Έχω την χαρά να ζω μαζί με πολλά αυτοκίνητα κάθε χρόνο, τα περισσότερα από τα οποία- όσο περίεργο και να ακούγεται- μου επιτρέπουν εύκολα ή λίγο πιο δύσκολα, να δω την αγάπη των μηχανικών που τα σχεδίασαν να υπερισχύει της ανάγκης των ανθρώπων του μάρκετινγκ να τα πουλήσουν!
Δεν έγραψα ότι «έχω την τύχη να οδηγώ πολλά αυτοκίνητα» γιατί για να κερδίσω το δικαίωμα μου στο κάθισμα των αυτοκινήτων που βλέπετε στις παρουσιάσεις- χωρίς να έχω την υποστήριξή ή να δουλεύω για το κάποιο από τα πολλών ειδών “κατεστημένα” και φυσικά χωρίς να είμαι άντρας ή να κληρονομήσω κάποιο δακτυλίδι, χρειάστηκε να παλέψω πολύ περισσότερο από όσο μπορεί να φαντάζεται κάποιος που βλέπει αυτό το «τυχερό», «χαζοχαρούμενο κοριτσάκι» να γράφει «χαριτωμενιές» για το «Bazato GLX Plug-Out Hypnotize»!
«Είσαι τυχερή Ισμήνη που μπορείς να οδηγάς το Gargantuas M69 Ζ ο’Matic», διαβάζω συχνά και αναρωτιέμαι που είναι αυτή η τύχη όταν μετά τα καθημερινά καθήκοντα της μητέρας τριών παιδιών και ενος σκύλου(!), ξενυχτάω διαβάζοντας για να μάθω και γράφοντας μέχρι τα ξημερώματα για αυτοκίνητα…
Ποιος μου χάρισε κάτι και δεν το κατάλαβα?
Παλιά που οδηγούσα στις πίστες κανείς δεν μου άνοιξε κάποια πόρτα επειδή ήμουν γυναίκα και αργότερα που εμφανίστηκαν οι μεγαλύτερες αξίες της ζωής μου- και έκαναν την εποχή των αγώνων να μοιάζει απίστευτα ασήμαντη, κρατήθηκα κοντά σε ότι αγαπούσα γράφοντας για αυτοκίνητα παλεύοντας απέναντι σε ανθρώπους που έβαλαν όλα τα εμπόδια όπου μπόρεσαν και προσπάθησαν να με «τελειώσουν» υποβιβάζοντας και αγνοώντας με.
Τα “καλά λόγια” περίσσεψαν …και περισσεύουν, αλλά τώρα πια δεν υπάρχει γυρισμός-και το ξέρουν.
Πέρα από τα σούσουρα και τις συνομωσίες που υπομένω τόσα χρόνια, σήμερα τους κοιτώ ίσια στα απορριμμένα τους μάτια και απολαμβάνω την απορία τους, αφού κανείς δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι άντεξα γιατί τα έβαλαν με τον έρωτα μου!
Γιατί ναι, τα αυτοκίνητα για εμένα… είναι έρωτας!
Που θα ψάξεις την ψυχή στις «λαμαρίνες»?
Από μικρή μου ήταν πολύ δύσκολο να εξηγήσω την γοητεία που ασκούσε επάνω μου κάθε τι που αποτελείτο από ένα κινητήρα και μερικές (τουλάχιστον 2 )ρόδες- ίσως κάτι να φταίει στον γενετικό μου κώδικα!
Έχοντας μεγαλώσει μέσα σε μια οικογένεια με μεγάλη ιστορία στον ελληνικό μηχανοκίνητο αθλητισμό, έμαθα να αγαπώ και να σέβομαι το αυτοκίνητο πριν ακόμα μάθω να περπατώ, ενώ έχοντας οδηγήσει αρκετά οχήματα από μηχανή του γκαζόν μέχρι Formula3, έμαθα από τους καλύτερους να σέβομαι την «μηχανή» και να προσπαθώ να νοιώσω πάντα «τι σκεφτόταν εκείνοι που την έφτιαχναν».
Έχοντας ζήσει δίπλα στον Μάστορα εκεί στην Καλλιρόης, έβλεπα ότι θέλει να μιλάς στην «μηχανή» με αγάπη όταν κάνει σωστά όλα όσα πρέπει να κάνει- και να της «κατεβάζεις καντήλια» όταν αδιαφορεί για εσένα!
