από το να τα παρκάρω, να τα πλύνω και εντέλει να τα βγάζω βόλτα εν αγνοία των γονιών μου!

Ήμουν τυχερός ομολογώ αφού όλα τα ευτράπελα έληγαν το πολύ με ένα τετ α κε και πάντα χωρίς γρατζουνιά …Υπάρχει θεός!

Πρώτος μου αγώνας ράλι στα 23 μου το 2002 με Citroen AX sport 1300 νορμαλ και μάλιστα με νίκη στην κατηγορία και εντέλει κυπελλούχος ασφάλτου 2002 στην κατηγορία των 1600 αφού η δική μου δεν προσμετρούσε στο ανάλογο κύπελλο.

Από τότε έχω συμμετάσχει σε αρκετούς αγώνες με καλά αποτελέσματα όταν οι συνθήκες και το αυτοκίνητο το επέτρεπαν και την τελευταία δεκαετία με αρκετές επιδόσεις στην δεκάδα γενικής με saxo groupN. Εκτός από ΑΧ και saxo έχω τρέξει με cinquecento 900 trofeo, seicento kitcar, Peugeot 206 1600, kartcross και Polaris rzr όπου και νίκησα στον μοναδικό αγώνα που έχει γίνει με τέτοια οχήματα …(δανεικό).

Εννοείται ότι πάντα θέλω να βάζω στο χέρι οχήματα που μου αρέσουν χωρίς αυτό να έχει πάντα ως παρανομαστή την επίδοση.

Και εννοείται ότι λατρεύω τα αυτοκίνητα χωρίς την παραμικρή ηλεκτρονική διαχείριση. Σε όλο αυτό μεσοδιάστημα της αυτοκινητιστικής καριέρας έχουν περάσει από τα χέρια αυτοκίνητα όπως starlet kp61, Alfa Romeo giulietta, Bmw 628, fiat 131 abarth, fiat x1/9 αλλά και σύγχρονα όπως Subaru impreza, Bmw 330xi, Renault Clio rs, punto gt, golf2 gti και δεν πρέπει να μην αναφέρω ότι οδηγώ εξίσου καλά 15μετρα και 18μετρα οχήματα λόγω της επαγγελματικής μου ασχολίας.

Λόγω των γνωριμιών μου κυρίως, νοιώθω τυχερός γιατί εκτός από τα ιδιόκτητα οχήματα, είχα την δυνατότητα να αποκτώ εμπειρία με οχήματα που η οικονομική μου επιφάνεια δεν θα μου επέτρεπε και μπορώ να πω με ικανοποίηση πως έχω κάνει αλλαγή από 4η σε 5η στα 255, έχω δει το antispin να λειτουργεί με 4η σε απλωτή στροφή και έχω γυρίσει στην πίστα των Μεγάρων στο 1:01 με μονοθέσιο στον τρίτο γύρο μου, αφού τόσους μου επέτρεψαν να κάνω, με μονοθέσιο.

Το τελευταίο καιρό το έχω γυρίσει στο δίτροχο πάλι, κάνοντας κάθε ΣΚ εντουρο και ελπίζω σε ένα καλύτερο αγωνιστικό μέλλον από το σημερινό άθλιο παρόν για το οποίο ευθύνεται εξ ολοκλήρου η διοίκηση του σπορ.

Προσπαθώ να κρατήσω σε μια αξιοπρεπή κατάσταση τα οχήματα που έχω στην κατοχή μου και δεν κυκλοφορώ για ευνόητους λόγους και παράλληλα συλλέγω μοντέλα αυτοκινήτων κυρίως στην κλίμακα των 1/18. Mail: malsot@gmail.com