Πέρασαν χρόνια για να καταλάβω ότι όταν ο Μάστορας μιλούσε, ή φώναζε στην μηχανή ή στο αυτοκίνητο, δεν επικοινωνούσε με τα «σίδερα», αλλά με το μυαλό και τις σκέψεις εκείνων που τα έφτιαχναν.
Όταν τους θαύμαζε κουνούσε με ικανοποίηση το κεφάλι και τα μάτια του έλαμπαν από θαυμασμό, ενώ όταν έβλεπε κάτι που έφτιαξαν βιαστικά ή χωρίς φαντασία… κανείς δεν ήθελε να εκεί γύρω και κοντά του.
Συνήθως μετά την «ανάγνωση των ευαγγελίων», ξεκινούσε κάποια «πατέντα» που διόρθωνε τα λάθη που εκείνος πίστευε ότι είχαν κάνει εκείνοι που δεν αγάπησαν το εξάρτημα. Συνήθως είχε δίκιο!
Αργότερα ο Μάστορας άρχισε να οδηγεί σε αγώνες και κέρδισε σε όποιο πρωτάθλημα και αν συμμετείχε, απέναντι σε αντιπάλους με καλύτερο εξοπλισμό και μέσα.
Εκείνος έχοντας ζήσει δίπλα από τα αυτοκίνητα που οδηγούσε, όταν κρατούσε το τιμόνι μέσα στην πίστα τα χέρια του έφταναν σε κάθε άκρη και σε κάθε εξάρτημα τους.
Αυτοκίνητα και άνθρωπος γίνονταν ένα! Ήξερε κάθε βίδα τους-και ήξερε τι ήθελαν και τι μπορούσαν να κάνουν…
Και μετά από λίγο, μέσα στην πίστα άνθρωπος και μηχανή συζητούσαν και γινόντουσαν φίλοι, συνάδελφοι με κοινό στόχο!
Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν γινόταν φίλος με τα σίδερα της «μηχανής οδήγησης», αλλά με τις σκέψεις και τις φιλοδοξίες εκείνων που την έφτιαξαν.
Κανείς δεν καταλάβαινε τότε πως ένα σαραβαλιασμένο Formula 3 κέρδισε πρωταθλήματα απέναντι σε κορυφαίους συνδυασμούς οδηγών και πολύ πιο εξελιγμένων αυτοκινήτων που κόστιζαν 10 φορές περισσότερο…
Μα ο λόγος ήταν απλός!
Αυτή η Formula 3 που εκείνος οδηγούσε είχε όνομα- και όλοι το ήξεραν! Ήταν η «Μαρίκα| και όλοι την ήξεραν και την έτρεμαν!
Όχι γιατί ήταν η καλύτερη-αλλοίμονο, αλλά γιατί εκείνος που την οδηγούσε καταλάβαινε ακριβώς τι είχε στο μυαλό του εκείνος που την έφτιαξε- και έκανε την γριά Φόρμουλα να βγάζει τον καλύτερο της εαυτό.
Βεβαία εκείνος μπορεί να έβγαινε πρώτος όμως τα περιοδικά της εποχής έγραφαν για τον δεύτερο και τον τρίτο-χωρίς καμία αναφορά στον Παναγιώτη Φαμπιάτο που με πείσμα επέμενε να μην παίζει παιχνίδι όπως όριζε το κατεστημένο-και μπράβο του!
Αυτό τον τρόπο να μιλώ με τα αυτοκίνητα μου δίδαξε ο Μάστορας και μετά κάτι κατάφερα και εγώ με την σειρά μου στους αγώνες αυτοκινήτου… Με αυτόν τον τρόπο μου έδειξε ότι οι λαμαρίνες έχουν την ψυχή όσων τις έφτιαξαν. Με αυτόν τον τρόπο δεν υπόκυψα στο «κατεστημένο»… και όποιος γουστάρει!
Κανείς δεν ξέρει σίγουρα αν υπάρχει, ή που βρίσκεται η ψυχή στους ανθρώπους, αλλά ευτυχώς στα αυτοκίνητα μετά από λίγο μπορείς να δεις ότι πίσω από κάθε ομορφιά και κάθε κουσούρι ενός αυτοκινήτου κρύβονται ο πολιτισμός και ο χαρακτήρας των ανθρώπων που το φτιάχνουν.
Οι σχολές-και ο Οπαδισμός
Μαζί με το γεγονός ότι το αυτοκίνητο είναι ένα ακριβό αντικείμενο- που για να το αγοράσουμε εργαζόμαστε ατέλειωτες ώρες, είναι και η αίσθηση επικοινωνίας που έχουμε με τους ανθρώπους που το έφτιαξαν. Οι χαρακτήρες και ο πολιτισμός των μηχανικών ζωντανεύουν μέσα στις λαμαρίνες.
Το ένα αυτοκίνητο πλησιάζει το τέλειο έχοντας μια πολύπλοκή μηχανολογία για κάτι που ίσως θα γινόταν και πιο απλά, το δεύτερο κυνηγά την τελειότητα με συμφέροντες όρους, το τρίτο είναι το αποτέλεσμα ενός ευφυούς σχεδιασμού κάτω από διαρκή έλλειψη χρημάτων, το τέταρτο είναι ένα συμβόλαιο τιμής απέναντι στον αφέντη/ πελάτη και το πέμπτο μοιάζει να είναι φτιαγμένο σαν μια αυθόρμητη καντάδα κάτω από το παράθυρο μιας ερωμένης!
Κάποτε οι ομάδες ήταν καλά χωρισμένες σε αυτά τα οριοθετημένα στρατόπεδα σχεδιασμού και έτσι οι ιδιοκτήτες των λαμαρινών παθιάστηκαν, αγάπησαν ή ταυτίστηκαν με αυτοκίνητα που ήταν φτιαγμένα από Γάλλους, Γερμανούς, Ιάπωνες και Κορεάτες… και φυσικά Ιταλούς.
Σήμερα για να επιβιώσουν οι κατασκευαστές σε ένα ολοένα και πιο απαιτητικό περιβάλλον, μοιραστήκαν τα μυστικά τους ανακατεύοντας τις κάρτες- και έτσι οι διαφορές έγιναν τόσο δυσδιάκριτες που πολλοί νομίζουν ότι τα αυτοκίνητα πλέον έχουν χάσει τον χαρακτήρα τους και δεν αξίζουν να αγαπηθούν.
Και η αλήθεια είναι ότι στα πιο πετυχημένα εμπορικά αυτοκίνητα, ο ξεχωριστός χαρακτήρας μοιάζει να έχει χαθεί… και ο πολιτισμός των ανθρώπων που τα έφτιαξαν είναι δύσκολο να αναδειχθεί.
Συμβαίνει όμως αυτό με όλα τα αυτοκίνητα?
Η ασφάλεια του ανεκπλήρωτου έρωτα!
Η Alfa Romeo Giulia δεν είναι το πιο γρήγορο αυτοκίνητο που έχω οδηγήσει φέτος και δεν είναι το σίγουρα το πιο διασκεδαστικό!
Η Mercedes AMG A45s με την ωμή της δύναμη και η BMW M2 με τον ελεγχόμενο διασκεδαστικό χαρακτήρα της είναι η κάθε μία με τον τρόπο της αντικειμενικά πιο εντυπωσιακή από Giulia.
Ίσως αν ποτέ οδηγήσω την QV να βρω σε εκείνη και όλα τα χαρίσματα από τις δύο γερμανίδες, όμως ο λόγος που έχω ερωτευτεί την Giulia έχει να κάνει με το γεγονός ότι πρώτον δεν θα μπορέσω ποτέ να την έχω- και δευτερον από τον χωρίς λογική αυθόρμητο χαρακτήρα της!
Δεν μοιράζεται το «πάτωμα» της με κάποιον αλλοεθνή για να κάνει οικονομία-και αν εξαιρέσεις κάποιες λεπτομέρειες σαν τον κινητήρα που κινεί και Wrangler και τον πίνακα οργάνων που συγγενεύει με το Tipo, η Alfa Romeo Giulia είναι ένα σχεδόν παράλογο αυτοκίνητο που τραγουδά καποιες φορές λίγο παράφωνα- αλλά με πολλή αγάπη κάτω από το παράθυρο μου!
Είχαν αγνές προθέσεις εκείνοι που την έφτιαξαν και αυτό φαίνεται από το ότι μέσα στην οικονομική κρίση που περνούσε η εταιρεία όταν την σχεδίαζαν, εκείνοι τόλμησαν να φτιάξουν ένα ολοκαίνουριο πισωκίνητο αυτοκίνητο –κόντρα στους λογιστάδες… που σημειωτέον συνήθως έχουν δίκιο!
Το έκαναν αυτό γιατί γουστάρανε-και γιατί για κάποιο λόγο τους αφήσανε!
Και μπορεί αυτή η ντίβα να είναι το κύκνειο άσμα μιας Alfa Romeo που ίσως να γίνει μια μέρα λίγο πιο διαφορετική από ένα Peugeot (..ελπίζω όχι!),όμως οδηγώντας την πρόλαβα και φαντάστηκα όσους την έφτιαξαν να μένουν ακίνητοι μπροστά στις καμπύλες της να θαυμάζουν την αγέραστη ομορφιά της….με τις ώρες, πίνοντας ένα ποτήρι κόκκινο κρασί!
Και να της ψιθυρίζουν…
Να κάθονται στο εσωτερικό της αδιαφορώντας για την μόδα των ηλεκτρονικών και να θαυμάζουν την απλότητα και την φιλικότητα του ταμπλό της και την ποιότητα των υλικών της.
Να την οδηγούν στην πίστα και να ρυθμίζουν για χιλιάδες ώρες την ανάρτηση της, έτσι ώστε όταν φτάσει η στιγμή να την οδηγήσω, να την οδηγήσεις, να την οδηγήσουμε να μην μπορούμε να βρούμε κάτι που θα χαλούσε το όνειρο.
Να υπομένουν με υπερηφάνεια κάποιους «καθώς πρέπει» μέσα στην εταιρεία που αποφάσισαν ότι τα ηλεκτρονικά δεσμά της θα είναι εκεί για να προστατευόσουν τους άσχετους… που έτσι και αλλιώς θα αγόραζαν κάτι διαφορετικό.
Αυτό το τελαυταίο είναι το μόνο που έδωσαν στους διαφημιστές, αλλα δεν πούλησαν την ψυχή τους.
Την Alfa Romeo Giulia αγάπησα φέτος- και σαν την ξανασυνάντησα για μερικές ημέρες και χάθηκα μαζί της στις όμορφες στροφές του «μαγικού βουνού» τραγουδώντας μαζί της πολλά και διαφορετικά τραγούδια… και έκαψα εκατοντάδες λίτρα βενζίνης για εκείνη.
Έφτασε και εκεινη η στιγμή που δεν είχε πια να μου αποδείξει κάτι- και όταν ηρέμησα και απόλαυσα την απλότητα της ομορφιάς, στο βλέμμα, την αφή, την αίσθηση και την μυρωδιά.
Όλες αυτές οι καντάδες κάτω από το παραθύρι μου ήταν μάλλον η συνταγή για να χάσω κάποια στιγμή τα λογικά μου και να ερωτευτώ, ξανά, τον πολιτισμό εκείνων που έφτιαξαν αυτές τις πανέμορφες λαμαρίνες.. που δεν είναι λαμαρίνες, αλλά το περίβλημα των ονείρων μου για ένα αυτοκίνητο!
Είδα ξεκάθαρα ότι με ενοχλούσε η αίσθηση –και όχι η απόδοση- του κινητήρα της, ο άχρωμος καθως πρέπει ήχος της και φυσικά τα παρεμβατικά ηλεκτρονικά, αλλά επειδή είχα ήδη ερωτευτεί ..έκανα ότι δεν βλέπω.
Ο έρωτας λένε… τυφλώνει… Σωστάτο λένε!
Ο Έρωτας είναι ένας μικρός φτερωτός θεός, ένα παιδάκι που παίζει με τα βέλη του και τα ρίχνει όπου βρει, όποτε θέλει, αγνοώντας τις συνέπειες. Η επιστήμη βέβαια, έχει άλλη άποψη περί του θέματος.
Ο εγκέφαλός μας, λένε, είναι το βασικό σημείο που κινεί τα νήματα. Όλα ξεκινούν από αυτόν και καταλήγουν, επίσης, σε αυτόν. Αυτός είναι που καθορίζει εκείνο που μπορεί να μας γοητεύσει, να μας ενθουσιάσει, να μας κόψει την ανάσα και το άλλο που θα μας αφήσει παγερά αδιάφορους.
Μπορεί αυτά που συμβαίνουν να μοιάζουν με συμπτώματα ασθένειας, αφού μεταβάλλεται σημαντικά η συμπεριφορά και οι αντιδράσεις μας, μόνο που, ευτυχώς, δεν υπάρχει θεραπεία!
Αυτή η κατάσταση μπορεί να διαρκέσει εβδομάδες, μήνες ή ακόμη και χρόνια, ανάλογα με την περίπτωση.
Φέτος εγώ… τραγουδάω για την Alfa Romeo Giulia! Εσείς??
Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση,
Ισμήνη Φαμπιάτου
ΥΓ. Μερικές φορές γραφώ για να γράφω… οπότε ζητώ συγνώμη σε όσους ένοιωσαν εδώ ότι έχασαν τον χρόνο τους!
